Die gedagte laat hom glimlag. Dít sal nou ’n ding wees.
Net toe Matt omdraai huis toe, hoor hy die deur agter hom kraak. Hy kyk oor sy skouer. Dalk kan hy maar net so wel gou sy sê sê en klaarkry.
Toe Matt nader stap, slaan groot bruin oë wat deur donker wimpers kyk, hom vir ’n ses. Bloedrooi vingernaels vou om die houtvoordeur. Die vroumens kyk hom op en af en glimlag breed.
Die woorde verdamp op sy tong, en hy vergeet wat hy hier kom maak het.
“Ek kry gou my beursie,” sê sy vrolik en huppel terug die woonstel in.
Haar beursie? Die gedagte ruk Matt terug na die planeet toe. Vir ’n oomblik was hy nou wragtig iewers in die ruimte in ’n wentelbaan. Of slaap hy dalk tog? Miskien is dit ’n droom.
“Hierso,” sy hou twee note na hom uit. “Jy kan die kleingeld hou.” Kleingeld? Dan is dit ongelukkig nie ’n droom nie. Wie dink sy is hy?
“Ek verstaan nie?”
Toe hy die geld nie vat nie, kyk sy hom fronsend aan. Matt se vingers jeuk om die plooi van daardie mooi voorkop af te vee.
“As ek geweet het julle lewer pizzas só af, het ek lankal bestel.” Sy beduie na sy kaal bolyf.
Die glimlag in die bruin oë skok hom. Asof hy met albei hande aan oop kragdrade vashou en nie wil laat los nie. Verdomp! Sy is beeldskoon. Beslis nie die bure wat hy verwag het nie. Langs dié meisie sal hy mos kan bly.
“Waar’s die pizza?” vra sy nou onseker en loer oor sy skouer. Haar glimlag alleen sal maak dat hy huis toe gaan en vir haar meer as een pizza bak.
“Hmm … ek.” Wat gaan met hom aan? Sy tong knoop nooit so nie.
’n Donkerbruin sliert val uit die vroumens se bolla en gaan lê soos ’n sjokoladestreep oor haar sagte wit vel. Selfs die sweet wat op haar bo-lip pêrel, is vir Matt aanloklik.
Sy vingers brand om die sliert terug te druk en die sweet met sy duim weg te vee.
Dan begin die irriterende deuntjie van voor af iewers uit ’n vertrek in haar meenthuis blêr, en Matt skrik uit sy miswolk wakker en onthou wat hy eintlik hier kom doen het.
Skielik is haar betowering weg.
Hier is seker ’n helse partytjie aan die gang. Hoekom anders eet mens dié tyd van die oggend pizza en speel oorverdowende musiek? Wie weet wat als hier gebeur? Hy probeer by die deur verby kyk die meenthuis in, maar sy skuif voor hom in om sy gesigveld te blokkeer.
Matt moet erken daardie glimlag is die mooiste wat hy in sy lewe gesien het. Dalk moet hy homself net een keer knyp, net om seker te maak hy droom nie.
Hande op die heupe bekyk Sasha glimlaggend die aantreklike man wat voor haar staan. Sy blonde hare is baie kort gesny, amper tot teen sy kopvel.
Is dit ’n sweempie fassinasie wat sy nou in daardie grysblou oë sien?
Dit is nie aldag dat ’n man kaalbolyf pizza kom aflewer nie. ’n Goeie bemarkingsfoefie, een wat sal verseker dat sy elke dag pizza wil eet. Die probleem is net die ou het nie ’n pizza van ’n uur oud in sy hande nie.
“Kan ek inkom?” vra hy vir haar.
Nie dat sy hom nié in haar meenthuis wil intrek en beter leer ken nie, maar deesdae kan mens niemand vertrou nie. “Hmm … nee, waar’s die pizza?” vra sy onseker.
“Ek is nie hier met pizza nie. Jammer.” Hy trek sy skouers op.
Sasha se mond raak skielik droog. Sy kan elke spier en tendon onder sy goudbruin vel sien beweeg. Dik, goue wenkbroue trek nou op ’n ongeduldige plooi.
Het haar vriendin dalk ’n besoek van die ou as ’n grap vir haar gereël? Oulike verwelkomingsgeskenk, Melin! Maar begin mans wat vir geld ontklee nie gewoonlik met meer klere aan nie? “Oukei … baie snaaks. Ek verstaan. Het Melin jou gestuur?” skree-praat sy oor die musiek wat steeds uit die luidspreker blêr.
“Gestuur?”
Die ou vou sy arms voor sy bors en sy wens hy wil hulle wegvat. Sy wil amper haar lippe aflek vir die sexy sespak wat haar nader wink.
“Is jy nie veronderstel om eers later te begin ontklee nie?” ’n Giggel ontglip haar lippe.
“Wonderlik … van pizza-bode tot ontkleedanser afgegradeer. Jammer om jou teleur te stel, maar ek is nie een van die twee nie. Ek is jou buurman.” Die ou beduie na links om te wys waar hy bly.
Sasha sluk die gegiggel wat uit haar keel wil borrel. Hoe seker kan sy wees die man praat ooit die waarheid? En “afgegradeer”? So meneer “Ek is jou buurman” het nie net stywe spiere nie, maar ’n stywe nek ook, dis te sê as hy die waarheid praat.
“Ek het kom kennis maak … en kom kla.”
So dit is hoekom hy hier is. Sy kyk hom ’n oomblik aan, en toe herken sy hom. Dit is die man wat sy nou die aand amper bokveld toe gery het. Sy het so gehoop sy loop hom nooit weer raak nie. Die Volla se koppelaar is soveel stywer as waaraan sy gewoond is. Haar voet het van die koppelaar af gegly en voor sy kon keer, is sy bo-oor die middelmannetjie naby die ingang van die kompleks. Sy het die wit bakkie net-net gemis. As hy nie vir haar uitgeswaai het nie, sou sy nou moes opdok om sy kar te laat herstel.
Sy het nie besef die man is so aantreklik nie. Hoe kon sy? Sy het hom nog nooit van naderby gesien nie, maar dit is beslis hy dié. Hy het selfs een middag vir die een tannie haar pakkies uit haar kar gelaai, soms help hy die vrou naby die hek ook haar blomme natlei. So wat op aarde kan die mooi man hê om oor te kla? Tensy dit juis oor daardie insident is.
“Luister as dit oor nou die dag is …” Toe sweet in ’n dun straal teen haar slaap en nek afgly en net mooi tussen haar borste land, is dit presies waarheen die vent se blik ook vlugtig verskuif.
Sy maak keel skoon en vou haar arms om haar lyf om sy visie te blokkeer. G’n man mag haar helder oordag met sy oë staan en verslind nie.
“Dit gaan nie oor nou die dag nie.” Nou kyk hy haar in die oë. “Hoewel ek eintlik daaroor ook ’n klagte by die body corporate moet indien. Hier weet ons hoe om te bestuur.”
Ag, hemel tog. Sy moet haar tong byt voor sy klik. Hiervoor het sy nie nou tyd óf lus nie. En sy kan beslis nie uit die kompleks geskop word nie. Voorlopig is dit al wat sy kan bekostig.
“Kla?” Sy waag weer ’n blik oor sy skouer om te sien of sy Skillie nie dalk onder die verkeerde afdak geparkeer het nie, maar haar vriendin se Volla staan netjies waar hy hoort. Sy het ook nie ’n hond wat aanhoudend blaf nie, so wat kan die ou se probleem dan wees?
Nou is dit sý wat haar arms vou. “Laat ek jou klagte hoor. Vervlaks, dit moet seker lewensbelangrik wees as jy helder oordag in jou pajamabroek kom kla.”
Sasha is nie seker hoe om die scenario te hanteer nie. In haar ou lewe in die Kaap het sy so iets nog nooit teëgekom nie. Op hulle landgoed is daar nie bure wat kom kla het oor goed nie.
Kan dit haar musiek wees? Hulle huis in die Kaap is so groot dat selfs haar ouers nie haar musiek kon hoor nie. En sy sukkel nog om in die meenthuis aan te pas. Daar het sy altyd gespot, want elke lid van die Hugo-gesin het omtrent ’n eie vleuel. Amper soos in die Withuis.
Meteens tref dit haar: Sê nou haar pa het hom gestuur het? Of Jean-Louis? Sy kyk skielik anders na die man wat voor haar staan. Het hy haar nie dalk al die pad hierheen gevolg nie? Nou is sy op haar hoede. Vir teruggaan huis toe sien sy nie weer kans nie, nooit nie, tensy ’n hele paar dinge verander.
Die ou se mooi mond trek op in ’n effense glimlag: “Matt Marais,” stel hy hom voor. ’n Sterk, baie aantreklike hand word na haar gehou.
Sasha kyk daarna asof dit ’n kobra is wat haar gaan pik. Hy moet hom nie nou kom staan en ordentlik hou nie. Hy was dan klaar ongeskik.
Sy