Ընկ. Բ. Փանջունի տարագրության մեջ. Երվանդ Օտյան

քանզի ամենեւին յոչնչէ ռ ք կարեն ինչ առնել, քարինքն՝ զոր ի շինուածսն յաւրինեն՝ <թեպէտ եւ շինաւղացդ ընթերակաց իցեն բնութիւնք զոր ի շինուածսն յաւրինեն>, ոչ ռեւսք քարինք ռկոչինք, այլ կամ քաղաքք կամ տաճարք. զի ոչ եթե ռբնութիւննք ռգործէք քաղաքս կամ տաճարս, այլ արուեստն՝ որ ի բնութեանն է։ Եւ արուեստն ոչ եթե յընթերակացէ ինչ իմեք է՝ որ ի բնութիւնսն իցէ։

      <Եւ արուեստագէտն ոչ եթե յարուեստէ ինչ ընթերակացէ՝ որ ի բնութիւնսն իցէ՝> առնու զարուեստգիտութիւնն, այլի դիպացն որ դիպին ի բնութեանցն։

      Քանզի ոչ եթե անձնաւոր ռ ք ինչ յանձնաւորաց զարուեստն կարէ ցուցանել, այլ ի դիպացն որ դի[27]պինն. որպէս ի դարբնութենէ դարբինն, եւ ի հիւսնութենէ հիւսնն։ Զի մարդ եւ յառաջագոյն քան զարուեստն է, բայց արուեստն չէ՝ եթե ոչ նախ մարդն իցէ։

      Ուստի զարուեստն յոչնչէ ի մարդիկ պատշաճեալ հարկ է ասել։

      16 Եւ եթե առ մարդկան այսպէս, ո՞րչափ եւս առաւել պատշաճ իցէ զԱստուծոյ իմանալ՝ 198v թե ոչ միայն արդուց եւ զարդուց եւ կերպարանաց արարիչ է, այլ յոչնչէ առնել բաւական է բնութիւնս, եւ ոչ արգասիս նիւթ՝ յորմէ Աստուած ընտրեաց զբարին ի մի թեր, եւ զչարն մրրախառն ի միւսն կողմն, ուստի ջանայ մրրախառնն զյստակն պղտորել։

      [Է]

      Չարիքս որ լինին ուստի՞ իցեն։

      Հարցցուք եւ մեք. չարիքն որ լինին անձի՞նք ինչ իցեն, թե արգասիք անձանց։

      Ասեն, ի դէպ է կարծել՝ եթե արգասիք անձանց։

      18 Եւ հիւղն, զոր ասեն անարգասաւոր եւ անկերպարան, զիա՞րդ [28] անարգասաւորն եւ անկերպարան յայլս կարէր արդիւնս ծնուցանել. եթե ոչ՝ ի դիպացն լինիցին չարիքն, եւ ոչ ի նմանէ։

      Զի սպանութիւն չէ անձն ինչ, եւ ոչ շնութիւն անձն ինչ է, եւ ոչ դարձեալ այլքն մի ըստ միոջէ ի չարեացն. այլ որպէս ի դպրութենէն դպիր կոչի, եւ ի ճարտարութենէ ճարտար, եւ ի բշժկութենէ բժիշկ, եւ այն ոչ եթե անձինք ինչ են, այլ յիրաց անտի առնուն զանուանս, նոյնպէս 199r եւ չարիքն ի դիպացն առնուն զանուանումն։

      Ապա եթե եւ զայլ ոք իմանայցեն դրդիչ եւ գրգռիչ՝ որ արկանիցէ ի միտս մարդկան զչարիսն, եւ նա ի գործոյն՝ զոր գործէ՝ առնու զանուն չարութեան։

      Բայց զայն պարտ է գիտել, թե զոր գործէ ինչ ոք՝ ոչ ինքն նոյն է. որպէս բրուտն յորժամ անաւթս գործիցէ՝ ոչ ինքն անաւթ լինի, այլ գործիչ է անաւթոցն, ուստի եւ զանուանումն արուեստին առնու, նոյնպէս եւ չարագործն ի չարն գործելոյ առնու [29] զանուն չարութեանն՝ եթե շուն իցէ եւ եթե սպանող։

      19 Ապա ուրեմն յիրաւի ասին մարդիկ արարիչք չարեաց, զի ինքեանք են պատճառք առնելոյ եւ չառնելոյ։ Եւ զչարիսն ոչ պարտիմք անձինս անուանել, այլ արգասիս անձանց։

      20 Իսկ եթե ի նմին յամառութեան կացցեն՝ թե արդարեւ անարդ եւ անարգասաւոր է հիւղն, եւ Աստուած ած զնա ի զարդ եւ ի կերպարանս եւ յարգասիս, ապա զԱստուած դնեն պատճ199vառս չարեացն։

      21 Լաւ էր լեալ՝ թե նոյնպիսի կացեալ էր անհեդեդ եւ անարգասաւոր, քան գալ յարգասիսն եւ ի կերպարանս, եւ լինել պատճառ չարեաց այլոց։ Քանզի զի՞նչ մարթի ոք լինել՝ որ իցէ՝ թե անկերպարան իցէ։

      Նա եւ ասելն անկերպարան՝ զկերպարանացն յայտ առնէ։

      Իսկ եթե էր ինչ անձնաւոր եւ կերպարանաւոր, աւելորդ է ասել արարիչ զԱստուած։

      22 Այլ այնու, ասեն, զի յանարդութենէն եւ յանհեդեդութենէն [30] դարձոյց ի զարդ եւ ի կերպարանս, յիրաւի կոչի արարիչ։

      Այդ այնմ նման է, յորժամ ի քարանց ոք շինուածս առնիցէ՝ պատշաճելոյն եւ յաւրինելոյն միայն արարիչ է, եւ ոչ բնութեանն։

      23 Եւ արդ