Чароўная скарбніца. Людмила Рублевская

якія дапамаглі яму вылупіцца з яйка, але паходжанне яго зямное. Як жа нам даведацца, хто яго сваякі тут, на Зямлі?

      Стасік хвіліну памаўчаў, як мазаіку, складваючы ў думках інфармацыю, робячы высновы, а потым сказаў:

      – Здаецца, я ведаю, з якога роду твой сябра.

      – Праўда? Дык хто я? – гэта ўжо іншапланетны госць перастаў прыкідвацца цацкай.

      – Пакажаш нам сваякоў Вухуціка? – усхвалявалася Улада.

      Стасік упэўнена адказаў:

      – Пакажу. Толькі сапраўдных тваіх родзічаў на Зямлі, можна сказаць, не засталося, але мы як-раз у тым месцы, дзе можна пабачыць, якімі яны былі.

      – Дык пойдзем! – прыспешвала Улада.

      – Давайце забяром з вальера з козамі вашу астатнюю кампанію іншапланетнікаў і рушым! – усміхнуўся Стасік, ківаючы ўбок.

      Сапраўды, Сінька, Зялёнка, Рудаш і Мінола былі там – скакалі на козачках! Улада паклікала іх. Неахвотна, але вершнікі злезлі з коз і выйшлі з вальера. Загуляліся вухуцяне і нават не ўцямілі, што ідуць і размаўляюць, а Стасік стаіць побач і назірае. Калі ўжо пералезлі за агароджу і падышлі да адкрытага заплечніка, Сінька зразумела, што яны сябе рассакрэцілі.

      Яна паглядзела прама ў блакітныя вочы юнака і разгублена скамандавала: «Цац!» Вухуцяне дружна паваліліся, хто дзе стаяў, і знерухомелі.

      Вухуцік рассмяяўся:

      – Уставайце, ён свой!

      – Ну мы ж дамаўляліся, што ніхто пра нас не будзе ведаць! – прабурчала Зялёнка і села.

      – Якая сімпатычная паненка! – усміхнуўся Стасік вухуцянцы.

      Зялёнка паправіла капу валасоў і змяніла грымасу незадаволенасці на какетлівую ўсмешку:

      – Прымай гасцей з Вухуціі! Што ты нам пакажаш, зямлянін?

      – Родзічаў вашага сябра, – адказаў Стасік.

      Вухуцяне вельмі хацелі раскрыць нарэшце гэтую таямніцу, таму хуценька занялі свае месцы ў заплечніку, толькі Зялёнка ўзлезла на плячо новага знаёмага і так выправілася ў далейшы шлях. Кампанія зноў завітала ў тэрарыум.