Hajmdal. Tom 1. Początek podróży. Dariusz Domagalski

i złościły go nachalne zaloty Bishopa. Uważał go za dobrego kumpla i towarzysza broni, ale gotów był wstać i mu przywalić, jeśli zaraz nie odczepi się od Torres. Zacisnął pięść, aż mu kłykcie zbielały.

      Ale prawdziwym powodem jego zazdrości nie był Tobias, a wymuskany goguś z eskadry myśliwskiej − porucznik Uriah Nelson. Trafił do systemu Epsilon Eridani wraz z ostatnią grupą rekrutów i od razu zdobył sobie uznanie oficerów, a także kobiece serca. Okazał się nie tylko doskonałym pilotem, ale również przystojnym i czarującym mężczyzną. Potrafił okręcić sobie wokół palca każdą dziewczynę i znany był z licznych podbojów. Dopóki nie spotkał Abigail.

      Od razu między nimi zaiskrzyło. Sprawiali wrażenie, jakby zostali dla siebie stworzeni.

      „Tak to już bywa, że piękni ludzie lgną do siebie i są ze sobą szczęśliwi – pomyślał ponuro Leahy – a tacy jak ja skazani zostają na samotność”.

      Jednak Torres właśnie z nim spędzała więcej czasu niż ze swoim facetem. Już podczas szkolenia siadywali razem na wykładach, w stołówce, a po zajęciach wymykali się z kwater, żeby na pokładzie widokowym podziwiać gwiazdy. Dużo rozmawiali, dzielili się swoimi obawami i marzeniami. Świetnie czuli się w swoim towarzystwie.

      Ezra nie łudził się. Dziewczyna traktowała go jak przyjaciela. Wiedział, że prędzej czy później będzie musiał z nią o tym porozmawiać. Lecz jeszcze nie teraz. Nie chciał psuć tego, co między nimi było. Nie chciał jej stracić.

      − Po cholerę wylądowaliśmy na tej planecie? – spytał Bishop, zmieniając temat. Wydawało się, że o poprzedniej wymianie zdań zupełnie zapomniał. To był cały Tobias. Szybko tracił zainteresowanie i nic nie zajmowało go dłużej. Ezra rozprostował zaciśniętą pięść, czując, jak cała złość z niego ulatuje.

      Bishop zerknął na ścianę oddzielającą ich od pomieszczenia, w którym siedzieli kierowca i sierżant, jakby tam szukał odpowiedzi.

      − Rutynowa misja ćwiczebna – stwierdził Leahy. – Pokręcimy się trochę po okolicy i wrócimy na okręt.

      Podczas szkolenia często wysyłano ich na niezamieszkałe globy Epsilon Eridani, gdzie nabierali doświadczenia, trenowali zwiad i poruszanie w trudnym terenie oraz uczyli się obsługi sprzętu bojowego. Teraz jednak już nie byli kadetami, a pełnowartościowymi żołnierzami i mogli uczestniczyć w prawdziwych misjach zwiadowczych.

      – To nie przypadek, że tu jesteśmy – rzekła Abigail. − Ponoć jeden z myśliwców dalekiego zasięgu, patrolując wewnętrzne planety, zarejestrował tajemniczy obiekt na powierzchni Thaggi.

      − Skąd wiesz? – zapytał Tobias.

      Dziewczyna przygryzła lekko dolną wargę.

      − Mam swoje źródła.

      Bishop uśmiechnął się samymi kącikami ust, natomiast Ezra mocno zacisnął zęby. Obaj wiedzieli, że informacja pochodzi od porucznika Nelsona.

      − Na pierwszy rzut oka wyglądało to na skały wyłaniające się spod piasku – mówiła dalej Torres. – Ale było w nich coś dziwnego.

      Ezra uniósł pytająco brew.

      − Ich rozmieszczenie było zbyt symetryczne.

      − I o czym to ma świadczyć?

      − Że nie są pochodzenia naturalnego.

      − Ciekawe.

      − Nawet bardzo. – Abigail kiwnęła głową. – Mogą to być ruiny jakiegoś miasta.

      W przedziale transportera zapanowała cisza, przerywana jedynie odgłosem pracującego silnika.

      − Bzdura! – parsknął Bishop. – Thagga to druga planeta krążąca wokół gwiazdy centralnej. Zbyt blisko, jak na osiedle Togarian.

      − A kto powiedział, że to było ich miasto?