«Зразумела, што мы першыя будзем».
«Нічога, парэпэтуем якраз, – сказаў барадаты, які ня зводзіў вачэй з Рошавага твару. – Вось дык удача. Я галаву ламаю, дзе ўзяць, а яно само прыйшло. Пачуў бог мае малітвы, прасьці мяне юнацтва маё камсамольскае. Парэпэтуем, а, Росьцік? Расьціслаў? Як па бацьку цябе, га?»
«А ён наогул уцяміў ужо, хто мы? – спытаў той, што ля акна. – Жэнь, ты яму сказала?»
«Ня памятаю, – сказала правадніца, робячы Рошу бутэрброд. – На, ты ж галодны, Росьцік».
«Мы кіно здымаем, – сказаў той, што каля акна, і ў голасе ягоным нешта не пачулася ніякай гордасьці. – Ага. Кіно».
«Пра вайну і немцаў», – падаў голас мужчына ў пінжаку, які толькі што вярнуўся ў купэ.
«Ну і ня толькі, – сказаў барадаты. – Ты кіно глядзіш? Глядзіш, куды ты дзенешся. Дык вось, я рэжысёр, Алесь Іванавіч. А гэта…»
«Сал», – сказаў Рош, жуючы бутэрброд.
«А ты ведаеш, што такое кіно? – нахіліўся да Росьціка той, што сядзеў ля акна, і галава яго завісла над каленямі правадніцы. – Ведаеш? Ні хуя ты ня ведаеш, малы, што такое кіно…»
«Ціха, Бора», – сказала правадніца і адпіхнула галаву на месца.
«У нас няма кіно. І ня будзе», – сказаў раптам чалавек у пінжаку і заплакаў.
«Прыдуркі», – сказала правадніца і адным духам выпіла кілішак.
«Ты, Росьцік, не маўчы, – мякка сказаў Алесь Іванавіч. – Чуеш, я зь цябе зорку зраблю, Расьціслаў…»
«Сал, Бэн, – сказаў Рош. – Рош, Ён».
«Колькі, пытаешся, маіх фільмаў выйшла? – сказаў Алесь Іванавіч тым самым мяккім голасам. – Эх, Росьцік… А ніводнага. Ні-вод-на-га. Усе на паліцы ляжаць».
«Ну, не скажы, Алесь Іванавіч, – нахмурыўся чалавек у пінжаку, што хадзіў у прыбіральню, а цяпер жаваў бутэрброд. – А «Зоры…», а «Раманс?»
«Дык гэта ж не кіно… – з агідаю прамовіў Алесь Іванавіч. – Гэта ж так, шабашка… Агітпроп. Кампраміс. Кампрамат, за які ў будучым давядзецца адказваць… Дый якое гэта кіно наогул – усяго дзьве стужкі дзесяціхвілінныя».
Чалавек у пінжаку дажаваў каўбасу і паціснуў плячыма.
«Бо добрыя людзі, каб ім сесьці пасраць і ўвек не прасрацца, лічаць, што… – працягваў Алесь Іванавіч. – А… Не сасьпелі яны да майго кіно. Так, Расьціслаў. Кіно – гэта… О, кіно! Кіно – гэта такое спалучэньне вайны і немцаў, якое толькі ў пэўнай прапорцыі… Эх, Росьцік, ты мая зорка…»
«Глядзі, – сказала стомлена правадніца. – Ты – Росьцік, так? А ў фільме ты будзеш ніякі ня Росьцік…»
«Ні хуя ня Росьцік», – пацьвердзіў той, што сядзеў ля акна, наліў усім і паклаў ногі на суседнюю лаву.
«Ты будзеш Юзік, – сказала правадніца і пазяхнула. – Цябе ворагі будуць у вагон запіхваць, а ты лататы як дасі – у лес. Уцячэш і будзеш па лесе бадзяцца. Па балотах, як Рабінзон».
«Як палескі Рабінзон!» – важка прамовіў чалавек у пінжаку, падняў палец і стаў яго разглядваць. Яны выпілі яшчэ па адной. Чалавек ля акна нацягнуў на твар