Як толькі сын выгаварыўся, Таццяна Андрэеўна ўзялася за яго.
– Ах, Божа мой, што ж яна з табой зрабіла? – нядобра ўсміхаючыся, калыхая галавою, пачала яна.
Толя змяніўся ў твары, паглядзеў на маму ў здзіўленні.
– Ты пра што, мам? Я хутка ажанюся, мамуль! І ў мяне будзе сын ці дачка! – захоплена казаў Толя.
На секунду кінуў погляд на бацьку, а той бязвыхадна паглядзеў на яго.
Таццяна Андрэеўна здрыганулася, для яе гэта было ўдарам, чуць пра вяселле і пра дзіця.
– Як жа яна цябе змяніла… І што далей? Вы ж яшчэ дзеці! Няўжо ты не разумееш, што цяжарнасць, гэта падстава на ёй ажаніцца!? Яна гуляе табою, тваімі пачуццямі! Гэтая твая Каця…хітрушчая! Я ведаю такіх як яна, карыслівых людзей. Госпадзі, навошта ж нам усё гэта? Навошта ж так…
– А я думаў, ты парадуешся за мяне. – сказаў сын ледзь гучным словам.
Яго вочы пацішэлі, у іх паступова выпараўся ўвесь запал да шчасця.
– І праўда, што тут такога, сын ажэніцца…можа парадуемся за яго. – ціха прамовіў бацька.
Пётр Васільевіч устаў і хутка накіраваўся далей ад погляду жонкі, хаваючыся ад яе супярэчнасцяў.
– Ну вось, па крайняй меры тата за мяне рады! – сказаў Толя.
Таццяна Андрэеўна змоўкла і кінула спалоханы погляд на мужа, як бы просячы падтрымкі да сабе, але той, таропка працягваў крочыць у бок дзвярэй, павярнуўшыся спіной да жонкі. Яна была раздражнёная ўчынкам мужа і старалася не паказваць гэтае пачуццё пры сыне.
– Ну на самай справе?! Так, сынок, ты шчаслівы зараз…але я не магу спакойна радавацца за цябе, адчуваю сэрцам, што Каця не тая выдатная дзяўчынка, якой яна здаецца! – падхапілася і больш цвёрда сказала Таццяна Андрэеўна.
Ледзь пазней, Таццяна Андрэеўна падумала: “А што ж людзі скажуць?..”
– Я спадзявалася, што не так хутка прыйдзе гэты час! – сказала звонкім голасам маці Толі. – Так, зразумела, ты павінен ажаніцца.
Яна хацела сказаць інакш, але наводзіць сварку з сынам яна не хацела. Яна і так аддалілася ад яго, а пайсці супраць сына ў гэты раз было б не занадта разумна. Магчыма, калі б не цяжарнасць Каці, усё склалася б па-іншаму.
Таццяна Андрэеўна была занадта ўсхваляваная, яна з нянавісцю ставілася да Каці, але ў гэты раз ёй давялося сабраць усю нянавісць у кулак і трымаць пры сабе, не праяўляць яе пры сыне. Яна вельмі моцна любіла яго і часам больш, чым ён таго заслугоўваў. Толя шмат разоў ішоў насуперак маці. Таму замест таго, каб мець добрую прафесію, на яе думку, якую імкнулася даць Таццяна Андрэеўна сыну, ён працуе ў дэпо слесарам. Не жадаючы добра вучыцца ў мінулым, як бы бацькі не выхоўвалі яго.
Толя чакаў, што мама будзе казаць нешта непрыемнае пра Кацю, супярэчыць яму, але ён быў уражаны, як нечакана хутка яна змянілася і падтрымала яго жаданне ажаніцца.
Пару гадзін Толя правёў у бацькоўскай хаце. За вакном па-ранейшаму