Հեթանոսական երգեր. Դանիել Վարուժան

փույթ թե ես ազնըվական կը թվիմ,

      Ունիմ ձեռքեր քընքշենի.

      Եվ ի՛նչ փույթ թե դուն աղջիկ մ’ես ջըլեբաց`

      Որ բանվորներ կ’ընդունի:

      Կ’ատեմ կիներն` որոնք դիմացն հայլիին

      Դիմաներկեր կը շաղվեն.

      Կը ծըցընեն Ծերակույտի անդամներ

      Տըռփանքներով տարորեն:

      Դահլիճներուն փարթամ կիները կ’ատեմ.

      Իրենց կավատն է` ոսկին.

      Զիրենք սիրողը կը սպառեն, և իրենք

      Տան շընիկեն կը սպառին:

      Բե՛ր, Տալիթա՜, բե՛ր գարեջուրն, ու նըստե

      Ծունկիս վրա` թույլ տալով

      Որ աղախնի կարճ քըղանցքեդ երևնան

      Բումբերըդ` սև գուլպայով:

      Թող ճըրագներդ հյուծին մինչև առավոտ,

      Եվ թող շեմին վրա երգե

      Գինով աշուղն` հառած բիբերը մեզի,

      Բիբերը զուրկ կըրակե:

      Թող մազերուդ ոսկի հյուսկերը քակես

      Գավաթին մեջ բյուրեղյա,

      Եվ ծունկերես վար սըրունքներդ օրորես`

      Մինչև որ սերս հասուննա:

      Ինծի ի՛նչ փույթ թե շրթունքներդ են խածեր

      Նավաստիները կոպիտ,

      Եվ հոսեր են քըրտինքն իրենց տըռփանքին

      Աչքերուդ մեջ` ու ծոցիդ:

      Այսօ կ’ուզեմ կուրծքիդ վըրա գինովնալ

      Ինչպես զինվոր մը արբուն.

      Կ’ուզեմ պարպել գավաթդ, և դուն ալ պարպես

      Սիրտըս` նուռի պես հասուն:

      Այսօր կ’ուզեմ դահլիճին մեջ ծաղըրված

      Սերըս առջևըդ պղծել,

      Խաբված հոգիս բերել ռամիկ աղջըկան

      Գարեջուրով մը ծախել:

      ԱԴՈՆԻՍԻ ՄԸ

      Արշալույսին դեմ խեփոր մը բացիր`

      Զոր ծովն ոտքիդ տակ նետեց վիհերեն:

      Արշալույսին դեմ խեփոր մը բացիր,

      Կը փայլեր իր մեջ մարգրիտ մ’հոյաշեն:

      Կը փայլեր իր մեջ մարգրիտ մ’հոյաշեն`

      Զոր ճակտիդ վրա դըրիր ներդաշնակ:

      Կը փայլեր իր մեջ մարգրիտ մ’հոյաշեն

      Վայրի կատուի մ’աչքին հանգունակ:

      Վայրի կատուի մ’աչքին հանգունակ`

      Մարգրիտն ուղիիդ լույս տըվավ գիշերն: