Louisa du Toit Omnibus 12. Louisa du Toit

vir mekaar nie.

      Babs huiwer lank voor sy vra: “En die kinders?”

      “Was glo verskrik oor haar uitbarsting. Maar kinders kom gouer reg as grootmense, lyk dit my.” Sy sê doelbewus niks oor die blonde klein Pippa nie. Sy sien weer vir Pressly sit met die bondeltjies in sy arms. Iets sê by herhaling vir haar dat hy nooit ’n vaderskaptoets sal laat doen nie, al vermoed hy ook wat. “Ek is nou lus vir tee, en van Ma se oorskietkos.”

      “Die water is kokend. Ek het dit elk keer weer laat kook as ek dink dis jou motorligte wat inry.”

      “Het Erika haar eie kar gehad, en hoe lyk dit?” vra Brenda toe sy ’n toebroodjie maak van die koue boudvleis wat haar pa nog vanmiddag aan die Sondagtafel gesny het. Behalwe dat dit soos gister voel. En gister voel of dit nooit was nie: die braai by hulle huis, Neels met bladspiere wat onder die hemp roer as hy die rooster omkeer.

      “Ja, sy het gehad, maar sy kon nooit weer bestuur nie. Hoekom?”

      “Sommer gewonder of hy dalk vanaand daarmee gery het. Dis seker makliker in die verkeer.”

      “Haar ma sou dit wel geannekseer het.”

      Brenda sit blaarslaai en mosterd op, maal swartpeper bo-oor. “Jy ook lus vir ’n middernaghappie? Hoewel ek sien jy het reeds fluks gewei.”

      “Kan nie help jy was nie hier nie. Ja, ek wil hê.”

      “Ek weet, ek het genoeg gemaak, jy sien mos. Anders vat jy myne af. Wou Pa-hulle met my ook praat?” Ongeërg.

      “Nie juis nie. Dit het geklink of Pa vanaand sy handlanger moes spreek oor een of ander hofsaak.”

      “As jy van Neels Mostert praat, hulle is kollegas.”

      “As jy so sê. Veilig teruggery? Ek voel skuldig dat ek jou net so daar by Hans se huis gelos het.”

      “Ja, dankie. Net weer ons afdraai amper verbygery, toe skiet ’n buffel aan my regterkant verby.” Liewer nie uitbrei nie.

      Neels Mostert. Was hy twee aande op ’n ry by die Rabie-woning? Nee, meer waarskynlik het hulle by die kantoor ontmoet. Ook net as dit nie anders kon nie; Tiny is nie ’n Sondag-werker nie.

      “So, hulle wou nie weet hoekom ons nie op die bestemde tyd tuis was nie?”

      “Ek dink ek het gesê ons was net by die Sentrum aan. Ons was mos. By die Sentrum se baas, dis waar genoeg.”

      “Ek was bang jy blaker uit dat ek alleen by Hans Pressly is.”

      “Ek het jou al gesê, my moeilikheid met Tom het nie my verstand aangetas nie.” Stilte, dan bitsig: “Ons los daai afdelinkie vir miesies Pressly. Sy het haar skelmpie, my dierbare eks, ’n slegte streep getrek toe sy haar kop verloor. Op ’n ander manier as op hom.”

      Brenda los dit. Sy het genoeg, werklik genoeg vir een dag gehad. Van Babs, van Pressly en almal wat met klein mosgroen karretjies verby haar jaag om haar naelskraap te verongeluk.

      Of was dit dalk die bedoeling om haar te verongeluk?