Powiem ci coś. Piotr Adamczyk

rzuca: „Mam na to wyjebane”, „Na to też mam wyjebane” i tym podobne. Ogólnie widać, że na wszystko ma wyjebane. Gdy kończy rozmowę, matka łagodnym tonem:

      – Prosiłam cię, żebyś tak się nie wyrażała przy młodszej siostrze.

      Na co młodsza siostra:

      – Daj spokój, mamo, niech mówi, jak chce, i tak mam na to wyjebane.

97.71

      Byłem na poczcie. Na pięć okienek jedno czynne, siedem osób w kolejce. Stoję, z nudów patrzę, co mają na półkach. Po prawej stronie okienka: Księga patrioty, Obrona Poczty Gdańskiej, Ojca Grande przepisy na zdrowe życie, Biblia. Dalej – mydło, obrusy, świece.

      Nareszcie moja kolej.

      – Poproszę kopertę bąbelkową A cztery.

      – Nie ma.

      Patrzę, co wystawione jest po drugiej stronie okienka: Dania z grilla siostry Marii, Desery siostry Marii, Wypieki siostry Marii, Sałatki siostry Marii. Obok – batony, wafelki, guma do żucia.

      Mam ochotę zapytać, czy ma kiszoną kapustę, bo przyszedł mi na myśl bigos.

00.13

Podsłuchana rozmowa

      Magda z klientem siedziała na tylnym fotelu samochodu. Maks obojętnie spoglądał przez okno na puste o tej porze ulice, udając, że nie podsłuchuje. Zresztą, jego pasażerowie byli na tyle pijani, że nie zwracali na niego uwagi.

      Mężczyzna rozmawiał przez telefon. Głośnik nadal był włączony.

      – Czego oczekujesz ode mnie? – dobiegł z niego głos.

      – To jest wysokiej klasy zabytek, więc nie mogę tak sobie w nim grzebać. Potrzebuję jakiegoś pretekstu – wyjaśniał mężczyzna. – Najlepiej pozwolenia z ministerstwa, że niby inwentaryzacja czy coś…

      – Czyj to zabytek?

      – Grohmana.

      – To ktoś z Platformy Obywatelskiej?

      – Nie, nie. Chodzi o Henryka Grohmana, syna Ludwika.

      – A, znaczy się z PiSu? – dopytywał głos z telefonu.

      – Nie, nie, oni już nie żyją.

      – To przykre. A co im się stało?

      – Umarli – jęknął mężczyzna.

      – No, domyślam się, że jak nie żyją, to umarli. – Głos w telefonie zaczynał być lekko zniecierpliwiony.

      – To byli przedwojenni fabrykanci, należeli do najbogatszych ludzi w Łodzi, ponoć ukryli gdzieś przed Niemcami olbrzymi majątek, a ja wiem gdzie – wyrzucił z siebie jednym tchem klient Magdy.

      Przez chwilę panowała cisza.

      – Przyjedź do ministerstwa w poniedziałek, pogadamy – odezwał się w końcu głos w telefonie.

      Mężczyzna odłożył telefon. Przysunął się do niej, zadowolony z wrażenia, jakie na niej zrobił. Rzeczywiście, patrzyła na niego z podziwem. Wiele rzeczy słyszała od swoich klientów, ale po raz pierwszy była świadkiem rozmowy w tak ważnej sprawie. Ukryty majątek, układy w ministerstwie, wielka polityka… Aż zakręciło jej się w głowie.

      Mężczyzna położył jej rękę na swoim kolanie.

      – Nie możesz poczekać? – spytała.

      – Nie chcę czekać.

      Akurat przejeżdżali przez Zgierską koło parkingu przy parku na Julianowie.

      – Maks, zatrzymaj tu samochód i zostaw nas na chwilę samych – poprosiła.