Nie śpij, tu są węże!. Daniel L. Everett

który to uczyni. Usiadłem na łóżku, a obok mnie całkowicie przytomna Keren.

      To była nasza druga wizyta u Pirahã. Byliśmy w wiosce nieprzerwanie od siedmiu miesięcy. Mówiłem ich językiem wystarczająco dobrze, aby zrozumieć, że mówili o zabiciu nas. Zrozumiałem, że namawiają siebie nawzajem. I wiedziałem, że jeśli nie zadziałam, wkrótce coś może się wydarzyć. Moje dzieci spały w hamakach. Shannon, Kristene i Caleb nie mieli pojęcia, na jakie niebezpieczeństwo narazili ich rodzice.

      Odsunąłem z naszego łóżka siatkę na komary i bardzo nietypowo wyszedłem z domu w ciemność, bez latarki, która mogłaby zwracać na siebie uwagę, mając na sobie tylko szorty i klapki, które leżały przy moim łóżku. Szedłem ostrożnie przez dżunglę do chaty, w której mężczyźni nakręcali się emocjonalnie, aby nas zabić. Moje napięcie potęgował fakt, że bałem się w ciemności nadepnąć na węża, mimo tego że szedłem tylko kilkadziesiąt metrów.

      Nie wiedziałem, czego spodziewać się po Pirahã. Byłem tak zszokowany tym, co mówili, że odniosłem wrażenie, że w ogóle ich nie znam. Może zabiją mnie, jak tylko mnie zobaczą. Ale nie mogłem opuścić mojej rodziny, czekając na to, aż Pirahã nas zabiją.

      Widziałem, gdzie byli – w małym domu zbudowanym pierwotnie przez Vicenzo. Spoglądając w ciemność dżungli przez listwy desek palmowych od domu, zobaczyłem, że siedzą przy migoczącym świetle lampariny – małej lampy naftowej, popularnej w Amazonii, która zawiera kilka uncji nafty i knot tkaniny wyłaniający się z wąskiego otworu, wyglądający jak ilustracja lampy Aladyna z Baśni tysiąca i jednej nocy. Lampy te emitują matowe pomarańczowe światło, w którym ludzie w nocy wyglądają niesamowicie: ich niewyraźnie świecące twarze ledwo wyłaniają się z otaczającej czerni.

      Wypuściłem powietrze cicho na zewnątrz, próbując zdecydować się, jak wejść w najmniej konfrontacyjny sposób. W końcu wszedłem do środka z wielkim uśmiechem i powiedziałem, najlepiej jak potrafiłem w języku pirahã: „Cześć wszystkim! Jak się macie?”.

      Zamieniłem kilka słów chodząc po chacie, zabierając strzały, łuki, dwie strzelby i kilka maczet. Pirahã patrzyli na mnie w ciszy tępym wzrokiem, przesyconym alkoholem. Zanim zdążyli zareagować, skończyłem. Szybko i bez słów wyszedłem w ciemność, skutecznie ich rozbrajając. Nie łudziłem się, że sprawiło to, że ja lub moja rodzina byliśmy bezpieczni. Ale rzeczywiście odrobinę zmniejszyło się bezpośrednie zagrożenie. Zabrałem broń do naszego domu i zamknąłem ją w magazynie. Kupiec rzeczny, który dał im cachaçę, spał w swojej łodzi, wciąż zacumowanej przy tratwie przed moim domem. Postanowiłem go przegonić. Najpierw jednak musiałem zająć się rodziną.

      Zamknąłem Keren i dzieci w naszym magazynie, jedynym pokoju, który miał ściany i drzwi. To był ciemny pokój, w którym zabiliśmy co najmniej jednego węża, kilka szczurów i mnóstwo stonóg, karaluchów i ptaszników. Do tej pory dzieci przegapiły dotychczasowe wydarzenia, a kiedy obudziliśmy ich w hamakach, aby przenieść je do magazynu, były zamroczone i półprzytomne. Po prostu położyły się na podłodze, bez protestów. Kazałem Keren zamknąć drzwi od środka.