De video begon weer af te spelen. Er kwamen en gingen mensen en auto's. "Daar is ze." zei Morgan. "Stop de video."
Libby kwam buiten en stond op het trottoir. Ze keek op haar horloge en haalde toen haar telefoon uit haar zwarte handtas. "Misschien wilde ze naar een ander feestje?" mijmerde Dreya. "Of ze wil een Uber bellen om naar huis te gaan?" Ze checkte de tijd: 12u10.
Een auto stopte voor haar. Libby sprak met iemand die in de auto zat; ze had haar telefoon nog in haar hand. "Kan je beelden laten zien vanuit een andere hoek?" vroeg ze. "Ik kan niets zien."
Libby babbelde enkele minuten met de chauffeur die niet zichtbaar was. Om 12u15 stopte ze haar telefoon weer in haar tasje en stapte in de auto. De auto reed weg zonder dat ze de chauffeur of de nummerplaat hadden gezien.
"Dit is alles wat we hebben." zei Wesley. "Er hangt buiten maar een camera." Hij bekeek de beelden op het scherm van dichtbij. "Libby Stanton. Is er iets gebeurd met haar?"
"Vergeet dat we hier waren, Wesley." zei Morgan. Zijn toon was minder familiair dan voorheen, eerder autoritair. "Begrepen?"
"Eh, tuurlijk, man. Heb je anders nog iets nodig?"
"Nee. Ga maar naar huis."
Dreya liep naar buiten, naar het trottoir en staarde naar de straat. "Wat is er met je gebeurd, Libby? Waar ben je heengegaan? Waarom ben je bij die man ingestapt? Was hij een vreemde? Of was hij iemand die je kende? Welke richting ben je uitgegaan?"
Morgan kwam bij haar staan. "Dus, om 12u15 is ze in een onbekend voertuig gestapt." Hij keek in westelijke richting. "De enige verkeerscamera's ten westen van Wisconsin bevinden zich langs M Street, dus als ze niet via M gereden zijn, zijn we haar kwijt. Richting oosten, daarentegen…"
Haar telefoon zoemde, waardoor hij stopte. "Huh." gromde ze. "Dat is snel. Bailey, de assistent van de lijkschouwer, wil ons spreken." Ze liet haar telefoon in haar jaszak glijden. "We zien elkaar daar, Morgan."
Hij gaf haar een scherpe blik met gefronste wenkbrauwen alsof hij zich voorbereidde op een taak waar hij tegen op zag. "Ja. We zien elkaar daar, Love."
In het forensisch labo ging Dreya het kantoor binnen dat toegang gaf tot de autopsieruimte. Als het niet echt nodig was, zag ze Libby's opengesneden lichaam op de tafel liever niet. Ze ging zitten wachten op Morgan en dacht terug aan de eerste keer dat ze Libby ontmoette.
Dreya kwam net uit de marine en dacht na over haar toekomst. Dankzij haar machtiging op het hoogste militaire niveau, werd ze ingelijfd voor privébeveiligingswerk bij het team van interne bewakers van de senator die voor de veiligheid van zijn tienerdochter instonden. Die zomer was ze zeventien en Libby was een ongeleid projectiel dat rebelleerde tegen de politieke carrière van haar vader.
"Hij geeft alleen om mij als het hem uitkomt." klaagde Libby. Ze zat met haar voeten in het zwembad om 1 uur 's morgens, een fles tequila in haar hand.
Dreya, die zelf een doorgewinterde drinker was, herinnerde zich hoe de zeventienjarige de sterke tequila met tranende ogen binnen goot. Ze probeerde voorzichtjes de fles van het meisje af te nemen. Maar dat wilde Libby helemaal niet, dus pruilde ze en hield de tequila tegen haar borst. "Mijn fles. Haal je eigen fles."
Dreya deed haar schoenen uit en rolde haar broekspijpen op. Ze ging naast Libby zitten met haar voeten in het warme water. "Vind je niet dat je wat streng bent voor je vader?"
Libby tuitte haar lippen met een zucht van minachting en een gebaar met haar hand. "De senator heeft belangrijkere dingen te doen… zoals de wereld redden."
Ze nam een slok van de fles en veegde haar mond af met haar mouw. Ze draaide zich naar Dreya en haar ogen waren plots heel helder boven een grijns die zei: 'raad eens wat ik weet'. "Je zou moeten weten waar ze zoal over spreken." Ze sprak zachter en keek even snel om zich heen. "Wat mijn papa doet is niet van deze wereld. Niet van deze wereld."
Libby ging staan met een verrassende elegantie, de fles tequila was immers bijna leeg. "Papa," zei ze smalend, "heeft alleen tijd voor belangrijke veren." Voor de nadruk zwaaide ze dronken met de fles. "Veren zijn belangrijk – dochters niet." Ze rechtte zich en gaf de fles aan Dreya. "Hier, ik ga naar bed." Ze bleef staan zwaaien terwijl Dreya haar schoenen weer aantrok en de fles aannam.
"Ik vind je leuk." flapte Libby eruit voor ze weg kuierde.
Dreya beende Libby bij en zorgde ervoor dat ze in haar bed belandde zonder iets te breken. Ze was duidelijk een drinker met ervaring: de tiener slaagde erin haar bed te vinden en met kleren en al in slaap te vallen zonder te braken. Dreya zette een vuilnisbak naast het bed voor alle zekerheid.
"Slaap lekker." zei ze terwijl ze de slaapkamerdeur sloot. Ze bleef daar een tijdje staan luisteren om zeker te zijn dat Libby geen hulp nodig had. Ze snoof omwille van de ironie. Hoe vaak had ze dit gedaan voor haar beschonken moeder, die 'volg-de-drinkerroutine'. "Zo zie je maar dat je nooit weet waarop het leven je voorbereidt."
Toen ze eindelijk vertrok die avond vroeg ze zich af welk woord de dronken Libby had willen gebruiken toen ze over 'veren' sprak. Toen dacht ze dat het gewoon het gebazel was van een aangetast brein, maar terwijl ze in het kantoor van de lijkschouwer zat, met Libby opengesneden in de ruimte ernaast, vroeg ze zich af… of 'veren' het woord was dat Libby had bedoeld, waar had ze het in hemelsnaam over gehad?
Twee mannenstemmen haalden haar uit haar gepeins. Tot haar verbijstering zag ze Morgan babbelend met de lijkschouwer uit de autopsieruimte komen. Ze stond recht en tuurde met haar hoofd schuin naar de rechercheur.
Hoe doet hij dit toch verdomme?
Bailey keerde terug naar de autopsieruimte en Morgan stapte naar haar toe. Ze onderdrukte haar verbazing over het feit dat hij haar op elke locatie te vlug af was. Ze was geërgerd, maar ook dankbaar op een perverse manier want dankzij zijn timing had ze de autopsieruimte niet binnen moeten gaan terwijl Libby er op de tafel lag. Hij haalde zijn notitieboekje boven en overliep zijn lijst.
"Bailey wist niet zo heel veel te vertellen." rapporteerde hij. "Aangezien het nog wat vroeg is, maken we een lijstje van wat het niet is. Libby's maaginhoud was onschuldig; ze was niet zwanger; er was geen teken van seksuele activiteit of aanranding; en geen aanwijzingen dat ze drugs had gebruikt via een injectie of snuiven die avond; en er zaten geen vingerafdrukken op het lichaam. De afgeknipte nagels onderzoeken zal een dag of twee duren."
Ze wachtte tot hij sprak over…
"De lijkschouwer zei wel dat de afwijking van haar huidkleur niet beperkt was tot haar huid."
Ze fronste en probeerde die zin te ontleden.
"Blijkbaar is de afwijkende kleur overal aanwezig. Hij heeft weefsel genomen op verschillende plaatsen en de afwijking is te zien in de spieren, de huid en de organen. Hij weet nog niet wat de oorzaak hiervan is."
Ze kneep in de brug van haar neus. "En het zal nog weken duren voor we de toxicologische rapporten ontvangen."
Een afwijkende kleur. Een veertje. Wat is er verdorie toch aan de hand?
"Laten we naar haar appartement gaan." zei ze. "P Street, Noordwest. We zien elkaar daar."
Ze kende de weg. Het appartement op P Street was eigendom van de familie geweest tot Libby het erfde nadat ze vorig jaar haar diploma politieke wetenschappen had behaald aan de Georgetown Universiteit. Dreya had toen een kleine afstudeerviering bijgewoond daar.
Libby was die avond vrolijk en levendig geweest, zo trots op haar diploma. Ze had op haar vader gewacht, maar hoe later het werd, hoe meer haar vrolijkheid wegebde. Toen het duidelijk werd dat hij niet meer zou komen, opende ze een fles tequila en schonk een royale portie in een glas. Ze hield het glas omhoog richting Dreya en zei: "Zie je wel – ik heb gelijk!"
Dreya duwde de herinnering weg en verklaarde: "Libby, meid, je ben als slachtoffer geboren." Ze parkeerde voor het gebouw en glimlachte tegen haar zin toen ze zag dat Morgan er al was.
Hij