Riekert glimlag. “Ja, tant Cora, ek het ’n huis in die Paarl. Dis nie baie groot nie, maar ek bly lekker.”
Sy eie plek. Dis nog elke dag vir hom opwindend om daarin te stap. Dis netjies. Elke voorwerp is op sy plek en hy weet waar om wát te kry. Sy lewe is op die oomblik soos hy dit wil hê – rustig en ongekompliseerd. Die vae onrus en die gevoel dat sy voete jeuk, ignoreer hy op die oomblik. Hier is ’n werk waarvoor hy ja gesê het en een wat hy gaan klaarmaak voor hy besluit wat hy verder wil doen.
Duidelikheid oor sy toekoms het hy nog nie, maar hy is nie daaroor bekommerd nie. Hy hoef vir niemand anders te sorg behalwe homself nie, en hy kom met min reg. Die meeste van die wins wat hy die afgelope paar jaar gemaak het, spaar hy, en saam met sy oupa se erfporsie, het hy ’n stewige aandeleportefeulje.
En dis hoekom hy uit Bippie se pad bly. Een kyk in haar groen oë ’n paar maande gelede het hom so uitgeboul dat hy dae lank omgekrap was. Vroumense, het sy pa reeds vroeg by hom en sy broer, Lex, ingeprent, veroorsaak net moeilikheid.
Dis nie asof hy vroumense vermy nie, maar vroeër of later wil hulle oor gevoelens praat en sy gevoelens en emosies het hy lank gelede stewig agter slot en grendel toegesluit en dis waar hulle bly. Konflik en dramas vermy hy.
Hy neem vroue uit, soms selfs meer as een keer, maar hy maak telkens baie seker sy verstaan hy is nie van plan om ooit ernstig te raak nie en by die eerste teken van enige drama, maak hy hom uit die voete.
Maar toe maak hy die fout om vir Bippie in sy arms op te tel.
Dit was die dag dat hy kom kyk het na die huis wat hy gevra is om te restoureer. Derek en sy broer was ook hier en kort daarna het nog ’n voertuig stilgehou. Drie vroue het uitgeklim. Reina, wat intussen met Derek getroud is, haar vriendin Larissa en Bippie – skraal, asvaal en swanger.
Sy het teen die motor begin afsak toe hy haar optel. Groot groen oë het in syne opgekyk. Gefassineerd het hy probeer om die sproete oor haar neus te tel en binne sekondes het vreemde gevoelens en emosies van hom besit geneem. Tot sy ontsteltenis het hy selfs ’n duidelike prentjie van ’n klein dogtertjie met rooi vlegsels en sproete oor haar neus gesien, en dis toe dat hy geweet het uit dié vroumens se pad moet hy bly.
En kyk waar is hy nou!
Hy het ingestem om die huis aan die oorkant te restoureer voor hy nog van Bippie se bestaan geweet het. As hy besef het sy bly hier, in die huis regoor die een waaraan hy werk, sou hy die projek van die hand gewys het. En vandat hy weet hy kom hier werk en sal haar noodwendig sien, bid hy daaroor. Die liewe Vader weet tog baie goed hoekom hy nooit oor enige vroumens ernstig kan raak nie. Dié situasie verstaan hy, met ander woorde, glad nie.
“Toe, hartjie, sit gerus. Ek skep vir jou kos in,” sê Cora weer.
Nog voor hy sy stoel kan uittrek, stap Bippie die kombuis binne. Haar oë vlieg verbouereerd na syne. Binne sekondes sien hy alles raak – sy lyk minder bleek as die vorige keer, haar hare is nog dieselfde ligte rooi, haar agterdogtige oë die mosgroen wat hy onthou en die rits sproete oor haar neus nog net so fassinerend.
Vir die eerste keer kan hy nou ook sien sy is swanger. Onder die ligte somerrok wat sy aanhet, is die swelling van haar buik duidelik sigbaar. Ongenooide emosies keer sy binnegoed om.
Sy beduie na buite. “Riekert? Maar jy was in die straat …” Sy onderbreek haar sin en byt haar lip vas. Haar wange word rooi.
Mmm, so dit wás toe sy wat agter die kantgordyn na hom gestaan en kyk het.
“Ons het hom in die straat gaan haal, hartjie,” glimlag Cora breed. “Ek en Trina was so opgewonde toe ons die vragmotor sien, ons het dadelik oorgestap om Riekert vir koffie te nooi. Sit, sit julle,” beduie sy terwyl Trina vir hom spek en eiers inskep.
“Ek … het nie regtig tyd –”
“’n Mens eet nie lank aan ontbyt nie, maar dis tog belangrik om die dag reg te begin, dink jy nie so nie? Gee die man ’n drukkie, Bippie, julle is mos nie vreemdelinge nie, of hoe?”
Bippie se oë rek nog, toe druk Cora haar al liggies teen haar rug sodat sy verplig is om vorentoe te tree. Riekert lig sy arms op om te keer dat sy haar balans verloor, en die volgende oomblik is sy arms om Bippie. Haar hande beland op sy skouers. Vir een verbysterende oomblik staan hulle so.
“Tsskk!” klik sy haar tong voor sy teen sy skouers druk en wegdraai.
“Ons het mekaar nog net ’n paar keer gesien, tant Cora,” sê Bippie met ’n stywe glimlag. “Dis nie asof ons boesemvriende is nie.”
“Iets wat reggestel kan word, of hoe? Kyk of jy vanoggend bietjie meer kan eet, hoor! Ek het vir jou vrugte ingepak vir die dag, want dit gaan warm word. En hartjie, ek wil nou nie vir jou sê wat jy moet doen nie, maar ek wonder darem of jy in die hitte moet winkel toe stap? Dis reeds so warm. Oom Fred kan jou neem as jy petrol wil spaar. Gelukkig het Reina en Derek lugverkoelers vir ons in die huis laat insit. En in die winkel.”
“Derek het daarvan gepraat. Waar is die winkel?” vra Riekert.
“Naby die kerk. ’n Lieflike ou huisie. Reinatjie en Bippie het van vroeg Januarie af begin uitpak. Hulle gaan net kleinerige meubelstukke hier aanhou en porseleinware, messegoed, linne, ensovoorts. Dis ’n pragtige ou dubbelverdieping-geboutjie, jy moet gaan kyk. Die winkel is in die onderste gedeelte, op die oomblik is die boonste vloer leeg.”
“Is Derek en Reina nog in die ronde?” wil Riekert weet.
“Nee, hartjie, hulle is gisteraand terug stad toe, maar sal die naweek weer hier wees. Van vandag af is Bippie alleen in die winkel, maar jy gaan darem iemand kry om te help skoonmaak?” vra Trina vir Bippie.
“Ek sal kyk hoe besig dit raak. Ek moet ook iemand soek wat die bestuur van die winkel by my kan oorneem wanneer ek iewers vorentoe ’n ander pos kry.”
“Sy wil mos eintlik by die universiteit klasgee,” beduie Trina.
“En wanneer Papawer hier is,” voeg Cora by.
“Papawer?” vra Riekert.
“Vertel hom van Papawer, hartjie. Ek en Trina en Fred gaan ons tee op die voorstoep drink. Dis nog lekker koel daar,” sê Cora, en die volgende oomblik is hulle met ’n skinkbord uit by die deur.
Dis doodstil in die kombuis. Bippie wens die aarde gaan oop en sluk haar en Papawer heel in. Sy sal met tannie Cora oor grense moet praat. Goeiste, die vrou is dierbaar, maar om haar darem sommer in Riekert se arms te druk, is eenvoudig onaanvaarbaar.
“Ek is jammer –”
“Bippie, ek is jammer, ek …” begin Riekert terwyl hulle al twee opstaan. Hy kom nader en beland reg voor haar.
Wat ’n belaglike situasie. Bippie probeer die lag wat wil-wil opborrel, terugsluk, maar pure verniet. Haar mondhoeke lig, en ondanks haar irritasie, glimlag sy.
Te oordeel na die verstomming op sy gesig, is dit die eerste keer dat hy haar sien glimlag. Die vorige paar kere was sy óf aan die val óf vies oor iets. Gewoonlik omdat hy so oorvat.
Sy gooi haar poniestert agtertoe. “Kom ons eet. Maar ek moet jou waarsku. Die twee tantes is op soek na ’n pappa vir Papawer. So ek dink jy moet seker maak hulle sien jou nie gou weer nie.”
Riekert lyk verstom. “Jy bedoel hulle reken ék –”
“Hulle dink énige hubare man is ’n moontlike pappa vir Papawer,” val sy hom in die rede. “Hou jou net skaars, want ek kan jou waarborg, hulle gaan planne beraam om ons gereeld saam op dieselfde plek te kry.”
“Wie is Papawer?” Hy is duidelik ongemaklik.
Sy sit haar hand op haar buik. “Babatjie. Aanvanklik was dit net so groot soos ’n papawersaad, het die dokter gesê …” Onder haar vingers is daar duidelik weer ’n beweging.
“H’m,”