– ‘s Ochtends – Vee en’ s avonds.. – zat naast hem toegevoegd.
– Dit is niet zo, ik ben al twintig jaar trouw. – Ik begon pijn te doen als een kind wiens snoep werd weggenomen.
– Hé, Serafijn, hij is een Redneck..
– Hij is Chikatilo. – Na te hebben onderbroken, voegde hij een gezonde agent toe.
– Heb je de overblijfselen van je tesos gezien?
– Ja, oh baas!
– Oh hoe! – de dienstdoende officier glimlachte. – En een bot gestolen? – iedereen lachte. – En hij kwam naar St. Petersburg om het vaker te verkopen?! – de schreeuw werd intenser.
– Niet lasteren, Antichrist, Herodes, de koning van de hemel, anders zal ik jullie verdoemen!!!! – Serafijn puilde uit zijn ogen en trok onbedoeld ouderwets.
– Maar het is niet nodig om een scheet te laten. – merkte de dienstdoende officier op.
– Ja, hij vloekt zo. – voegde de agent achterin toe. Serafijnen onthulden nog meer zijn schuine ogen, waarvan de pupillen waren: de ene is donkergroen en de andere is lichtbruin.
– Wil je dat ik je nu vervloek? – vroeg de gezonde met een pistool. – kortom, u gaat eruit, de luifel in onze schuur op onze afdeling om nu schoon te maken.
– En ik zal een klacht indienen bij de officier van justitie namens de orthodoxe kerk. – Kameraad vee fronste.
– Ging weg, watermeloen, kom je uit West-Oekraïne? Stepan, sluit het terug.
In de ochtend werden we vrijgelaten, en we bleven zonder Serafijnen, hij werd gedwongen om het toilet schoon te maken. Tegen lunchtijd haalde hij ons in en we baden en gingen naar de zichtbare verkooppunten…
notitie ACHT
Ik heb ook gediend onder het contract…
Ik diende ook onder het contract, hoewel bij verstek, van de woorden van de inwoners van deze Nochlezhka en om niet in verwarring te raken in de verhalen en gebeurtenissen, ik, alles geschreven in deze cyclus: (aantekeningen van de ervaren nakomelingen van Worldly Life (Bum)), gelijkgesteld aan het nominatieve karakter, soort verhalen over Vasily Terkin, natuurlijk, als iemand over hem las. Ik hoorde alleen over zijn exploits, die werden uitgevoerd door verschillende jagers, op verschillende tijdstippen. Over het algemeen diende ik … “Ik” is de naam van de hoofdpersoon van mijn aantekeningen, houd in gedachten… In het algemeen diende ik ook op contractbasis. We gingen twee weken op patrouille en keerden terug naar de basis. Toen we het naderden, werden we als het ware getroffen door een demobilisatieakkoord: de Tsjetsjenen veroorzaakten het schieten van twee posten onderling en we werden gevangen in kruisvuur en we moesten de hele dag in de rivier, nek zitten, en toen de commandanten het uitzagen, werden we begroet en opgewarmd helden, het is jammer dat slechts drie van onze groep zijn gedood op de pas van de staatsgrens… Het koninkrijk van de hemel is met hen, hoewel er één moslim onder hen was, dan Allah Akbar.
Na het wassen in het badhuis en het veranderen van de stinkende outfit naar huis, begonnen we aan een legale vakantie van twee weken. We liepen en verveelden ons, wachtend op een nieuwe reis. Op de een of andere manier staan we aan de poorten van de basis en zien we een plaatselijke inwoner naar ons toe komen, en blijkbaar naar ons toe.
– Wat heb je nodig? vroegen we hem.
– Hé, makker, geef me twee kirzuhs? – Hij naderde en vroeg met een oosters grappig accent, twee zeillaarzen.
– waarom?
– Geef me een broer, hè? Morgen, gedurende acht maanden, liep een schapenram, grazend verzameld.
– En wat, in overschoenen niet te passeren?
– Nee, nee! Wat zegt domheid? – De Tsjetsjeen is een beetje opgewonden. – de geit neemt hem mee.
– waarom? Vroeg ik met tegenzin.
– Wat, schapen aten, geiten gaan weiden? – met de ironische sergeant. – Ik begrijp niet waarom je laarzen nodig hebt?!
– Wai, nee, de geitachterbeenlaars knalt, ja? En een kool die zweeft, zakken, hoe te onthouden met een vrouw.
– Hé, ben jij een dromer?! En hoeveel geld geef je?
– Wah, waarom het geld, rat. Chacha-wijnen, ja. Korte chacha.
– Oké, kijk maar, als je gek bent, schiet ik je als een jakhals.
– Waarom zo onbeleefd? Salim is niet vals spelen. Salim is eerlijk.
– Ahmed zei hetzelfde, maar hij verkocht de chacha zo zwak als water. – de sergeant in de verte zag een kale geest die wilde bloemen verzamelde en de bloemblaadjes proefde.
We keken elkaar aan en besloten.
– Hé, jij.., ga syud! schreeuwde de sergeant. De geest gehoorzaamde zonder twijfel het bevel, trok zijn laarzen uit en gooide ze naar de abrek van blanke nationaliteit. Hij ving de schoenen, kuste ze, en haalde een slang van vijf liter uit zijn broekzak en gooide hem naar ons voordat hij een slok nam en demonstratief inslikte, zogenaamd niet besmettelijk.
Ochtend een gelukkige dag!!!
Alleen de abrek ontsnapte, greep een herder uit een mislukking in de buurt van de kudde kudde, kennelijk laarzen aan het passen voor zijn geit-vriendinnen, die hun beroering en hormoon moesten pacificeren, en zijn geliefde vrouw terugdenken, zoals de korporaal suggereerde:
– En wat?!
– Ja, dat kan! de sergeant antwoordde.
– dus? – Ik vroeg het privé.
– Een ritje. – antwoordde de voorman en we gingen over de heuvel, van waaruit alle linkse kudde schapen, die binnenkort in de bergen zou worden ingezet, duidelijk zichtbaar was. Ze namen een machine met een geluiddemper en, nadat ze een vechtpositie hadden ingenomen, legen de wijnhuid. Chacha bleek waardeloos, als een compote.
– Geit, abrek, opnieuw kookte hij, nou, niets, we zullen nu kakkerlakkenraces voor hen regelen. – de sergeant was verontwaardigd, richtte op het nabijgelegen grote schaap, dat in de nabijheid van ons stond, krullend haar. “Poeh!!” en een kogel sneed een struik af die naast een ram groeide. Baran lette niet op.
– Geef met schele ogen. – greep de korporaal. Hij richtte en “Poeh!”, Raakte een havik die over de kudde vloog.
– Club, waar fotografeer je?! – een automatisch geweer uittrekkend, glimlachte de voorman.
– Waarom, de terugkeer? – de korporaal is ontslagen.
– Wat ben je aan het rijden? Hoe is het, eerst terugspringen en dan volley? voorman en “Pooh!” richtten. De kogel van een dwaas, die over een ram vliegt en de weide in rent, vastgebonden achter een haas. Die arme kerel, zowel rechts als links, zal voorover buigen en stuiteren, en de kogel, als een bizarre boring: hij zal wegvliegen, hij zal terugkeren; let dan op, mis dan. Dus reed ze schuin het bos in.
– Eh!! – Hij uitte gespannen, keek naar de haas, de voorman en raakte de grond met een automatische machine, boog zijn hoofd. – Dit is chacha. Tevergeefs noemden ze Abrek.
– Ja, precies, de chacha kneep zijn ogen dicht. – ondersteund korporaal.
– Wanhoop niet heren kameraden collega-soldaten. – Ik troostte, privé, ik weet niet meer wat voor soort troepen van de Russische Federatie, ik nam het machinegeweer, schroefde de geluiddemper los, ik merkte op hoe ik een volley aan het hele district zal geven, en zelfs niet haastig, en dus viel het zaad van de riem en naar de ram die achter ons stond afgeleide organen, dat wil zeggen in het Russisch – eieren. De ram sprong ongeveer drie meter naar de top, landde hard, intensief geleegd als een machinegeweer, schreeuwde als een bataljon, mijn vader, nee, mijn stiefvader, en, alles in beroering rennend als een grazende kudde, rende weg naar de top van de berg. De klap van het schot was al aan de bovenkant en werd geactiveerd door massieve