Takelwerk. Daniel Hugo

paaie en sy pyn”

      vir Tom Gouws

      Tom die Rymer het ’n hemelse Tom-Tom:

      hy ontwyk al die breë weë brom-brom

      en as hy – sowaar – met ompaaie aankom

      is die Hekke toe en die Interkom stom.

      ’n Kwessie van klem

      die gesél wat my lewenslank gésel

      wat my so genadeloos en verbete

      kon kasty vir die gefuif met ’n pel:

      my Calvinistiese gewete

      Hervormer Calvyn was eng, suur en streng –

      hy het sy volgelinge strykdeur gestrem

      met sy dogma, hulle geleer om bang

      te wees vir die kleinste verskuiwing van klem

      van Calvinisme vry, het ek oplaas

      geleer om my eie aksent te plaas:

      ’n appel is lankal net ’n appel

      g’n niks appèl meer op my vrye wil –

      maar dan onthou ek onwillekeurig

      wat Eva met haar appel wou aanrig

      Om te gis

      die appel was glo ’n sfeer van kennis

      maar die paradyspaar het hul misgis –

      diepdrinker Noag het ons geleer:

      slegs die wyn weet, want dit het klaar gegis

      Memento mori

      ek’s ’n deurwinterde appel

      met ’n skil wat kort voor lank

      verrimpel in die lente-

      son op die vensterbank

      die vleis is min of meer sappig

      en my gedagtes het nog pit

      maar onstuitbaar word ek

      melerig, smaakloos, sonder fut

      dan kom draai die muggies

      geluidloos op soek na buit

      om die karkas wat verkrimp:

      wolk van vergetelheid

      Kosmies

      vir Omar Khajjam

      altyd slagoffers van ons neurone

      verwar ons oomblikke met eone

      in die brein is alles relatief:

      dartel of droef, eensaam of verlief

      my dier, vergeet van die groot en die klein:

      geniet die hier en nou, voor ons verdwyn

      Roebai

      Die dood sal hom uiteindelik op elkeen wreek –

      ook op die sjah wat hom in ’n paleis versteek.

      Een nag word hy met ’n rykversierde dolk deur

      die altydteenwoordige kamerling gesteek.

      Stellenbosch, 1976

      Psigopaat

      elke dag drink hy ’n hand vol pille:

      so hou hy die kamer in sy kop

      geslote waaruit gedempte gille

      opklink – Bloubaard speel daar pop

      Die rymwoord pyn

      sy kwaste staan in terpentyn

      sy organe week in wyn

      met sy inspirasie aan die kwyn

      word bestaan vir hom venyn

      al sy sinne rou geskryn

      drink hy die terpentyn