– — ja! Ik ben een adelaar zoals jij!! – Mus blafte, liet zijn stem zakken, octaaf met vijf en hoestte van een controcta.
– — En wat is het, hoesten? – vroeg Orel Stasyan rustiger.
– — Vergeven tijdens het vliegen. Schil, gerookt, balle … – beantwoord met gewei, dans, mus.
– — Balel, zegt u? – de fladderende Predator krabde aan zijn kin met zijn tweede poot. – Waarom zo klein??
– — Nog een parodie!! Ja? – Zonder na te denken, antwoordde Stasyan, volledig de moed van het kunstenaarschap ingegaan.
– — Hé, ik werd opnieuw besmeurd … – voor de kale Adelaar. – En wat is er zo stinkend? Fuh, rot aan het worden? – Highlander rimpelde zijn bek. – zo zweet
– — Echt niet, oh mijn oudere broer! Ik heb gewoon, uh … – de mus antwoordde als antwoord.
– — Getrokken. – fluisterde de oudere vlieg Honing, nu de co-piloot. – Zeg dat je hebt getrokken, ik heb geen verse, rotte shit gegeten…
gewoon, eet veel hotel.
– — Ik eet geen shit, idioot. – Stasyan is gearriveerd.
– — Wie fluistert dit tegen jou? – Ik hoorde en was verontwaardigd, de adelaar was op zijn hoede en keek rond.
– — Ik ben het, de honingvlieg … – Ik wilde mezelf voorstellen, de belangrijkste en enige vlieg in de roedel, maar de mus waarschuwde het met zijn bek, heen en weer zwaaiend, omdat het met de wijsvinger verboden is om de kinderen groot te brengen.
– — Wat voor soort bloem is meth? Hoe heet je – vroeg de Adelaar verrast.
– — Neeee. Mijn naam is Stasyan.
– — Stasyan?? Armeniërs of wat?
– — En honing is mijn darmen. – het begin was een mus.
– — Ja, ik heb zijn darmen en mijn naam is een vlieg Honing, de rest van het orgel, alle vliegen zijn mannen, en ik ben een vrouwenmaag die niet heeft verteerd wat nodig is, vanwege jonge domheid. – de oudere vlieg werd gesmeerd en hield zijn mond.
– — Oké, we reden door… maar wat, is een familielid zo klein? – en de adelaar spreidde zijn borst.
– — En ik ben… een ander ras…
– — Dit is begrijpelijk, maar wat is er niet gegroeid?
– — Ik had een zwaar leven: ik was een bestraalde wees.
Over het algemeen fladderde de hemel niet. – riep Stasyan.
– — Wat, gedumpt uit de cel?
– — Erger nog, uit de dierentuin kom ik uit Almaty, maar ik weet niet waar. – Zei Stasyan.
– — En je vliegt naar Rusland, ze zeggen dat de economie aan het verbeteren is.
– — En wat, vlieg je zelf niet?
– — ik?! Nee, ik ben dood, ik wilde daar.
– — waarom?
– — Ja, er zijn daden, Mij, onmiddellijk, bij aankomst, zullen de oligarchen me vangen en ze voor het leven in een kooi sluiten of een knuffeldier maken. Bovendien had ik hier al een gezin, een zoon. Nou, tot ziens, familielid. – eindigde de Adelaar en een steen, stortte onmiddellijk in, waar een bewegende plek op de grond was. Blijkbaar: jerboa of grondeekhoorn.
– — En waar te vliegen en in welke richting? de mus vroeg hem, maar de adelaar was al ver weg en kon hem niet horen.
– — Vreemd, je merkte het niet onder je neus, maar zag iets op de grond kruipen.
Stasyan en zijn bio-motoren keken samen naar de adelaar. – — Wel, schat, waar gaan we heen?
– — Vlieg honing, oh mijn heer!
– — Oké, lieverd, welke kant we op vliegen.
– — Waar de wind zal waaien, zullen we daarheen vliegen, het is gemakkelijker. – stelde de leider van de zwerm van aanhangende groene vliegen voor.
En ze vlogen door de steppen en bossen, door dorpen en steden, en stopten alleen op hopen stront om de zwerm bij te tanken en ‘s nachts.
Gelukkig was de wind redelijk, precies in de richting van de Golfstroom, en zij, die het land bestudeerden vanaf de vlucht van een vogel, werden al onverschillig voor hun verlangens; ze vliegen naar Rusland of naar Turkmenistan.
Er was dus geen huidig doelwit, maar de radioactieve afhankelijkheid van Stasyan’s lichamen en vliegen, terwijl ze weggingen van de bron van het stralingsmedium, veroorzaakten jeuk van het maagdarmkanaal en slaperige slapeloosheid, maar ze leden. Ze hebben geleden, maar geleden, omdat je niet in het midden aan het lef zult krabben?! Dit is geen ezel en geen hoofd, waar je reikt en schrobt – je schrobt, je moeder, je huid… Kaif. Maar de darmen bij jeuk of de lever?! Tin!! En ze probeerden rond te rennen, met hun mond open: links of rechts; nu heen en weer; nu naar beneden, dan… maar naar boven – de jeuk nam af, terwijl de zonnestraling sterker werd, maar je zult niet lang in de ruimte blijven. Het is moeilijker om te ademen, zuurstof is niet genoeg en de darmen bevriezen. Over het algemeen besloot Stasyan te vliegen naar waar de aarde gloeit met radionucliden en vanaf zo’n hoogte verscheen deze gloed in de regio van Oekraïne, dat wil zeggen … … In het algemeen besloot Stasyan om naar Tsjernobyl te vliegen. Een varken zal altijd vuil vinden en een bestraalde zal straling vinden. Instinct. En zorg ervoor dat je door Chelyabinsk, de regio van de River Tech… Dus zijn innerlijke stem hem dreef. En deze innerlijke stem werd eenvoudigweg Taal genoemd. En als de taal honderden, duizenden, miljoenen reizigers van zoogdieren naar Kiev bracht, is het zo bestraald, gevleugeld en nog meer.
En nu heeft hij Tsjernobyl al bereikt. En hoe dichter hij omhoog vloog, hoe meer hij eruitzal dat hij de jeuk van de darmen stopte… Lepota. En hij verbleef niet in het Abay-district, de nucleaire testsite, omdat hij veranderingen en innovaties wilde. Hij wilde de wereld zien, maar zichzelf laten zien, en nu zeilde hij door de lucht: nu achteruit, nu zijwaarts, nu achteruit, nu hoofd eerst, dan voeten. En plotseling zag hij, als een adelaar, in een stortplaats, een stapel met een gat, en zijn ogen keken eruit. Stasyan hing ondersteboven op zijn plaats, loodrecht op de grond… En??!
apulase seconde
Galupa
Bdshch!!!! – de derde reactor van het Atomic Tsjernobyl Electra station donderde in de laatste twintigste eeuw of millennium. De mensen werden gek en deden ‘wonderen’. Mensen voelden alle incidenten van een nucleaire explosie. Maar de aarde heeft het meest geleden of niet?!. Ze zoog alle straling in zich en werd dik. Maar dat is voor iemand de dood, voor anderen is geboorte en leven. De aarde zal niet slechter zijn, er is groen op of het is zwart als teer, het is voor haar, maar voor degenen die leven?! … Dus het is niet nodig om Moeder Aarde te redden en niet welke moeder ze voor ons is. We zijn parasieten voor haar, geen kinderen… We moeten de onze redden: wij, de Russen, moeten onze ziel redden; De Duitsers, Chinezen en andere volkeren van de aarde, moeten natuurlijk de Amerikanen redden; maar de Amerikanen moeten hun reet redden… Voor wie het duurder is, preciezer, wie iets heeft dat pijn doet, en wie al iets heeft, redt bijvoorbeeld niet een hand of een neus: zij zijn de ziel, en wij zijn de ezel?! Maar het feit dat de dood voor iemand is, is leven voor iemand. En hoewel ze door het meel van mutatie afhankelijk worden van de omgeving. Zowel mensen uit zuurstof als mutanten, laten we ze zo noemen, zijn afhankelijk van radionucliden. Op het gebied van de niet-zo-recente dood werd een nieuwe vorm van leven gevormd, onbekend, die zichzelf de “Grote Galupiya” noemde. En de galoppes kenden ook hun verschijning in deze wereld niet, zoals mensen over de schepping van dezelfde wereld vanuit hun punt van begrip, alleen gissingen en veronderstellingen, en de grote gallups aangepast om in holen te leven, zoals gophers of weidehonden, wiens