– Магчыма, жаба хвалявалася за сваіх дзетак, таму і з’явілася тут і скочыла на цябе, бо думала, што ты хочаш пакрыўдзіць яе малых.
– Ды я іх нават у вочы не бачыла! Ніхто іх не чапаў! – гэта Зялёнка пракрычала жабе, якая так і сядзела на лісце гарлачыка, назіраючы за незнаёмцамі.
– Дзеці жабы – гэта тыя самыя апалонікі, з якімі вы гулялі, – удакладніла Улада.
– Яны яе дзеці?! – здзівіліся вухуцяне. – Зусім не падобныя!
Дзяўчынка парадавалася, што рыхтавала інфармацыю пра жаб на ўрок прыродазнаўства і цяпер можа расказаць гасцям пра гэтых жывёлак.
– Проста апалонікі пакуль зусім маленькія, бо толькі нядаўна з’явіліся з ікрынак, якія адклала іх мама. Зараз яны выглядаюць так, а потым з імі адбудзецца метамарфоза[1] і яны ператворацца ў жабянят, падобных да сваёй мамы.
– Ага, да страшнай пачвары, якая ледзь не засмактала мяне сваім доўгім ліпкім языком! Яна паспрабавала ўхапіць мяне, усе гэта бачылі! – не супакойвалася Зялёнка.
Уладзе зноў давялося тлумачыць:
– Не цябе яна лавіла, а камара, які выпадкова сеў на тваю руку. Жабы харчуюцца кузуркамі, чым прыносяць карысць. Камар, дарэчы, збіраўся цябе ўкусіць. Камары п’юць кроў…
Дагаварыць ёй не далі – паненкі залямантавалі:
– Зямля – планета монстраў і пачвар! Тут усе кусаюцца і палююць адзін на аднаго, п’юць кроў! Які жах!
– Дзе жах? Што здарылася? – запытаўся Вухуцік, падыходзячы да сяброў.
– Вухут, ты жывы! Пашанцавала табе, радуйся, бо тут паўсюдна драпежнікі! Нас ледзь не з’елі! – пралапатала Сінька.
– А я ведаю, што гэта вы ўсё балота ўспудзілі! – усміхнуўся Вухуцік. – Пакуль я быў у гасцях у качак, міма чароту прабеглі напалоханыя вадамеркі, потым карасі-маляўкі шукалі паратунку ў аеравым зарасніку, з апалонікамі вы такія даганялкі зладзілі, што іх матуля жаба не на жарт усхвалявалася. Нават не магу ўявіць, колькі смеласці ёй спатрэбілася, каб адной пайсці супроць чатырох невядомых іншапланетных істот. Але яна здолела!
Вухуцяне азірнуліся на жабу. Вакол яе сабраліся апалонікі, матуля нешта ціхенька квакала ім, пэўна, супакойвала. Цяпер яна зусім не падавалася страшнай.
– Трэба папрасіць прабачэння, – сказала Мінола.
– Каб не думалі, што вухуцяне – нявыхаваныя нахабнікі! – падтрымаў Рудаш.
Сінька з Зялёнкай не палічылі сябе такімі, таму пагадзіліся толькі побач пастаяць, пакуль іншыя будуць выбачацца. Улада нарэшце ссадзіла паненак з рук.
І тут Рудаш здзіўлена прагаварыў:
– Сінька, ты ў апалоніка ператвараешся! Метамарфоза! У цябе хвост вырас!
І сапраўды, усе ўбачылі, што ў паненкі ззаду з’явіўся невялічкі чорны хвосцік.
– А-ёй! Што ж гэта робіцца?! – залямантавала Сінька. – Хвост! Я – апалонік? Я стану жабай?
Улада падышла да небаракі, узялася за хвост і пацягнула. Той не паддаваўся, трымаўся, але з чарговай спробы