Nevsky Prospect is het hart van St. Petersburg. Van Alexander Nevsky-plein naar het opstandsplein van Decembristen; van de vuurtorens tot de Hermitage. Hoeveel zie je: jongleurs en acrobaten en zakkenrollers en bedelaars en uitlopers en oplichters. Iedereen werkt daar. En de gezichten zijn crimineel goed gevoed. Natuurlijk zijn toeristen in feite een wal. Kijk, McDonald’s bebrilde man met een schep zwelt op, dat wil zeggen met een portemonnee. En ik zie hoe een man naar hem toe komt met een flagrant sarcastische blik.
– Hé broer,.. geweldig! – hij begroette de sukkel.
– Ja, gezond, godzijdank!
– Wel, wat is het leven normaal? Aan god? God geeft niks om je. Kortom, – kwam in een strakke kerel naar een sukkel, bestuur een schop, anders zal ik hem doden als een hond. Pak de rekeningen, sluit de schop en stop hem in je zak… En nu, ga. Niet slippen; uw God heeft geboden te delen.
– Hoe gaat u rapporteren aan God?
– En ik beken voor de dood en ik zal je nog steeds oplichten in het paradijs. Hahaha.
En dan kom ik naar boven en zonder waarschuwing por de man in de bogey. Hij snakt naar adem en probeert zich te verzetten, houdt me instinctief met één hand vast en pakt de lever met de andere. Drankjes, dat is een zwakke lever.
– Neem je geld, kameraad. – Ik zeg sukkel en sla het mes weg van die vent.
– Bedankt!!! – hij bedankt me, en de man in sterfelijke convulsies verliest het bewustzijn en sterft. En hij kon ergens werken en de staat en het volk ten goede komen, maar de democratische chaos in het land bracht hem in slaap … – Hier, neem een beloning. – port me een sukkel en rent snel weg, springt in zijn Lexus en breekt af. Een kopje thee en twee worstjes in het deeg, bedankt voor het redden van tienduizenden en dieven blinddoek. Maar centen moeten worden gered. Ja, er zijn hier veel mensen en iedereen loopt. En de prijs is woedend en groeit nog steeds. Hoe armer de mensen in het land, hoe duurder de prijs.
Wat is het hier?! Ik sta op en kijk naar een andere kerel die voorbijgangers lastig valt. Ik zie mensen uitsteken en niet koken, bier zuigt en een dakloze. Hij vraagt om iets en zweeft meteen naar hem.
– Beste!!! Hulp voor brood, een klein beetje geld geven?! – zegt een mysterieuze bedelaar.
– Ga weg, kameraad Huy!! – de man tussengekomen in een gesprek. – Ga stelen, stinker!! – hij brak de zwerver af. – Ben je daklozen zat? – de man glimlachte. Loch vestigde de aandacht op hem, onderzocht hem en nam zijn uitgangspositie in en nam de man voor zijn niveau van burger. Hij ging verder. – Alleen een biertje gekocht en je zult niet echt drinken.
– ja hij tekende. – Ik heb net bier gekocht, de een komt naar boven: “Geef me twee roebel?”, Nam een slokje en de ander: “Help me de metro te verlaten, ze laten me gewoon van de politie af.” Neemt onze dappere politie persoonlijk geld weg? Een soort absurditeit, op tv zeggen ze het tegenovergestelde.
– Hmm ja! – ondersteunde stijgende sukkel. En hij ging verder:
– Hij nam nog een slokje: “Help de broer, de veroordeelde zwerver …", je neemt al een slokje voor de zevende … – benadrukte hij.
– De twaalfde. – Ik won de man met behulp van neuro-linguïstische programmeertechnieken en Carnegie’s advies.
– wat? – Ik begrijp Loch niet.
– En jij bent de twaalfde…
– waarom?
– En omdat we zelf moe zijn van dit leven, deze winter, verwarring in het land. De ziel doet al pijn. Dus besloten ze om een onafhankelijke openbare organisatie voor daklozen te organiseren, kortom: NOBL! We hebben al een kantoor gehuurd en hebben veel geholpen met huisvesting, werk, een reis naar huis, omdat documenten voor ons onbelangrijk zijn. Dit is het werk van paspoortbureaus en de FMS. Eerlijkheid zit in het hart, niet op papier. Welke maatregel u neemt, God zal u terugbetalen…
En de goof opende de schop, en achter zijn rug verbrandde de politie de man al en wachten op de Magarychs. Meestal is het bier en shoarma. Maar ik stoof niet, ik wil de tas niet afschrikken, ik kom dit niet vaak tegen, maar een kleine druk op celrekeningen stroomde uit en wenste welvaart, en de man bedankte hem en verdween snel…
Fuuu, hij verliet de politie, maar niet de zijne. Als je elkaar ontmoet, is dat van jou, en dus ga je doorbrengen. Dus ik bleek de mijne te zijn en ging naar een paar.
– Met een dikke, misschien, Zyoma-vriend, knap, zag je hem als Laz… Maar ik nam de politie op mezelf, zag ze, ze lokten me?
– Wie ben jij? – bang vroeg de man.
– Ik ben hetzelfde als jij, knijpen… nou, delen of afromen?
– We geven verdomd om de bazaar, wie is wie, wie … – hij steunde de man en bood aan naar de bistro te gaan. We gingen naar binnen en zaten een halve dag. Ze reden naar het naaktstrand in Sestroretsk. De zon, het gezoem, de drugs en nam nudisten op het meer om te neuken, omdat op het strand verboden is? Maar dit is een speciaal verhaal.
“S Ochtends is er weer geld nodig, en ik ga naar de architectuur turen. Ik drink bier, prik mijn tanden, spuug kaf en neem een lange trek van een sigaret, drieënveertig roebel, twee keer duurder dan een fles wodka. De gecondenseerde rook stijgt op en zwelt op met een windvlaag…
let op TEN
En daklozen zijn op een feestje
En ik ging met een vriendin, een actieve modeontwerpster zonder een bepaalde woonplaats volgens mijn paspoort, dat is de hele westerse wereld, naar het taigadorp in Buturlinovka… In!.. een slapend koninkrijk, waar iedereen geen geld ziet en half in slaap droomt van een vorig leven.
In de ochtend stond ik op, kroop de tuin in en mis je. De minnares behandelde de puree aan de vooravond. Baska doet pijn en schonk bessen in de tuin. Een enkele kip at ze op en viel levenloos. De gastvrouw, een dwaas, nam en begon veren op een kussen van een kater te plukken, dacht dat het te laat was om te snijden, zij stierf zelf en zonder haar hoofd af te hakken was het vlees stijf.
Ondertussen werd de kip wakker en fladderde, waaide veren waar, waar, zei de vogel uit een kater en liep kaal aan één kant weg.
– Laten we een wandeling door het dorp maken. – suggereerde in een hees verleden mezzosopraan, een vriend die achter me aan kroop.
– Of misschien kruipen we? – stijgend kruipend van de volgende stap van de veranda, antwoordde ik met een sushkim. Mijn hielen waren oud buiten de drempel in de hut en het bloed stroomde naar het hoofd, wat de pijn versterkte. Een vriend stond op, leunde op mijn nek en duwde mijn neus, dure schoenen, liep naar de uitgang van de tuin. Ik kroop de treden overeind en sprong achter haar aan die billen speelde naar de winkel voor wodka.
– En nitreus? Vroeg ik terwijl ik een slokje uit een gekochte fles alcohol nam.
– En hij heeft een grootmoeder Nyurka, zijn moeder augurken en zout zoveel dat het genoeg is om een hapje te nemen in het bedrijf.
Toen we klaar waren, gingen we naar de plaatselijke autoriteit, een familielid dat onlangs werd vrijgelaten uit plaatsen waar voedselvrijheid en beweging werden beroofd. Zijn hut was, zoals velen, gammel. Nadat we ons voorover in de onderrug hadden gebogen, gingen we de veranda op en kwamen we zonder de hut binnen te gaan. Aan tafel zat op taille-lengte, ontdaan, allemaal in tatoeages, een magere man met de bijnaam Kharya. Van de spieren op zijn lichaam waren alleen botten zichtbaar.
– Grote Kharya. – begroette mijn meester zonder zich los te maken. Het plafond was blijkbaar gebouwd voor hobbits en dwergen.
– Geweldig, als je geen grapje maakt. –