На знак згоды апушчаны хвост задрыжаў. Сумныя вочы сабакі глядзелі то на аднаго з нас, то на другога. Спаніэль разумеў, што гаворка пра яго.
– Хвароба развілася раптоўна?
– За адну ноч.
– Калі?
– Месяцы чатыры таму.
– Цудоўна. Наводзіць на пэўныя думкі.
– Што вы ў гэтым бачыце, містэр Холмс?
– Пацверджанне маіх гіпотэзаў.
– Дзеля ўсяго святога, скажыце, што гэта за гіпотэзы, містэр Холмс! Можа, для вас гэта проста заблытаная загадка, але для мяне – справа жыцця ці смерці! Мая жонка, магчыма, забойца, мае дзеці ў пастаяннай небяспецы. Не гуляйце са мной, містэр Холмс. Справа жахлівая і надзвычай сур’ёзная.
Высачэзны рэгбіст дрыжаў усім целам. Холмс мякка паклаў руку яму на плячо.
– Баюся, любая разгадка прынясе вам боль, – сказаў ён. – Паспрабую з усіх сілаў вас ад гэтага берагчы. Цяпер я нічога сказаць не магу, але спадзяюся, што буду ведаць больш, перш чым пакіну гэты дом.
– Дай жа Бог! З вашага дазволу, джэнтльмены, я падымуся да жонкі і зірну, ці няма зменаў.
Ён адсутнічаў некалькі хвілінаў, а Холмс тым часам вярнуўся да агляду дзівосаў на сцяне. Калі гаспадар спусціўся, па яго засмучаным твары мы зразумелі, што паляпшэнняў няма. Ён прывёў з сабой высокую, хударлявую і смуглявую дзяўчыну.
– Гарбата гатовая, Далорэс, – сказаў Фэргюсан. – Прасачы, каб у гаспадыні было ўсё што яна пажадае.
– Яна вельмі хварэць, – усклікнула дзяўчына, абурана пазіраючы на гаспадара. – Яна не прасіць ежа. Яна вельмі хварэць. Яна трэба доктар. Я баяцца быць з ёй адна, без доктар.
Фэргюсан запытальна зірнуў на мяне.
– Буду рады дапамагчы.
– Спытай, ці згодная гаспадыня ўбачыцца з доктарам Ўотсанам.
– Я браць яго. Я не пытаць дазвол. Яна трэба доктар.
– Тады я зараз жа пайду з вамі.
Услед за дзяўчынай, што трымцела ад моцнага хвалявання, я падняўся па лесвіцы і прайшоў старым калідорам, у канцы якога ўбачыў масіўныя дзверы, акаваныя жалезам. Зірнуўшы на іх, я падумаў, што калі б Фэргюсан вырашыў уварвацца да жонкі, гэта было б нялёгка. Дзяўчына выцягнула з кішэні ключ, і цяжкія дубовыя створкі зарыпелі на старых завесах. Я зайшоў, і яна паспяшалася за мной, замкнуўшы за спінаю дзверы.
На ложку ляжала жанчына – без сумневу, у моцнай гарачцы. Яна была ў паўзабыцці, а калі я зайшоў, падняла спалоханыя, але прыгожыя вочы і з асцярогай зірнула на мяне. Убачыўшы незнаёмца, яна нібыта адчула палёгку і з уздыхам апусцілася на падушку. Са словамі падтрымкі я падышоў да яе і пакуль мераў пульс і тэмпературу, яна спакойна ляжала. Пульс быў часты, тэмпература – даволі высокая, і ўсё ж у мяне склалася ўражанне, што прычыны гэтага – хутчэй у разумовым і нервовым напружанні, чым у хваробе.
– Яна так ляжыць адзін дзень, два дзень. Я баюся яна памерці, – сказала дзяўчына.
Жанчына павярнула да мяне пачырванелы прыгожы твар.
– Дзе