Bir iki haftadan az bir süre içinde, dil hakkında genel bir fikir edindim ve anlattığım sözlü sesin ciddi sembollerini kolayca okuyabildim ve bir ayın sonunda (burada anlamı olmayan bir kelimeyi kullanmak için) özgürce olmasa bile akıcı bir biçimde konuşmaya başladım. Sadece bu kadar basit bir dilde, bu yeni dünyanın tüm araştırmalarının önündeki ölümcül bir engeli en kısa sürede aşmaktı tek kaygım ve ev sahibi ya da oğlu tarafından her günün büyük bir kısmında verilen gayretli ve sabırlı yardımlar, bu kadar hızlı bir ilerleme kaydetmemi sağlamıştı. Hatta bütün ailenin toplandığı kısa akşam toplantılarında bile, her iki cinsiyetin de aşırı sessizliğini fark edebiliyordum ve kendimi onlara karşı artık anlaşılabilir hâle getirdikten sonra onların ana dilleriyle konuşarak ne demek istediğimize dair fikirlerinin çok az olduğunu öğrenmek beni şaşırtmadı, konuşmak uğruna konuşmak ya da tartışacak, açıklayacak veya iletişim kuracak bir şey olmadıkça konuşmak gereksizdi. Yine, vazgeçilmez olmasa da yeni ve çok daha zor bir görevin, hâlâ hazır vaziyette beni beklediğini fark ettim. Bu gezegenin yerlilerinin iki yazım biçimi vardı. Anlattığım, basitçe konuşulan kelimelerin yapay olarak basitleştirilmiş görünür işaretlere mekanik bir tasviri; diğeri ise bir kalem vasıtasıyla elle yazılmış, hazırlanmış bir yüzey, tekstil veya metalik üzerine bazı kimyasal maddelerden oluşan ince bir yazım şekli. İkincisinin karakterleri, bizimki gibi tamamen keyfiydi; ancak kasılmalar ve kısaltmalar o kadar çoktu ki sadece alfabenin ustalığı, kullanılan kırk veya elli tek harf, okumayı öğrenmenin zor görevinin ilk aşamasında ilk adımdı. Dünya dışında hiçbir ülkede, Çin dışında, bu görev Mars’takinin yarısı kadar ağır değildi. Öte yandan, bir zaman sonra ustalaşınca çok daha üstün, en kısa ancak mükemmel okunaklı bir kısa yazım aracı kazanmış olacaktım. Buradaki her yerli konuşabildiği kadar hızlı da yazabilirdi ve yazılmış olan o şekilleri dünyadaki basılı olan yazılardan çok daha hızlı okuyabilirdi. Kopyalar ister fonografik isterse stenografik olsun, aşırı derecede hafiflik ve mükemmellikle çoğaltılabiliyordu. Orijinali, yukarıda belirttiğim gibi ipek veya altın varak üzerine herhangi bir biçimde yazıldığında, difra adı verilen kâğıttan daha pürüzsüz bir keten türünün tabakasına yerleştiriliyordu. Birincisi yoluyla gönderilen bir elektrik akımı, daha önce bazı kimyasal bileşimde demlenmiş olan yazıyı tam olarak ikincisinde yeniden üretiyordu; etki görünüşe göre elektriğin dokunulmamış metalden geçişine ve mürekkep tarafından mutlak olarak kesilmesine bağlıydı diyebilirim, böylece varağın üzerine derin bir biçimde kazınarak baskısı çıkmış oluyordu. Bu süreç neredeyse doğaçlama olarak tekrar edilebiliyordu ve varak üzerine herhangi bir zamanda bir sayfanın farklı kopyalarının çoğaltılması için düzeneğin tekrar hizmete hazırlanması yeni bir kopya almak kadar kolaydı. Bu şekilde elde edilen bir kitap, üretim tarzının rahatlığı açısından, genellikle dört ila sekiz inç genişlikte ve gereken herhangi bir uzunluktaki tek bir tabakadan oluşuyordu. Bu şekilde kopyalanması amaçlanan yazı her zaman anında ve çoğunlukla büyüteçler aracılığıyla okunabilir hâle geliyordu. Yaprağın her bir ucuna bir rulo tutturuluyor ve kullanılmadığı zaman, yaprak bu rulonun üzerine sarılması suretiyle toplanmış oluyordu. Okumak için gerektiğinde, her iki silindir de bir sehpaya sabitleniyor ve okuyucunun gözlerine sayfanın bir kerede yaklaşık dört inç uzunluğunda açılmasını sağlayan saat mekanizmasıyla yavaşça hareket ettiriliyordu. Hareket, okuyucunun zevkine göre yavaşlatılarak veya hızlandırılarak ve bir yaya dokunarak tamamen durdurulabiliyordu. Sadece yazı veya çizimler değil, kameranın basit bir uyarlaması sayesinde doğal nesneler de çoğaltmanın başka bir yoluydu. (Fotoğraflarımızdaki tek önemli fark, onlardaki bu sanatın hem ana hat hem de renk üretmesiydi, bu açıklamayı atlamak istemiyorum.)
Kendi adıma onların ana diline hâkim olabilmek için pratik yaparken ev sahibim deneysel konuşmamızı her zaman olmasa da çoğunlukla dünya hakkındaki konular üzerine çekiyordu; ona Dünya’nın fiziksel özellikleri, jeoloji, coğrafya, bitki örtüsü, her türlü hayvan yaşamı, insan varlığı, yasalar, görgü, sosyal ve iç düzen hakkında iletebileceğim her şeyi öğretmeye çalışıyordum. Elli günün sonunda, ciddi bir yanlış anlama korkusu olmadan, bu henüz pek mümkün olmasa da sohbet edebileceğimizi fark ettiğimde halkının arasında düşmanca karşılanmamın nedenlerini ve koşullarını açıklamak için bir fırsat yakalamıştı.
“Boyutunuz ve formunuz…” dedi. “Onları korkuttu ve şaşırttı. Bana söylediklerinizden, Dünya’da farklı kıyafet, dil ve görgü kurallarına sahip, birbirleri hakkında çok fazla bilgileri olmayan, çok sayıda ulus olduğunu anlıyorum. Bu gezegen artık tek bir ırk tarafından kullanılıyor, hepsi aynı dili konuşuyor, aynı gelenekleri kullanıyor ve birbirlerinden biçim ve boyut olarak Dünya üzerindeki erkeklerden (anladığım kadarıyla) çok daha az farklılık gösteriyorlar. Onlar açısından siz tuhaf ve keşfedilmemiş bir ülkeden gelen yabancı bir ziyaretçisisiniz. Burada bizim ırkımızdan biri olmadığınız gayet açık ve yine de başka ne olabileceğinizi de akılları almıyordu. Bizim herhangi bir devimiz yok; müzelerimizde korunan en uzun iskelet, benim boyumdan sadece bir el kadar uzundur ve elbette boyunuza bile yaklaşmaz. Sonra, işaret ettiğiniz gibi uzuvlarınız daha uzun ve göğsünüz vücudun geri kalanıyla orantılı olarak daha küçük; muhtemelen söylediğiniz gibi atmosferiniz bizimkinden daha yoğun ve kanın oksidasyonu için her nefeste gerekli hava miktarını soluması için oldukça heybetli akciğerlere sahip olmanız gerekir. Aptal değilsiniz, yine de bizim dilimizi anlamamanıza rağmen başka bir dil kullanarak durumunuzu açıklamaya çalıştınız. Bu gezegende hiç görülmeden, tarif edilmeden ve gizlenmeden böyle bir canlı var olamazdı. Bu nedenle bize ait değildiniz. İşaretlerle anlattığınız hikâye çabucak kavranmış ve cesur bir imkânsızlık olarak hızlı bir şekilde reddedilmişti. Bu, dinleyicilerinizin zekâsına bir hakaret ve bazı kötü ya da tehlikeli tasarımların bu büyüklük ve fiziksel güçlerinden şüphelenmek için yeterli bir zemindi. Sana ilk saldıran grup, muhtemelen sadece şaşkın ve sinirliydi; daha sonra müdahale etmeye çalışanlar ise bilimsel meraklarını tatmin etmek için yaklaşmışlardır. Anatomizasyon ve kimyasal analizler konusunda gayet eğitimlisiniz. Üzerinizdeki zırhlı gömleğiniz sizi ejderhanın şokundan felç olmaktan ve saldırganınızın size merhamet göstermeksizin yapmış olduğu hamlesinden korudu; bu muhtemelen akımı dağıtan metal ve geçişine direnen ipeksi bir astardan oluşuyor olmalı. Ancak yine de şu anda bile bana saldıracak olursanız, kesinlikle koruyucularım tarafından yakalanarak yok edilebilirsiniz. Yıkıcı silahlarımız, sahip olduğunuz veya tarif ettiğiniz her şeyden çok daha üstündür. Şayet bu silahlardan birini kullanacak olsak, sizi bu mesafeden on katı ileriye savuracak kadar patlayıcı gücü olan, her türlü canlıyı birkaç metre boyunca sürükleyerek boğabilecek silahlarımız var. Ancak bu tür silahların kullanımıyla ilgili yasalarımız çok katıdır ve size saldıran düşman olarak gördüğünüz kişi, sizin gibi düşünerek hayatınızı tehlikeye atmaya cesaret edememiştir. Bu yasalarla, bir insan ve bir yasal koruma nesnesi olarak görülemeyen bir varlık yüzünden kendi kendini cezalandıracak bir duruma düşürmemeyi düşünmüştür.”
Vatandaşlarının motivasyonlarını ve davranışlarını öyle mükemmel bir soğukkanlılıkla, öylesine samimi ve öfkeden yoksun biçimde açıklamıştı ki hafifçe terlemeye başladığımı hissetmiştim ve alaycı bir şekilde ona cevap verdim “Kendi ifadeleriyle imkânsız görünen yabancıların