Geskenk uit die hemel. Christine le Roux

weet nie daarvan nie,” sê Anna.

      Annemie voel verlig. “O, ek het hom seker misverstaan. Ek was onder die indruk hy moet huis toe gaan omdat daar mense is.”

      “Nie mense nie, net een en sy slaap.”

      Annemie skop onder die lessenaar teen die dwarsbalk vas en trek ’n gesig toe die pyn haar reeds verdrukte tone tref. “’n Meisie? Slaap sy daar?”

      “Natuurlik, waar anders?”

      “’n Familielid?”

      “Nie wat ek van weet nie,” sê Anna. “Is daar nog iets? Meneer het gemaan ek moet my oog op haar hou, ek kan nie heeldag op die foun lê nie.”

      “Is sy siek?”

      “Nie eintlik nie.”

      “Dankie,” sê Annemie. Sy besef dis onbetaamlik om so uit te vis. “Jy sal dus onthou dat meneer Louw vanaand by die huis sal wees en sorg dat daar aandete is.”

      “Ek sorg altyd vir die kos,” sê Anna. “Maar as sy betyds wakker word, sal sý seker sorg. Sy ken van kos. Meneer sê die omelet wat sy vanoggend gemaak het, was so lig jy kon hom wegblaas.”

      “Dankie,” sê Annemie en sit die telefoon neer. Sy staar na die oorkantste muur.

      Vier jaar gelede toe sy Pieter die eerste keer gesien het, het sy besluit hy is die man vir haar. Lank, aantreklik en ryk, maar veel beter: ongetroud. Sy het vantevore ’n stel afgetrap met ’n man wat getroud was, maar haar probeer oortuig het die huwelik is oor die muur. Van toe af loop sy lig en met Pieter was sy veilig. Hy het nóg vrou nóg verloofde en sover sy kon agterkom nie eers ’n vaste meisie nie. Hoekom dit is, kon sy nog nooit vasstel nie. Hy hou van meisies en die kere dat sy hom na een of ander sosiale geleentheid vergesel het, was hy baie hoflik en korrek. Sy het hom al ’n paar keer na haar woonstel genooi vir ete, maar altyd gesorg dat daar ander mense by is. Sy wil nie die werksverhouding in die gedrang bring of hom verskrik nie. Hy het elke keer ’n bottel wyn en blomme gebring, maar nooit lank gebly nie, al het sy baie moeite gedoen om die regte kos by die regte spysenier te bestel.

      Na ’n jaar het sy agtergekom hy is ’n anderster man. Sover sy kan sien, het hy nie juis voor- of afkere wat meisies betref nie, hy sien hulle net nie raak nie. As hy saam met een is, geniet hy haar geselskap, maar dis al. Uit sy eie stel hy niks voor nie en het hy haar nog nooit saamgenooi nie. Dis altyd sy wat moet voorstel as hy byvoorbeeld na ’n ete genooi word waar ’n gesel vereis word en hy nie een het nie. Hy lyk bly genoeg dat sy saamgaan, sal haar komplimenteer met haar uitrusting, maar dis al. Die volgende dag is hy maar weer net haar baas.

      Sy tel die potlood op en tik dit hard teen die lessenaarblad. En nou is daar ’n meisie wat in sy huis bly. Sy sal moet uitvind wat hier aangaan. Sy sal moet lig loop. Die onbekende meisie sal moet oppas, sy wat Annemie is, gaan nie toelaat dat haar planne omvergegooi word nie.