Getrou maak sy elke oggend vir hom koffie en met genoegdoening sien sy dat hy gewoonlik omtrent die hele fles koffie uitdrink. Sy koop soggens voordat sy kantoor toe kom vars melk en van haar woonstel af het sy ’n elektriese vlekvryestaalhouer gebring wat sy gebruik om die melk in warm te maak. Daar is darem so ’n groot verskil tussen koffie met koue melk en koffie met gekookte melk.
Sarie glimlag by haarself toe sy die melk in die houertjie gooi en dit aanskakel. Haar ma sê altyd: “Koffie met koue melk smaak blink.” Niemand kon nog ooit agterkom hoe smaak “blink” nie, maar dat dié koffie sleg smaak, is gewis.
Die eerste keer in drie weke skyn die son vandag weer helder en vrolik. Sarie kon vanoggend die versoeking nie weerstaan om ’n bossie goudgeel margrietjies te koop en saam te bring kantoor toe nie. By een van die groot winkels het sy sommer twee goedkoop glaspotjies gekoop waarin sy die blomme gerangskik het.
Die vrolike, geel blommetjies lag haar vriendelik toe van waar sy hulle agter haar lessenaar sit en bekyk. Sy stut haar ken in haar hande en haar oë raak dromerig. Die geel blommetjies laat haar dink aan haar ma se kombuisgordyntjies, so vrolik en gesellig.
Die hele gesin eet natuurlik nou ontbyt in die groot, ruim kombuis. Elkeen sal nou iets te vertel hê. Japie en Piet is seker ook vanoggend daar met hul vroue en die kleingoed. Die mans het teen hierdie tyd seker al ’n draai by die krale gemaak en Mams het al haar tweede koppie koffie gedrink.
Die Suidwesters eet normaalweg ’n groot ontbyt. Dit is ’n vrolike en luidrugtige ete. Maar ná ontbyt raak dit stil en sal die jongste een, gewoonlik sy, opstaan en die Bybel aangee. Ou Paps se oë is ook nie meer wat dit was nie. Hy sal sy bril stadig uit die brilhuisie haal, dit opsit, afhaal en eers skoonmaak, en dan weer versigtig opsit. Moeder Saartjie sal die tafeldoek voor haar platstryk met haar hand en dan ingedagte die patroontjie op die tafeldoek natrek met haar ronde vingertjie …
“Juffrou! Het jy niks beters om te doen nie? Betaal ek jou om hier met oop oë te sit en staar?”
“Ek kyk na die blomme, meneer Kritzinger. Hulle is so mooi.”
“Wel, ek betaal jou ook nie om na die blomme te sit en kyk nie. As jy nie genoeg werk het nie, kan jy van die ander tiksters se werk ook doen.”
Sarie sug. Wat sal dit tog help om met so ’n ongepoetste buffel te probeer redeneer? Hy weet net so goed soos sy dat hy haar vanoggend nog geen werk gegee het nie. Sy maak elke dag haar werk klaar, al werk sy nou ook saans tot agtuur. Stadig laat sak sy haar hande op haar skoot en kyk hom stom aan.Hy verdwyn omgekrap in sy kantoor en Sarie staan traag op. Sy tel die skinkbord met koffie op en gaan sit dit op sy lessenaar neer.
Hy staan by die staalkabinet in die hoek van die vertrek en kyk nie eens om toe sy binnekom nie.
Regop gaan staan sy langs die lessenaar en wag. Hugo draai vererg om en sien haar daar doodstil, asof uit klip gekap, staan.
“Ja, wat is dit?”
“Is daar iets wat ek kan doen, meneer Kritzinger?”
Hugo gooi die lêer met soveel geweld op die lessenaar neer dat van die papiere uitgly en oor die blad skuif.
“Dat ek op dae soos vandag nog met so ’n … ’n irriterende vroumens opgeskeep moet sit! Ek wens …”
Die trane brand agter Sarie se ooglede. Sy weet nou nie watter kant toe nie. Een oomblik raas hy omdat sy niks doen nie en dan weer omdat sy iets wil doen. Verdwaas staar sy hom aan.
Hugo slaan woedend met sy vuis op die lessenaar en die lêer stamp die blompotjie met die twee geel margrietjies om wat sy vroeër daar neergesit het. Die water dam in ’n poeletjie op die blink glasblad op en sypel stadig onder die papiere in.
Verskrik ruk Sarie die papiere weg en staar hom grootoog aan.
“Vat die gemors van my lessenaar af!” Hugo skree die woorde woedend uit.
Vinnig druk sy haar sakdoekie op die nat kol en tel die blommetjies, wat nou slap en vermink eenkant lê, op.
Die trane glim blink in haar blou oë en haar keel trek vinnig toe. Sy klad egter eers die papiere wat nat geword het ook met die verspotte sakdoekie en stap dan styf en regop by die deur uit.
Die twee margrietjies druk sy by die ander in die potjie in haar kantoor in en bêre die leë potjie baie diep agter in haar lessenaar se laai.
Hartseer en ongelukkig gaan staan sy voor die venster. Die blou hemel wat plek-plek tussen die geboue uitloer, knipoog vriendelik vir haar en die geel sonskyn kom kruip versigtig om die hoekies om blink bane oor die lessenaarblad te gooi. Stadig kook die woede na die oppervlak en verdring alle ander gevoelens. Sy het net geprobeer om die dag vir hom ’n bietjie op te vrolik. Hy kom nors hier in en verskree en vertrap haar …
Die klokkie op haar lessenaar skril en sy tel gelate haar notaboek en potlood op. Sonder om te klop, stap sy in en gaan sit styf en gespanne op die stoel. Sy kyk nie een keer in die ongenaakbare, buffelagtige mansmens se rigting nie.
Hy begin toonloos en baie vinniger as gewoonlik dikteer. Sarie skryf so al wat sy kan, maar besef sy gaan die stryd verloor. Daar is te veel vreemde woorde en sy moet te lank konsentreer op die spelling.
“Kan u asseblief die laaste sin herhaal?” Haar stemmetjie is bang en bewerig.
Hugo laat sak sy kop in sy hande en Sarie kan sien hoe hy op sy tande kners om nie te gil van frustrasie nie.
Sy het darem nou ook genoeg van sy ongeskiktheid gehad. Sy het hom nog geen kwaad aangedoen nie. Sy het ook nie gevra om hier te werk nie. Hý is die een wat verleë is en as hy haar vandag afdank, haal sy die eerste vliegtuig huis toe. Sy lig dus haar ken en kyk hom sonder vrees aan.
“O! Ek wens daardie Ria van Heerden was al gesond!” praat hy sissend met homself.
“Ek ook, meneer Kritzinger.”
Hugo staar haar eers ongelowig aan en skud dan sy kop om seker te maak dat hy reg gehoor het. Sarie se blik skram nie een oomblik weg van syne nie.
“Wat sê jy?”
“Ek sê ek wens ook dat sy al gesond was, meneer Kritzinger.” Hy sug oordrewe, maar maak dan sy notas bymekaar en herhaal die laaste sin. Hierdie keer dikteer hy stadiger en kan sy die brief met gemak voltooi.
Nog nie een keer het hy haar bedank vir werk wat sy tot laat in die aand gesit en doen het nie; werk wat hy soms tot twee dae laat lê het voordat hy dit geteken het.
Beslis neem Sarie haar voor om nie weer een aand later as vyfuur te werk nie. Hy kan nou maak net wat hy wil; hy sien tog nie haar opoffering en moeite raak nie.
Vyfuur daardie middag pak sy dus op en ignoreer die brief en kontrak wat nog in die mandjie lê en wag om getik te word.
Die eerste wat Sarie die volgende oggend raaksien, is die brief wat met ’n dik, rooi pen gemerk is en bo-op haar tikmasjien neergesit is.
Haar moed sink in haar skoene. Dan het die grootbaas gisteraand kom werk en het hy nou juis die één brief wat sy nie getik het nie, nodig gehad.
Sy tik dus eers gou die brief en gaan sit dit op sy lessenaar neer, voordat sy koffie maak en dit ook daar gaan neersit.
“Juffrou, as ek vir jou werk gee, doen jy dit dadelik. Ek het hierdie brief gisteraand nodig gehad en dit was nie getik nie.” Hugo raas van die deur af sonder om te groet.
“Ja, meneer.”
Hugo kners op sy tande en storm na sy kantoor, waar die brief foutloos op sy lessenaar lê.
Die meisie met die blou oë kan hom ontstig. Hy weet nie wat dit met hom is nie. Hy wil net altyd met haar skoorsoek. Met haar werk skort daar niks nie. Dit is altyd netjies en korrek. As hy baie eerlik met homself wil wees, moet hy erken dat min jong meisies ’n nuwe kantoor so gou onder beheer sal hê. Hy gun homself egter nie tyd om hieroor na te dink nie. Hy is net onvergenoeg omdat Ria van Heerden juis nou sy sake deurmekaar moes kom krap terwyl dinge by sy huis ook