Kor çalğıçı. Владимир Короленко

sən özün qoru! – deyə İohim belə hallarda adət etmiş olduğu bir əfsunu oxuyub üfürdü. – Cinsənmi, insansanmı?

      O bu sualla sanki, doğrudan da, qarşısındakının cin və ya şeytan olub-olmadığını bilmək istəyirdi.

      Elə həmin andaca tövlənin açıq qapısından içəri düşən ay işığı onun yanıldığını göstərdi. Yatağının yanında dayanıb əllərini ona tərəf uzadan – panın kor oğlu idi.

      Bir saatdan sonra anası öz kor oğluna baxmaq üçün qalxdıqda uşağı yatağında tapmadı. Əvvəlcə o qorxuya düşdü, lakin dərhal analıq hissi uşağı harada axtarmaq lazım gəldiyini ona başa saldı.

      Yorğunluğunu almaq üçün dayanan İohim birdən panın arvadının tövlə qapısında dayandığını gördükdə çaşdı. O, görünür, neçə dəqiqədən bəri idi ki, orada dayanıb bir yandan mehtərin çalğısına qulaq asır, bir yandan da yatağın üstündə İohimin yarımkürkünə bürünüb oturaraq yarımçıq qalmış nəğməni dinləyən uşağına baxırdı.

      Həmin gündən oğlan hər axşam tövləyə İohimin yanına gedirdi. Gündüzlər bir şey çalmasını İohimdən xahiş etmək heç yadına da düşmürdü. O, gündüzün səs-küylü və hərəkətli saatlarında belə həzin mahnıların çalına biləcəyini təsəvvür etmirdi. Lakin qaranlıq düşən kimi Petrus İohimin yanına getmək üçün səbirsizləşir, hətta bu səbirsizlik onu əsəbi uşağa çevirirdi.

      Anası çox çalışsa da, balasının yatmaqdan iki saat əvvəl tütəkçinin yanına qaçıb tövlədə oturmasına mane ola bilmirdi. Bu saatlar oğlan üçün ən xoşbəxt anlar idi. Anası bunu getdikcə daha aydın başa düşürdü, hətta hiss edirdi ki, oğlu onu qucaqlayarkən belə İohimin mahnıları haqqında fikirləşir.

      Qadın birdən xatırladı ki, bir neçə il əvvəl Kiyevdə xanım Radeskayanın pansionunda oxuduğu zaman ona «gözəl sənətlər» arasında musiqi də öyrətmişdilər. Doğrudur, bu öz-özlüyündə heç də şirin və xoş xatirə deyildi; çünki həmin xatirə ona Klaps adlı alman müəlliməni yada salırdı. Klaps qocalmış, çox cılız, tez özündən çıxan, acıqlı bir müəllimə idi. Həddindən artıq hirsli olan bu müəllimə öz tələbələrinin barmaqlarını çox məharətlə əyərdi ki, onlara lazımi çevikliyi versin. Lakin unudurdu ki, bununla da o həmin tələbələrdə musiqiyə qarşı olan bütün həvəsi, marağı öldürür. Klapsın yalnız pedaqoji üsullarını deyil, özünü belə xatırlayarkən adamın tükü biz-biz olurdu. Elə ona görə də nəinki pansionu tərk etdikdən, hətta ərə getdikdən sonra da Anna Mixaylovna çalğıçılığı öyrənməyi bir daha ağlına gətirmədi. İndi isə o, tütəkçalan mehtəri dinlədikdə hiss edirdi ki, qəlbində yavaş-yavaş keçmiş musiqiyə həvəs oyanır, alman qızı Klapsla bağlı xoşagəlməz xatirələr isə yaddaşından sürətlə silinir.