– Нікому не скажам, – таксама шэптам адказаў Болек.
2
Мы ўладкаваліся на сядзеннях. Цягнік крануўся.
Нейкі час я пазіраў у акно, потым пераключыўся на тэлевізійныя навіны. Ва ўніверсітэце я вучыў польскую мову, і набытых ведаў мне хапала не толькі для зносін з Болекам, але і для прагляду апошніх навін. Тэлевізійная карцінка значна аблягчала разуменне таго, што адбывалася ў свеце. У глыбіні душы я спадзяваўся, што калі-небудзь гэтыя веды дапамогуць мне дамовіцца аб рамантычным спатканні з чароўнаю Тэрэзай альбо Гражынай, аднак пакуль такі выпадак не надарыўся. Я хацеў быў спытацца, ці ёсць у шоу Болека, якое ён вядзе на тэлебачанні, падыходзячыя экземпляры, але ён мяне апярэдзіў.
– Матка Боска! – схапіў мяне за руку Болек і перажагнаўся.
– Што такое? – занепакоіўся я.
– Глядзі, гэта ж прывакзальная плошча ў Варшаве!
Болек пабляднеў, на лбе ў яго выступілі дробныя кроплі поту.
– Так, – прыгледзеўся я, – плошча, нядаўна мы на ёй былі.
– Я там пакінуў свой «сааб»…
– Добрая машына, – кіўнуў я, – лепшая за маю «міцубішы».
– Дык жа там зараз нямецкія геі, і яны б’юцца з нашымі гамафобамі!
Болек ледзь не плакаў.
Высветлілася, што ў Варшаву з Германіі для ўдзелу ў гей-парадзе прыбыў цягнік з гэтымі самымі геямі, трансгендарамі і іншымі бісексуаламі. І на прывакзальнай плошчы з дубінкамі ў руках іх сустрэлі мясцовыя ахоўнікі чысціні нораваў.
– Пяць тысяч геяў! – схапіўся за галаву Болек.
Я падумаў, што ў адзін цягнік пяць тысяч пасажыраў не ўлезуць, нават калі яны будуць сядзець ці ляжаць адзін на адным. Але гаварыць зараз пра гэта Болеку не было сэнсу. Ён быў на мяжы істэрыкі.
– У гады сваёй бурлівай маладосці ў Мінску мне з імі даводзілася сустракацца, – сказаў я. – Сярод іх поўна качкоў.
– Каго? – на імгненне сціх Болек.
– Хлопцаў з нарошчанымі біцэпсамі і трыцэпсамі. Пабіць іх было няпроста.
– Мая машына! – зноў схапіўся за галаву Болек. – Што яны зробяць з маёй машынаю?!
– Пазвані каму-небудзь, каб яе забралі з плошчы, – сказаў я. – Ты ж пакідаеш ключы ад машыны сваякам ці палюбоўніцы?
– Нікому ключы я не пакідаю! – закрычаў Болек.
Адчувалася, што размова са мной толькі пагаршае ягонае становішча. Я замаўчаў.
3
Наш цягнік прыбыў у Гданьск, і мы накіраваліся на пешаходную вуліцу, якая была запоўненая вулічнымі мастакамі і турыстамі.
Болек мяне папярэдзіў, што на гэтай вуліцы трэба асцерагацца кішэннікаў, якіх тут поўна. Аднак зараз сам ён знаходзіўся ў поўнай прастрацыі, абсалютна не думаючы пра цэласць бумажніка. Як добры ахоўнік, я ішоў за ім на паўкроку ззаду, уважліва сочачы за сітуацыяй.
– Куды паедзем? – спыніўся Болек.
– У Сопат, – сказаў я. – Гэта адзінае месца, дзе мы здолеем прывесці свае думкі ў парадак.
Болек паслухмяна пайшоў за мной на вакзал.
Мы прыехалі ў Сопат і прагуляліся