'n Lipstiek-lewe. Kristel Loots

werp.

      Dalk is dit presies wat sy nodig gehad het, dink Roxy terwyl sy in Dooimanskloof aan haar voete rondswaai. Dalk is dit die katarsis waarna sy smag. As sy haar verlede hier in die donker dieptes kan afskud, was dit die moeite werd. As sy die sprong natuurlik oorleef, want sy is nog ver van veilig af.

      Maar die tyd van wonderwerke is nog nie verby nie. Roxy word opgehys en kom eers weer tot verhaal toe sy wankelrig op haar voete terug op die platform staan. Die vrees wat haar in die kloof verlaat het, keer terug toe sy besef wat sy gedoen het. Sy gaan aan die ruk. En aan die tjank. Snot en trane. Sy gryp na iets om vas te hou, na iemand om vas te klou. Net totdat die aarde onder haar voete ophou tol. Maar daar is niks nie. Sy dobber soos ’n boot sonder ’n stuurman in die ligte windjie wat nou waai en dit voel vir haar asof die groot val nog nie opgehou het nie.

      Maar dan voel sy arms om haar gaan, vastigheid teen haar – ’n borskas, die lyf van ’n man. Roxy sug sidderend en maak haar oë toe. Sy wil nie sien nie, wil nie weet nie. Sy wil net so staan, in ’n omhelsing wat haar onsekerheid verdryf, wat haar veilig laat voel.

      “Toe nou maar, dis verby,” hoor sy die gouestroopstem bo haar kop.

      Ag, sug sy innerlik. Kon dit nie maar Zander gewees het wat haar vasgegryp het nie? Zander, nie sy pa nie, asseblief nie sy pa nie! Dit sou soveel eenvoudiger gewees het. Maar, waarsku iets haar, nie so vertroostend nie.

      “Is jy oukei?” wil Adam Muller weet en hou haar effens van hom af weg.

      Oukei? Sy weet nie. Sy weet nie of sy ooit weer oukei sal wees nie.

      Adam hou haar nog aan haar boarms vas, maar hy draai hom om na waar Zander tussen die ander staan. “Zander!” roep hy. “Kom troos jou meisie, jong. Haar bene bewe.”

      Maar Zander is nog aan die jubel oor sy eie sprong. Hy kom nie dadelik nader nie.

      Roxy besef dit het tyd geraak om op haar eie voete te staan en woel haar los. “Ek’s oukei,” verseker sy hom, haar stem skor. “Dankie.”

      Toe stap sy van hom af weg met die vaste voorneme om nooit weer ’n oorlas van haarself te maak deur in Adam Muller se arms te beland nie. Sy weet wat hy dink – dat sy nie haar plek ken nie, haar lyf flerrie hou, selfs by hom, al is dit heeltemal verbode. Skandelik. Skokkend. Hy’t haar klaar uitgekyk, hy weet wat en wie sy is. Hy’t gesien hoe sy met die jump master flirt, hy’t gefrons daaroor. Adam Muller is seker baie bekommerd oor sy seun se sieleheil, glad nie gerusgestel dat Zander met ’n goeie meisie deurmekaar is nie.

      Dit gaan ’n baie lang naweek wees, dink Roxy gelate toe sy haar by die ander aansluit.

      “Nou soek ek ’n stywe dop,” spreek Zander sy grootste begeerte uit.

      Daar is meer wat heelhartig met hom saamstem, maar nie Roxy nie.

      Sy wil tee hê, warm tee met winkelkoekies en simpatie. Soos haar ma dit maak. Lekker soet, hopeloos té soet, selfs al hou Roxy nie van te veel suiker nie en al het sy dit al hoeveel keer vir haar ma gesê.

      Haar ma het haar nou wel nie lief nie, maar daar is niemand wat kan tee maak soos sý nie. ’n Skielike hartseer kom oor Roxy, so intens dat sy swaar moet sluk aan die tennisbal wat hoog in haar keel vassteek.