Waar liefde begin. Schalkie van Wyk

tannie my, of is dit afpersing?” vra Lani in ’n sedige stemtoon wat deur die vonkelende pret in haar oë weerspreek word.

      Marcia gee haar weer ’n drukkie en antwoord goedig: “Dit is wonderlik hoe blind ek kan wees, my liefie. Sou jy en Jan-Erik mekaar op die strand raakloop, is dit iets wat jy nie kan verhoed nie. En om te groet en ’n bietjie te gesels, is ook nie sonde nie.”

      “Solank my ma nie weet nie,” sê Lani begrypend.

      “Dis reg, kindjie. Bel nou dadelik en laat Danika se ouers ook weet julle is veilig. Ek sal haar intussen geselskap hou,” sê Marcia, draai om en gaan die huis binne.

      Lani stuur boodskappe met haar selfoon aan haar ma en die Retiefs, skop haar sandale uit en draf oor die teerpad na die strand toe. Sy bly staan op die nat sand, net buite die bereik van die branders, tuur uit oor die oneindigheid van golwende water tot waar dit op die gesigseinder met die wolklose hemelruim saamsmelt.

      “Oom Awie sê ek het nie vir jou en Danika in Kaapstad ontmoet nie,” praat die stem wat sy die graagste wil hoor, saam met die eindelose geklots van die skuimende branders teen die enkele swart rotse.

      “Hy sê ek moenie met jou praat nie, want julle Taljaards haat ons Van Eedens. Weet jy waaroor die vete gaan, Lani?”

      Sy kyk op na hom toe hy haar hand vat. “Ek wil graag met jou praat, Lani. Wil jy ook met my praat?”