Zawsze i na zawsze. Jenny Han

mówi cicho, patrząc na mnie z troską.

      – Chodź, przytul mnie – mówię, i to właśnie robi.

      Siedzimy we trójkę na schodach jeszcze przez dłuższą chwilę, tata obejmuje moje ramiona, Kitty trzyma dłoń na moim kolanie.

      Tata przygotowuje mi kanapkę z indykiem, którą zjadam, a potem wracam na górę i kładę się z powrotem do łóżka, żeby znów zajrzeć do telefonu. Rozlega się pukanie w okno. To Peter, wciąż w stroju do lacrosse. Wyskakuję z łóżka i otwieram mu okno. Włazi do środka i przygląda się mojej twarzy, a potem mówi:

      – Cześć, albinosku. – Tak właśnie nazywa mnie, kiedy widzi, że płakałam.

      Wybucham śmiechem. To miłe móc się roześmiać. Próbuję się do niego przytulić, a on mówi:

      – Nie chcesz się teraz do mnie przytulać. Nie wziąłem po meczu prysznica. Przyjechałem prosto do ciebie.

      I tak go przytulam i jak dla mnie wcale brzydko nie pachnie.

      – Czemu nie zadzwoniłeś do drzwi wejściowych? – Podnoszę na niego wzrok, obejmując go w pasie.

      – Pomyślałem, że twojemu tacie może się nie spodobać, że przychodzę tak późno. Dobrze się czujesz?

      – Tak jakby. – Puszczam go i siadam na łóżku, a on przy moim biurku. – Wcale nie.

      – No, ja też nie. – Następuje długa cisza, a potem Peter ciągnie: − Czuję, że nie powiedziałem wcześniej tego, co powinienem był powiedzieć. Zaskoczyło mnie to. Nie sądziłem, że może do tego dojść.

      Wbijam wzrok w pościel.

      – Wiem. Ja też nie.

      – To jest kompletnie do bani. Miałaś lepsze stopnie ode mnie. Cary się dostał, a ty jesteś od niego lepsza!

      – Cóż, nie jestem w drużynie lacrosse ani golfa.

      Staram się, żeby nie było słychać rozgoryczenia, ale to trudne. Wyjątkowo zdradziecka, malutka myśl wkrada się do mojej głowy – to nie fair, że Peter się dostał, a ja nie, skoro ja bardziej na to zasłużyłam. Ciężej na to pracowałam. Miałam lepsze stopnie, wyższe wyniki egzaminów.

      – Pierdolić ich.

      – Peter.

      – Przepraszam. Chrzanić ich. – Wypuszcza powietrze. – To chore.

      Automatycznie odpowiadam:

      – To nie jest chore. W UW jest duża konkurencja. Nie jestem na nich zła. Tylko żałuję, że tam nie idę.

      Kiwa głową.

      – Tak, ja też.

      Nagle dociera do nas z korytarza odgłos spuszczania wody i oboje zamieramy.

      – Powinieneś już iść – szepczę.

      Peter ściska mnie raz jeszcze, a potem wychodzi przez okno. Stoję tak i patrzę, jak biegnie ulicą do miejsca, w którym zaparkował samochód. Kiedy odjeżdża, sprawdzam telefon i widzę dwa nieodebrane połączenia od Margot, a potem esemesa o treści: „Tak mi przykro”.

      I wtedy rozklejam się na nowo, bo wreszcie wszystko do mnie dociera.