Юксынырсыңмы, еллар буе
Мине эзләп, әгәр тапмасаң?
Онытырсың микән, елмаеп, мин
Уйларыңа кире кайтмасам?
Уйларыңа кире кайтмасам…
Гөлүсә. Кайларда гына соң син, бәгырем минем… Синең турыдагы уйлар миңа тынычлык бирми. Хәтта үз-үземне танымыйм… Мин сагынам сине, синең күзләреңне, карашларыңны, елмаю-шаяруларыңны сагынам… Миңа бик авыр, Айратым, син кайда?! Нигә кайтмыйсың, әллә сизмисең – мин сине көтәм! Көтәм! Сагынып көтәм! Көн саен йолдызыбызга карап, синең яныма кайтуыңны телим. Җир йөзендә синнән башка беркемем дә калмады. Син – минем соңгы яшәү мәгънәм…
Диләрә. Хәерле кич, Гөлүсә апа. Нигә бик моңайдың? Әллә Айрат абыйны сагындыңмы?
Гөлүсә. Сагындым шул. Киткәнендә агачлардан сары яфраклар коела иде, ә хәзер инде без атлаган сукмакларга карлар ява, алар безнең эзләребезне инде күмгәннәр…
Диләрә. Моңсуланма, ул әле кайтыр, бар да яхшы булыр. Тик син елама, яме?
Гөлүсә. Мин еламыйм. Минем күзләремдә инде яшьләр күптәннән кипкән. Син яңа урамнан кердеңме?
Диләрә. Әйе.
Гөлүсә. Йолдызлар бармы?
Диләрә. Иң яктысы – берәү генә.
Гөлүсә. Өмет йолдызы… (Чыгып китә.)
Диләрә. Менә бит язмыш нинди икән! Башта бар да чәчәк бакчасы күк аллы-гөлле генә иде, ә хәзер кара фәрештә бар дөньяны үз кочагына алды… Эх, абый! Кайда гына соң син?! (Наилә тыңлап тора.)
Наилә. Кайларда гына адашып йөри микән улыкаем?
Диләрә. Әни.
Наилә. Кызым. Әле дә яннарымда син бар. Кочаклап, ичмасам, бер елый алам. Барыбызның уенда Айрат кына. Кайчан кайтыр икән дип өметләнеп яшибез.
Диләрә. Ела, әни, ела! Күңелең тынычланыр ичмасам.
Наилә. Гөлүсә кайда соң, кызым?
Диләрә. Йолдызы янына чыгып китте.
Наилә. Хыялый кыз. Әнисе үлгәннән соң, соңгы өмете булып Айрат кына калды шул. Көн саен бөтен белгән догаларын шул йолдызына карап укый.
Диләрә. Айрат абый хыяллар һәрвакыт чынга аша диядер иде.
Наилә. Бар да шулай җиңел генә булсын иде дә бит… ярый, кызым, соң инде, әйдә, кереп ятыйк.
Урам. Айрат белән бергә үткән сукмактан Гөлүсә бер ялгызы атлап килә. Артта эскәмия тора. Музыка яңгырый.
Гөлүсә.
Аерылыштык синең белән,
Яфраклар да коелды.
Күңелем, көзге урман кебек,
Ялгызлыктан корыды…
Хәзер инде шигырьләрне дә үземә үзем укыйм. Эх, йолдызым! Синнән башка бернәрсә дә сорамыйм, тик Айратымны гына кайтар! (Бер читтә тезләнеп, күккә карый, артта Лилия белән Гөлия күренә.)
Лилия. Кара, ничек бетеренә.
Гөлия. Яхшы килеп чыкмады бу.
Лилия. Ә кем уйлаган бит моның болай буласын!
Гөлия. Марат артыгын кыланып атты.
Лилия. Андый кабахәт икәнен белгән булсам… (Гөлүсә чыгып китә.)
Гөлия. Ә теге көнне ул бит шаяртмаган, чыннан да, Айратка каршы план корган.
Лилия. Айратның монда икәнен, бәлки, әйтергәдер?
Гөлия. Айрат хәзер ак-караны аермый. Аны Маратның каладагы дуслары энәгә утырткан.
Лилия. Беләм. Ә бәлки, Гөлүсәне күргәч, ул рәтләнер? Кайбер китапларда шулай булгалый бит.
Гөлия.