Усе трое мы вываліліся з шафы на падлогу, як падушкі. І пачулі, як за сьцяной нехта ходзіць. Я рвануў на сябе дзьверы пакоя і замкнуў іх на ключ.
«Юля! Анцік! Уцякаем!»
«Куды?»
Гэта быў адзіны пакой у нашай кватэры, які замыкаўся. Я некалькі разоў пытаўся ў мамы з татам, чаму менавіта іх спальня мусіць мець замок з ключом, але так і не дабіўся ўцямнага адказу. Але цяпер замок мог даць нам час, каб нешта прыдумаць.
У пакоі так моцна засьмярдзела дымам, што ў мяне з вачэй паліліся сьлёзы.
«У акно! – крыкнула Юля, заплаканая, быццам толькі што ўшчэнт прайгралася ў уна. – Гэта адзіны шлях!»
Я ўзьляцеў на стол, як птушка, без разьбегу. Бачыў бы мяне наш настаўнік фізкультуры! Я разнасьцежыў акно і з асалодай удыхнуў халоднае паветра. Зірнуў уніз і адчуў здрадніцкае трымценьне недзе ў жываце і ў пятках.
Высока, занадта высока! А Юля ўжо зьбірала з ложка падушкі, сьцягвала з раскладушкі ўсё, што там ляжала.
«Што стаіце? Цягніце? Футра з шафы, матрас, усё!»
Мы з Анцікам стаялі, як здранцьвелыя, і глядзелі на тое, як спрытна яна рухаецца. Нібы ў яе было дзесяць рук і восем ног. Што ні кажы, а ў жанчын нейкі прыродны талент упраўляцца з такімі рэчамі.
«Кідайце ўсё ў акно! – скамандавала Юля. – Ну!»
Мы сталі дапамагаць ёй, натыкаючыся ў цемры адзін на аднаго.
«А зараз скачам проста ўніз! – сказала Юля. – Я першая, вы за мной!»
І яна глыбока ўдыхнула і скочыла проста ў дождж.
«Я баюся!» – закрычаў Анцік, не выпускаючы з рук пакет з цукеркамі.
«І я», – прашаптаў я, схапіў яго за плечы і падштурхнуў да краю падваконьня. Гэтаксама некалі ў школе штурхалі мяне, калі мы скакалі з вышкі ў басэйне.
«Давай, Анцік!»
Ён азірнуўся, пасьлізнуўся на мокрым падваконьні і ўпаў у цемнату.
«Усё ў парадку, я яго злавіла ў футра», – пачуў я Юлін голас.
Я азірнуўся на спальню маіх бацькоў. Дым насоўваўся на мяне, але я ўжо не задыхаўся. Вогкае восеньскае паветра напаўняла мае лёгкія, нібы ветразі. А дзьверы спальні ўжо дрыжалі ад удараў – я бачыў, як скаланаецца ключ у замку. Я павярнуўся тварам да вуліцы. Ліхтар сьвяціў гэтаксама, як раней, быццам за апошнія паўгадзіны нічога не адбылося – цьмяна, загадкава і па-свойму прыцягальна. Нібы клікаў мяне, нібы падміргваў. Нібы дражніўся: ты ня зможаш, ты ня зможаш. Хіба табе не цікава, хто палюе на цябе ў тваёй уласнай кватэры? Хіба ты ня хочаш паглядзець ім у вочы? Хіба ня хочаш даведацца, як выглядаюць ПАЧВАРЫ?
Юля і Анцік бегалі ўнізе і махалі рукамі.
Я заплюшчыў вочы.
І скочыў.
Мне здавалася, я буду ляцець уніз вечна.
Але не прайшло і сэкунды, як я бухнуўся на цэлую гару падушак і коўдраў. Праўда, у калене нешта шчоўкнула, але я адразу ж ускочыў на ногі.
«Бяжым!» – крыкнула Юля і кінулася праз пустую вуліцу. Мы за ёй.
«Асьцярожна, там аўтобус!» – залямантаваў я.
Ён і праўда паволі выехаў з-за павароту,