Złote spinki Jeffreya Banksa. Marcin Brzostowski

zainteresowaniem przejrzał nagłówki z pierwszej strony dziennika, po czym bez żalu przerzucił wzrok na kolumny sportowe. Transferowa gorączka udzieliła się także i jemu, gdyż analizując nowe nabytki Chelsea, nawet nie zauważył, że do gabinetu weszła sekretarka i oświadczyła:

      – Dzień dobry, panie ministrze. Oto pana kawa.

      Widok Victorii Bell wywołał kolejny uśmiech na jego twarzy i jednocześnie zmusił organizm do szybszego pompowania krwi. Dwudziestotrzyletnia Victoria, brunetka o twarzy anioła, była posiadaczką niemal idealnej figury, którą potrafiła z wyjątkową precyzją wyeksponować i tym samym, co było w zasadzie regułą, zawładnąć duszą i ciałem poddających się jej wdziękom mężczyzn. Z pozoru bezbronna i niewinna, była w istocie prawdziwym drapieżnikiem, który raz schwytanej zwierzyny nigdy nie wypuszczał ze szponów. Obdarzona ponadto talentem aktorskim, potrafiła, jak rzadko kto, manipulować otoczeniem i osiągać wyznaczone cele. W przypadku Victorii Bell nadrzędnym celem było upolowanie bogatego, a raczej ohydnie bogatego i dobrze ustosunkowanego męża.

      Kołysząc zalotnie biodrami, Victoria zbliżyła się do biurka i postawiła na nim tacę. Oprócz filiżanki kawy znajdowała się na niej cukiernica oraz ulubione ciasteczka pana ministra upieczone, rzecz jasna, przez nią osobiście. Kiedy Jeffrey Banks zobaczył biszkopciki w kształcie serduszek, natychmiast sięgnął po jeden z nich i powiedział:

      – Dzień dobry, Victorio. Czy te serduszka są dla mnie?

      – Oczywiście, panie ministrze.

      – Wspaniale! – odparł, po czym połknął ciasteczko. – Są wyśmienite.

      – Cieszę się, że panu smakują.

      – Jesteś cudowna, Victorio.

      – Dziękuję, panie ministrze. Przecież pan wie, że zrobiłabym dla pana wszystko.