Kruger. Tygrys. Tom II. Marcin Ciszewski

– Nie chcę cię ranić. Obiecuję, że wszystko ci wyjaśnię, gdy dojedziemy na miejsce.

      Usiadł wygodnie.

      Ewelina lekko skinęła głową.

***

      Pod koniec grudnia 1918 roku Przemyśl stanowił istny kocioł czarownic. Niedawno zakończone walki z Ukraińcami, choć nie tak krwawe jak batalia o nieodległy Lwów, były zażarte i obfitowały w bohaterskie epizody. Również tu ramię w ramię stawali w obronie ojczystej ziemi żołnierze niedawnych zaborczych armii, legioniści, gimnazjaliści, harcerze. Dzięki wielkiemu wysiłkowi organizacyjnemu i dobremu dowodzeniu generałów Zielińskiego i Rozwadowskiego udało się nie tylko wyprzeć Ukraińców z miasta, ale również, dzięki starannie zaplanowanej ofensywie, odepchnąć na południowy wschód, aż za Dniestr.

      Teraz, gdy rany nieco się już zabliźniły, kiedy pochowano i opłakano poległych, Przemyśl starał się wrócić do normalnego życia, pełniąc jednocześnie rolę głównego centrum pomocy dla oblężonego Lwowa. Do miasta przybywały coraz to nowe oddziały oraz transporty z amunicją i żywnością, które natychmiast ekspediowano na wschód.

      Gdy w końcu opuścili dworzec, Krüger poczuł się zdezorientowany panującym na ulicach bałaganem i chaosem, ale Szumski szedł pewnym krokiem, jak człowiek, który dokładnie wie, dokąd zmierza. Znajomy Żyd chętnie udostępnił im pokój i ugościł gorącą strawą, ale stanowczo odradzał podróż na wschód.

      – Złe czasy, panie Szumski, bardzo złe – mówił, gładząc brodę. – Tam władzy żadnej. Wszyscy walczą ze wszystkimi.

      – Cóż robić, kochany panie Zygelbojm – odpowiadał Mentor. – Skoro trzeba.

      – Interesy, przy których można stracić głowę, to złe interesy.

      – Nie chodzi o interesy. Widzi pan, to sprawa rodzinna.

      – Rozumiem. Więc czego wy chcecie ode mnie?

      – Jakiegoś środka transportu. Może automobil z gazoliną.

      Żyd pokręcił głową.

      – Nie mam. Wojsko wszystko rekwiruje. Nawet jakbym zdobył jakiś, nie ujedziecie pięciu wiorst. Toż wszędzie dookoła placówki wojska. A po co wam jakieś pytania?

      Szumski kiwnął głową. Współpracowali od lat. Pewnych rzeczy nie trzeba było tłumaczyć.

      – Więc co?

      Zygelbojm zamyślił się.

      – Ja nie wiem dokładnie, ja tylko słyszę to, co dobrzy ludzie powiedzą – rzekł w końcu. Mentor uśmiechnął się pod nosem. „To, co ludzie powiedzą” w przypadku tego starego człowieka w czarnym ubraniu i z długą, przetykaną siwizną brodą było na ogół bardziej precyzyjne niż wiadomości wywiadu wojskowego. – Ale mnie się zdaje, że wam do Rawy Ruskiej jechać trzeba. A potem do Łucka albo Dubna. Tam pociąg do Kijowa może złapiecie.

      – Pociągi jeszcze jeżdżą?

      – A jeżdżą. Nie zawsze tam, gdzie się chce, ale jeżdżą.

      Tym razem Mentor i Krüger parsknęli obaj.

      – A do Łucka jak? – kontynuował Szumski.

      – Konno jeździcie? Jeśli nie, to klops.

      Mentor przytaknął dokładnie w tym samym momencie, w którym Krüger otworzył usta, żeby powiedzieć, że absolutnie nie wsiądzie na żaden koński grzbiet. Nie zrobił tego i przez całą późniejszą drogę wyzywał się od najgorszych głupców.

      Zaoferowane przez Zygelbojma konie okazały się dwoma całkiem dziarskimi wałachami. Choć sfinalizowanie transakcji i przygotowania do podróży zajęły ponad tydzień, opłacało się czekać. Konie były silne, wytrzymałe i dobrze ujeżdżone. Choć Krüger pomstował i narzekał, stanowiły całkiem skuteczny środek transportu. Jeźdźcy nie musieli trzymać się traktów, mogli w razie potrzeby omijać łukiem miasteczka i wsie, które wydały im się zbyt niebezpieczne.