– — Geen stof en geen gejammer, zoals Casulia. Het is mijn fout. de buurman fluisterde en lachte sarcastisch.
– — Ik zei, ga, ga dan en dat is het. – Semisraq tilde zijn rechterbeen op en kamde zijn kale schedel tussen de hertenhoorns. – De haak zei, de scherf gemaakt en laatste. Ik hoef geen watten te rollen. Beveiliging! neem Cherevich Chmor Iko en Kazuliya Zeku, en naar de plaats van invasie. – Hier liepen de jagers naar boven en grepen Zeku en Chmor Iko terloops vast.
– — Wees voorzichtig met het slepen van de trappen. Ze zijn al helden?! Naar de plaats van invasie. En voor de rest bind ik een vergadering, zonder een bazaar. En ik vergeef je dat je me hebt uitgenodigd voor de generaal van de scherven van drie fronten, de Zasratovich-schedel.
– — Ik ben hier al, uw president…
Lang geleden was er een staatsgreep in het Grote Gat (nu: Galupii) en een tijdje werd de heerschappij overgenomen door een zekere Cherevich Chmor Iko, toen een welvarende jonge scherf. Maar het detachement van generaal Zasratich in een ongelijke strijd greep de troon van Botva Cherevich en keerde de monarchie terug, waardoor de rechtmatige Vladyka op zijn plaats werd gezet. In de strijd verloor hij het vermogen om het vierde bot te bewerken, nadat hij een deel van de crock had geslagen. Hij struikelde gewoon en brak een deel van zichzelf af. Maar hiervoor was hij nog banger en nog steeds bang, vooral Semisrak, waarom hij hem tot hem riep. Maar de jagers verafgoden hem.
– — Ohhh, goed gedaan, Zasratich!!! Ik waardeer en prijs vechtsnelheid en disciplinaire loyaliteit. Dus: neem nog tien jagers mee, de ergste en leid een zakenreis.
– — Maar hoe zit het met Cherevich Chmoriko? Heb je hem benoemd tot chef?
– — Ahhh.. voor mij.. – Vladyka aarzelde. – En dan heb ik je nog niet gekozen.. En dan ben je niet klein, je moet beslissen wie de zakenreis gaat leiden… Hmmm… Bovendien ben je er alleen, zonder mij en Galupia. Wil je zijn plaats innemen en de hoofdpersoon worden?
– — Ja, mijn heer!!
– — Dus ga je gang, en als je niet de tien meest vrijwillige vechters vindt, zal ik de rest van je oliën bevelen om je op het hoofd te slaan en er een slagbal van te maken. En vijf keer later, als ik je niet zou zien, zou je geest er niet zijn. De tijd verstreek: een, een, een, een, een … – en de generaal kromp ineen en vluchtte onmiddellijk naar de taak, en na hem zijn tien jagers die de coup overleefden.
Vladyka keek hem na.
– — Mdaaaa, tot je schreeuwt, zullen ze het niet doen… Ze hebben zich helemaal losgemaakt. – hij liep de gang door en schreeuwde.
– — Breng Kazulia Vasya naar mij, Vladyka wil eten!!!
Op aandringen van de Generalisyphilis gooiden de mensen eenvoudig vrijwilligers weg: tien scherven-jagers onder leiding van generaal Zasrat Zasratich, Cherevich Chmor Iko Top Wow en Kazuliya Zeka Lee. Afkijken ging gepaard met een koor volksstem, vergelijkbaar met het “afscheid van een Slavische”.
Het is niet bekend wie deze melodie plagieerde: Galups of Slaven, alleen noemden ze het “vaarwel aan Kazuli” en imiteerden het deel van de populaire Galupsky orkestinstrumenten in hun stem, en capell, de lokale staatstapdans en tapdanskoor, onder leiding van hetzelfde Semisrak, die mezzosopraan en contrabas tegelijkertijd versloegen. Over het algemeen zongen sommigen zogezegd, terwijl anderen het gat dichtden. En zakenreizigers probeerden terug te klimmen, zulke vrijwilligers, maar ze werden weggegooid en toen de laatste kloof werd dichtgemaakt, vergaten alle leden van de zakenreis onmiddellijk de plaats vanwaar ze werden begeleid, vooral omdat ze in volledige stilte en schemeringzonsondergang waren. De nacht viel en de maan en de sterren verschenen aan de hemel. Het team was zich niet bewust van de omgeving en de angst verdween geleidelijk toen het rond werd gezien. Schoonheid is niet zoals in deze gaten. En waarom waren ze het niet meteen eens? Mdddddaaaa!!! Schoonheid!!! In ieder geval zouden ze blij zijn, maar de aanklacht deed, meer bepaald, zeggen in menselijke termen: de darmen deden pijn en neuriede. En de voedselenergie kwam naar hen door de microporiën van de scherven, waar het werd geabsorbeerd, waardoor de botten niet uitdrogen, zoals smeerolie. Maar alles gebeurde zo snel dat de teamleden niet eens aten en geen bestraalde pellets meenamen naar Kazuli voordat ze Galupia verlieten. Het plezier van de omringende schoonheid groeide geleidelijk weer uit tot een sombere, slechte staat. En de oliesamenstellingen begonnen te knetteren.
– — Che zal eten? – Cherevich Chmoreko kon het niet uitstaan.
– — Jij bent de belangrijkste, jij en denkt na over hoe je de tops moet voeren. – antwoordde met een grijns generaal Zasratich.
– — En wat is jouw taak? – met kwaadaardigheid, giechelen en vet worden op de officiële rups, Cherevich. Ze hadden tenslotte elk twee van hun persoonlijke Kazul en vervolgens één voor allen. – Mijn taak is om na te denken, en je snuffelen en schuren zonder een woord ervoor, zodat ik niet wordt afgeleid. Cherepuk keek streng naar Cherevich en blafte.
– — Onze taak is om je ezel te beschermen!!
– — En voer … – Cherevich tilde een crock op en keek hooghartig van hoog.
Generaal Shrovet zei niets, wendde zich tot de scherven en beval:
– — Bepaal jezelf!!!! – dat wil zeggen, bouwen. Alle scherven stonden direct op één rij te wachten op het team.
– — Dus, vechters!! – Cherepuk onderzocht de scherven van zijn ondergeschikten, tuurde afzonderlijk, in de hoop iets tegen de wettelijke te vinden, maar het mocht niet baten.
– — Mijn kinderen!!! Ga vaders en zoek!!!! Snel!!! OOOOTOTSTOOOY!!!!
– — En wat te zoeken, zoon? – vroeg een van de jagers. Laat me uitleggen dat de ‘zoon’ een beroep doet op de oudste, en de ‘vader’ – op de jongere of ondergeschikte.
– — Ik ben je zoon niet, Chmyr. Ik ben je generaal!! – Zasratich was verontwaardigd, hij was conservatief en gewend aan het op de ouderwetse manier, in rang en in functie, anders is discipline tevergeefs. – begrijpen?
– — Ja, zoon!!! – de jagers antwoordden tegelijkertijd. Ze werden zo op een nieuwe manier onderwezen en ze begrepen niet waar de generaal het over had.
– — Oboltus … – spuwde Zasratich en wierp een blik op de kerels. Niet de generatie die daarvoor was, dacht hij. – En wat te zoeken is, vraag het aan Cherevich. – en met een grijns wierp hij een blik op meneer Chmor Iko.
– — Ben je vergeten, rotte oliën, dat ik – ik ben Rev.?! Voor ongehoorzaamheid zult u van voedsel worden beroofd!! Heb je alles gehoord
– — Wiens mond de scheet is, het is u eerwaarde in het hol, en hier bent u de gewone FOOMOO!! de generaal schreeuwde en stampte met olie. Ben je er nog? hij gromde naar de jagers, die onmiddellijk in de duisternis ontsnapten. Cherevich pruilde van woede als een zeepbel, maar onthield zich en zei niets.
– — Maak geen ruzie. – verzekerde hen Casulia. – We kunnen geen ruzie maken. We zitten allemaal in dezelfde stront. Laten we spelen met iets beters? Zit in een cirkel…
De jagers renden allemaal door het gras; struikelde, viel, stond snel op en zelfs, moe, durfde niet te vertragen. Bestelling – er is een bestelling.
– — En hoe lang zullen we rennen? vroeg de eerste, hijgend naar de tweede.
– — Uh.., uh.., uh.. houd je adem in. – antwoordde de buurman, struikelde over iets en rolde hals over kop. Een derde, vijfde en tiende struikelden over hem en verloren ook hun evenwicht en vielen. De rest rende weg.
– — Hé idioten, wacht!! – schreeuwde de eerste, maar: de vierde, zesde, zevende, achtste en negende hoorden ze niet en verstopten zich in het donker. – hier zijn de rammen…
– — En wie zijn deze – rammen? vroeg de vijfde, die het beenbeen waterpas zette. Ze draaide zijn knie naar beneden.
– — Ik weet het niet. – antwoordde de tweede en trok met