61 Tamże, s. 159.
62 Tamże, s. 161.
63 Tamże, s. 162.
64 Tamże, s. 169.
65 Taką informację przytacza Jan Stimm w przedłożonym Żydowskiemu Instytutowi Historycznemu życiorysie Toli Mintz, dostępnym w Archiwum Żydowskiego Instytutu Historycznego w Warszawie.
66 Zofia Borzymińska, Rafał Żebrowski, Polski słownik judaistyczny. Dzieje, kultura, religia, ludzie, t. 1, Warszawa 2003, s. 243.
67 (dg), Zapomniana historia pewnego sanatorium, http://tustolica.pl zapomniana-historia-pewnego-sanatorium_72942.
68 (Nie)zapomniane sanatorium im. Włodzimierza Medema w Miedzeszynie, https://www.polityka.pl/galerie/1659280,6,niezapomniane-sanatorium-im-wlodzimierza-medema-w-miedzeszynie.read.
69 Mieczysław Chodźko, Sanatorium dziecka w Miedzeszynie i jego zagłada (wspomnienia), za: A. Kubiak, Dzieciobójstwo podczas okupacji hitlerowskiej, „Biuletyn ŻIH” I–VI 56, nr 17–18.
70 M., Dr Tolla Mintz (Wspomnienie pośmiertne), „Opiekun Społeczny” 1946, nr 3–4, https://jbc.bj.uj.edu.pl/dlibra/publication/369062/edition/351800/content?&ref=desc.
71 Mieczysław Chodźko, Sanatorium dziecka w Miedzeszynie i jego zagłada, dz. cyt.
72 M., Dr Tolla Mintz (Wspomnienie pośmiertne), dz. cyt.
73 Mieczysław Chodźko, Sanatorium dziecka w Miedzeszynie i jego zagłada, dz. cyt.
74 Tamże.
75 M., Dr Tolla Mintz (Wspomnienie pośmiertne), dz. cyt.
76 Akt urodzenia Mieczysława Kaftala, http://metryki.genealodzy.pl/metryka.php?ar=1&zs=0200d&sy=1914c&kt=1&plik=111114.jpg#zoom=1&x=2944&y=3297.
77 Dokumentacja studencka Mieczysława Kaftala. Archiwum Uniwersytetu Warszawskiego.
78 O pojęciu „wyznania mojżeszowego” w Polsce międzywojennej pisze Anna Landau-Czajka: „W okresie pozytywizmu, rozwijającego się ruchu asymilatorskiego, powstało pojęcie Polaka wyznania mojżeszowego. Wiele osób, zarówno wywodzących się z zasymilowanych rodzin żydowskich, jak i polskich, uznawało, że do pełnej asymilacji niekonieczna jest zmiana religii – Polakiem można być równie dobrze będąc katolikiem, protestantem, jak i wyznawcą judaizmu. Był to pogląd, który po 1918 r. nie dał się utrzymać. Okazało się, że żadna ze stron – ani Polacy, ani Żydzi, nie wierzą tak naprawdę w istnienie Polaków wyznania mojżeszowego. Stali się oni grupą obcą dla obu stron” (Anna Landau-Czajka, Syn będzie Lech…, s. 286). W innym miejscu autorka dodaje: „Trzeba przy tym pamiętać, że zasadniczą większość zasymilowanej społeczności stanowili ludzie albo całkowicie niewierzący, albo nieprzywiązujący szczególnego znaczenia do skrupulatnego przestrzegania zasad religii mojżeszowej” (tamże, s. 287).
79 Tamże, s. 377.
80 Stanisław Wacławski, należący do Obozu Wielkiej Polski student Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, podczas bójek o podłożu antysemickim został ugodzony kamieniem w głowę i wskutek tego zmarł 10 listopada 1931 roku.
81 Za: Monika Natkowska, Numerus clausus, getto ławkowe, numerus nullus, „paragraf aryjski”: antysemityzm na Uniwersytecie Warszawskim 1931–1939, Warszawa 1999, s. 60.
82 Dokumentacja studencka Mieczysława Kaftala. Archiwum Uniwersytetu Warszawskiego.
83 Tamże.
84 Od 1932 roku najwyższą stawkę płacili studenci pierwszego roku studiów – 270 złotych, studenci drugiego – 250 złotych, trzeciego – 220 złotych, czwartego i piątego – 200 złotych. Czesne płacono najczęściej w dwóch ratach. Studenci mogli się jednak ubiegać o zmniejszenie opłat (o 5–20 procent, w zależności od roku studiów), co – jak wynika z dokumentów Mieczysława i Henryka – było powszechną praktyką. Od 1936 roku nastąpiła zmiana – wszyscy studenci płacili 200 złotych, bez względu na to, który rok studiowali na uniwersytecie. Dodatkowe opłaty wiązały się z egzaminami (4–9 złotych, egzamin magisterski kosztował 15 złotych), wpisowym (30 złotych), opłatami za bibliotekę (6 złotych). Zob. Dzieje Uniwersytetu Warszawskiego 1915–1945, dz. cyt.
85 Dokumentacja studencka Mieczysława Kaftala. Archiwum Uniwersytetu Warszawskiego.
86 Tamże.
87 Maria Sporrer, Herbert Steiner, Simon Wiesenthal. Niewygodny świadek historii, Warszawa 1993, s. 34.
88 Mirosław Szumiło, Komunistyczny związek młodzieży w międzywojennej Warszawie, w: Komuniści w przedwojennej Warszawie, red. Elżbieta Kowalczyk, Warszawa 2014.
89 Monika Natkowska, Numerus clausus…, s. 86.
90 Tamże, s. 90.
91 Tamże, s. 92.