“Hy’s nog splinternuut,” spog Ma. “Made in China. Maar hy het iewers langs die pad seergekry. Ons vermoed in die krat op die skip waarmee hy van China af vervoer is.” Sy neem Harvey aan die hand. “Dis net die een vinger, sien jy? Dis iewers vasgeknyp en met die uittelslag het dit agtergebly. Maar die ander nege vingers makeer niks. Die tone ook nie.” Sy lyk tevrede met haarself. “Nogal duur, ek moet sê, maar ons het ’n goeie afslag gekry oor die vinger.”
Sy wink my nader. “Kom,” nooi sy. “Kom kyk, kom voel aan hom. Hy is van silikoon en sellofaan én rubber gemaak. Hy voel nes ’n regte mens.”
“Ma?” vra ek toe ek weer kan praat. “Het julle vir my ’n pop gekoop?”
“Dis nie ’n pop nie, Zoe,” help sy my reg. “Dis ’n mens … of in elk geval, dis ’n regte-egte mens-pop.”
“Sodat hy langs jou in die motor kan sit as jy iewers heen ry,” lig Pa my opnuut in.
“En die kapers en misdadigers kan afskrik.”
Ek behoort teen hierdie tyd gewoond te wees aan die dinge wat my pa en ma aanvang, maar vandag verstom hulle my soos selde tevore. Dis inderdaad ’n lewensgrootte mansmensagtige mannekyn of winkelpop of iets in daardie lyn wat oor Pa se skouers vir my loer. Hy lyk net so min beïndruk met my as ek met hom.
“Hy kan buig by die skarniere, orals waar ’n regte mens kan buig.” Pa kry Harvey aan die skouers beet en buig hom in posisie sodat hy sy plek aan die tafel kan inneem.
“Hy kan enigiets doen wat ’n regte man kan,” voeg Ma geesdriftig by.
Ek begin bewe. Aan die binnekant. Wat op aarde bedoel Ma? Wat is die normale oorwegings wanneer ’n ding soos Harvey bestel word, en was dit hulle s’n? Nogal met die wisselkoers wat dit tans is. Met watter bedenklike doel voor oë is Harvey dalk eintlik aanmekaargesit?
My pa is ’n ordentlike man, ’n sogenaamde pillar of society – sou hy, ag aardetjie tog, by ’n sekswinkel ingeglip en daar ’n Harvey aangetref het wat hy besluit het om te bestel? Of sou hy eerder my ma gestuur het? Of is hulle hand aan hand daar in? Sou hulle hul pad kon vind tussendeur al die swepe en fur-boeie en wat mens ook nog alles in ’n sekswinkel kry? Nee, ek was nog nie self in een nie, maar ja, ek was al ’n bietjie nuuskierig, maar net ’n biétjie.
Het hulle die prototipe-Harvey behoorlik bekyk en bevoel? Weet hulle ooit wat hulle gekoop het? En wat op aarde moet ek met die ding doen? Hoe kry ek hom in my woonstel sonder dat iemand my sien en waar sal ek hom dan wegsteek? Daar is skaars genoeg plek vir al my skoene onder in my ingeboude kas.
“Is hy … is hy anatomies korrek?” vra ek in Ma se rigting, maar kyk haar nie in die oë nie.
“Anatomies korrek? Hoe bedoel jy nou?” Dit neem ’n rukkie, dan dring die implikasies met ’n skok tot haar deur.
“Moenie vir jou laf hou nie, Zoe, ons is kerkmense.” Sy kry my aan die arm beet. “Kom kyk, kom voel.”
Ek wil nie, maar ek moet. Ek staan nader, vat-vat aan Harvey wat van China af sy pad hierheen gevind het. Ek kyk en ek sien wat ek sien. Dis nie ’n opblaaspop nie, nie ’n seksobjek nie. Ten minste is ek dít gespaar. Harvey het ’n generiese lyf, daar is niks wat liggaamsvorm en -details betref wat hom van sy vroulike eweknie onderskei nie, behalwe miskien sy haarstyl. Selfs sy wangetjies is skoongeskeer en sy hande fyn afgewerk. Harvey is die tipe “mens” wat gebruik kan word wanneer filmmakers nie tydens aksietonele regte persone die lug in mag blaas nie.
“Hy lyk nie soos ’n Chinees nie,” merk ek swakkies op.
“Dis jammer, dis mos hulle wat so lekker judo doen.”
“Ek dink dis eerder die Japanners, Ma.”
Maar Ma meen klaarblyklik sy is genoeg verwar vir een dag en ignoreer my.
Met al hierdie dinge het Harvey vrede. Hy sit daar in ’n sweetpakbroek en ’n hoodie en staar voor hom uit met sy dooie oë. Nie eens die geur van Ma se heerlikste disse roer hom tot lewe nie.
Dis my ma daai! Enig in haar soort. Nie alle ma’s kan ’n kredietkaart uithaal om vir hul dogter ’n man te bekom nie. Maar mý ma kan. Daarom sou sy nooit mooi stigtelik wag totdat die noodlot vir my ’n lewensmaat van ’n aard stuur nie. Nee! Sy koop vir my ’n man. En nie goedkoop nie, hoor, want net tweede beste is goed genoeg vir my. Damaged goods, maar nie so erg beskadig dat dit nie meer nut het nie.
Kyk, om te leef is al klaar nie maklik nie. Om rég te leef is feitlik onmoontlik. Geen wonder my innerlike duiwel en my innerlike engel is aldag en alnag aan die stoei nie. Dan is Salomo ook nie te vinde sodat ek by hom kan hoor hoe om te leef dat ek onder my ma se radar kan uitbeweeg nie.
“Dis nogal ’n mooi man,” komplimenteer Ma vir Harvey en gee hom ’n kloppie op die skouer. Sy’s reg. Harvey het ’n fynbesnede gesig, alles presies simmetries, neus, mond, ken, the full works. Ek sou nooit in my dag des lewens so ’n perfek gevormde regte man kon losslaan nie. En hierdie een sal my seker nie te veel probleme gee nie. Nie te vol fiemies wees met sy kos nie.
Ek raak aan die giggel asof iemand vir my ’n baie snaakse grappie vertel het. “Hoezit, Harvey?” sê ek en skud sy slap hand.
Ma blom en Pa lyk ook in sy skik. Wat hulle betref, is dit ’n wenner van ’n dag. Hulle het vir hul dogter gegee wat sy nie vir haarself kon kry nie: ’n man om haar te beskerm teen die duiwels wat in die donker wandel.
Pa help my teen laatmiddag vir Harvey in die kar laai. So van vinnig kyk is hy die grootte van iemand wat net-net die kleinmannetjiesindroom kan vryspring. “Die afmetings stem ooreen met dié van ’n man van so sewentig kilogram, maar plek-plek is hy hol sodat dit makliker is om hom te hanteer,” verduidelik Pa.
Ek kuier nie gewoonlik so lank hier nie, maar vandag wag ek tot na sononder voordat ek ry. Die donker bedek baie dinge.
“Maak vas sy veiligheidsgordel,” gee Ma raad. “Jy het seker al gesien wat gebeur met die dummies wat hulle gebruik wanneer hulle ongelukke namaak. Ons wil nie hê Harvey moet iets oorkom nie.”
Speak for yourself, wil ek sê, maar ek stir nie onnodig nie. Miskien kan ek Harvey iewers langs die pad wegsmyt – net seker maak dat niemand dit sien en ek aangekeer word omdat ek van ’n lyk ontslae wou raak nie.
Maar hy sit nog langs my toe ek voor my woonstel stilhou. Ek aarsel. Dit raak koud snags. Ek kan Harvey seker nie heelnag buite laat slaap nie, al is dit in die kar. Ek sleep hom in en hoop maar net niemand sien dit nie. Toe sluit ek die deur agter ons, maar my verbeelding is nie sterk genoeg om meer met hom te doen as om hom voor die televisie sit te maak nie. Dis seker hoe dit sou wees as hy van vlees en bloed was …
Dis net, so na ’n week begin ek met Harvey praat. Ja, ja, ek weet, hier kom ek, loony bin, hou solank vir my ’n plekkie. Maar ander mense praat met hul potplante. En dis beter as om met jouself te praat. Of met ’n mislike hond soos Swietie-pie. En buitendien, Harvey is Engels en soms praat ek met hom Engels en dis tog ’n goeie ding, want glo my, my Engels verroes heeltemal. En wie weet wat die dag van môre bring? Ek kry dit dalk nog nodig om in Engels te flirt en dan moet ek my tenses agtermekaar kry.
Ek dek darem nie vir hom ’n plek aan tafel nie, nóg nie. Maar die ding pla my tog. Ek besef dis tyd om iets nuuts te beproef. Dat ek iets moet doen voordat ek – en Harvey – deur manne in wit jasse weggedra word.
Van al die dom dinge wat ek kon doen, doen ek toe die domste. Ek sluit by Fitness Fanatics aan. Soos wat die fanatici daar aangaan, sou Fitness Fools ’n meer gepaste naam wees. Die asems hyg, die sweet spat en die spiere bult, selfs op die meisies. ’n Tuinkabouter sou beter vaar as ek op die verskeidenheid martelmasjiene wat wag om gebruik te word.
Op dag een al wil ek die stryd gewonne gee, maar toe word ek voorgestel aan Zak, hy met sy kaalgeskeerde kop, skoenlapper-tatoe op sy pols en voel-aan-my-spiere-wessie. “Ek sal jou persoonlike afrigter wees,” verduidelik hy en bekyk my van kop tot tone. Ek weet wat hy sien, ek sien dit ook wanneer ek in die spieël kyk.