Met ’n skaars onderdrukte vloek skeur hy hom van haar af weg en spring op. By sy kamerdeur draai hy om en slaag met moeite daarin om te glimlag.
“Skink solank vir ons ’n drankie terwyl ek aantrek. Maak myne maar taamlik sterk.”
Sy swaai haar bene van die rusbank af en staan lui op.
“Is dit nie ’n bietjie roekeloos nie? Dis nog baie vroeg,” sê sy tergend.
“Ek vóél roekeloos!” antwoord hy toe hy die deur toemaak.
Maar hoe hy ook al probeer, kan Mynhardt die aand nie op dreef kom nie. Hy slaan die een drankie na die ander weg, maar selfs dít help nie. Tot die meisies se teleurstelling staan hy die grootste deel van die aand eenkant teen die muur en die hele tyd is daar ’n donker frons tussen sy oë. Toe die orkes die laaste dans begin speel, stap Heloïse na hom toe. Sy is woedend omdat hy die hele aand nog nie met haar gedans het nie en haar feitlik geheel en al geïgnoreer het.
“Ek is jammer as ek jou in jou interessante mymeringe steur, maar dis die laaste dans. Aangesien jy vanaand nog nie een keer met my gedans het nie, sal ek myself maar verneder en jou vir die laaste dans vra,” sê sy snedig en kan skaars haar woede verberg.
Woordeloos neem hy haar in sy arms en kyk skuldig in haar gloeiende oë.
“Ek maak nou al die hele aand verskoning en ek is werklik jammer. Ek weet dat ek die aand vir jou bederf het. Vergewe my maar hierdie keer. Ek sal op ’n ander aand weer vergoed,” sê hy berouvol.
Heloïse bestudeer hom ’n ruk lank in stilte.
“Daar het iets gebeur, Mynhardt. Wil jy my nie maar vertel wat skort nie?” vra sy, dadelik weer gemoedelik.
Hy sug.
“Daar is niks wat jy kan doen nie, maar dankie dat jy belangstel,” antwoord hy vinnig en wens sy wil ophou lastige vrae vra.
Sy kyk hom onseker aan, maar vra dan reguit: “Is dit miskien geldelike probleme?”
Hy kyk haar skerp aan. Het hy miskien Heloïse se intelligensie onderskat?
“Hoekom vra jy so?”
“Ek raai maar net.”
“En ás dit so is, wat kan jy daaraan doen?” vra hy versigtig en hou haar fyn dop.
“Ék sal nie juis iets kan doen nie, maar my pa kan dalk help.”
Mynhardt se oë vernou. Hy is bewus van die feit dat Petrus Malan ’n ryk man is. Maar wat hy óók weet, is dat hy net so suinig is as wat hy ryk is.
“En wat sal die prys wees wat ek vir daardie hulp sal moet betaal?”
Heloïse kyk in sy oë en byt haar onderlip vas. Dan lig sy haar kop uitdagend omhoog. Sy weet dat sy nou alles gaan waag, maar … ’n Mens weet nooit … Sy wil vir Mynhardt Wessels hê en sy sal hom kry, al moet sy dan nou ook van haar pa se geld gebruik maak om haar doel te bereik! Sy is ook nou oortuig daarvan dat Mynhardt werklik in ’n finansiële verknorsing is. As sy haar kaarte reg speel …
“Jy weet dat my pa ’n baie versigtige sakeman is en dat hy nie sommer hier en daar en oral geld sal uitleen nie. Maar …”
Mynhardt hou haar die hele tyd speurend dop en merk haar huiwering. Daar verskyn ’n vreemde lig in sy oë.
“Maar wát, Heloïse?” vra hy gedemp.
“Jy … Hy het ’n hoë dunk van jou en as jy nou nog sy …”
Sy swyg en kyk stip na sy swart strikdas.
“Maar as ek nou nog sy skoonseun ook is, sal hy nie omgee om my met ’n klomp duisend rand te help nie. Dit is wat jy wou sê, nie waar nie?”
Haar lippe bewe.
“Ja, dis wat ek wou sê,” erken sy.
Daar flits ’n byna wrede trek oor sy gesig en hy dans doelbewus in die rigting van die oop glasdeure wat op die terras uitlei. Toe hulle uit die gesigsveld van die dansende pare is, los hy haar en gryp haar aan die skouers. Sy een hand dwing haar ken omhoog en wat sy in sy oë lees, laat haar na asem snak.
“Met ander woorde, jy wil my kóóp vir ’n klomp duisend rand! Ek behoort natuurlik gevlei te voel dat ek darem ’n paar duisend werd is, maar ongelukkig vir jou het jy ’n bietjie te laat begin bie.”
“Wat bedoel jy?” roep sy uit en in die flou lig wat van die dansbaan se kant af skyn, kan hy sien hoe die bloed uit haar gesig wegsypel.
Hy lag bars.
“Dit beteken net een ding, my liewe Heloïse. Van vanaand af is ek klaar met jou. Wat my betref, kan jy en jou pa mét sy geld na die duiwel vlieg!”
Hy swaai van haar af weg en begin hardloop. ’n Paar sekondes later hoor sy hoe sy motor met skreeuende bande wegtrek. Met ’n sidderende sug sak sy op die gras neer. Sy besef dat sy vanaand die grootste flater van haar lewe begaan het. Sy het alles gewaag … en alles verloor!
Waar Mynhardt in dolle vaart deur die strate van die stad jaag, voel dit vir hom asof hy waansinnig aan die lag kan gaan.
“Hemel, is ek dan ’n skaap wat op vendusie is, wat aan die hoogste bieër opgeveil word?” vra hy homself hardop af.
Terwyl Mynhardt sy motor roekeloos die nag laat inskiet, lê Ilse met oopgesperde, brandende oë na die maanverligte kamervenster en staar. Sy dink terug aan haar gesprek met Jakobus Stander. Kort nadat hy haar die inhoud van die testament meegedeel het, het hy vertrek.
“Dink nou goed oor die saak na, my kind. Moenie oorhaastig wees nie. Onthou, jy hoef nie met Mynhardt te trou as jy nie wil nie,” was sy afskeidswoorde.
Gedurende die aand het sy telkens Liza se bekommerde oë op haar gevoel, maar sy het niks aan die getroue ou huishulp vertel nie. Sy wens met haar hele hart dat sy ook hierdie keer, soos in die verlede, haar probleme met haar kon deel, want Liza is al ma wat sy ooit geken het. Maar sy besef dat sy hierdie keer heeltemal alleen staan, dat selfs haar jare lange vertroueling haar hierdie keer nie kan help nie. Haar gedagtes dwaal terug na die verlede en haar oë verdonker.
Vandat sy kan onthou, was daar maar net één persoon op wie se liefde en bystand sy kon reken – Liza. Haar pa was ’n lang, maer vreemdeling uit wie se pad sy moes bly sodat sy hom nie miskien in sy belangrike werk as wetenskaplike sou steur nie. Soms, wanneer sy in sy oë gekyk het, het sy die indruk gekry dat hy nie heeltemal bewus was van wat om hom aangaan nie, asof sy gedagtes met dinge ver bo haar begrip besig was. Dit was maar eers ’n kort rukkie voor sy dood dat hy tot haar verbasing en ontsteltenis soms ’n oomblik by haar in die tuin kom sit het. Meestal het hy haar iets van sy lewe vertel, grepe uit sy verlede, en dit was ook by een van dié geleenthede dat sy die eerste keer Jakobus Stander se naam gehoor het.
Haar ma, of liewer die vrou wat moes deurgaan as haar ma en haar gereeld vertel het dat sy nie haar wérklike ma is nie, wil sy liefs vergeet. Die herinnering aan haar is pynlik en vernederend. Sy sal nooit daardie dag vergeet toe sy haar stiefma aan ’n paar vriendinne hoor sê het nie: “Ja, ek het die stomme bloedjie ook maar jammer gekry en toe maar besluit om met Markus te trou. Maar sy is baie nors van geaardheid, en so onaantreklik. Net die teenoorgestelde van my Mynhardt. Hy is so ’n talentvolle en aantreklike seun, dink julle nie ook so nie? Ek sal nog eendag trots wees op hom, maar die arme Ilse sal seker vir die res van ons lewe soos ’n meulsteen om ons nek hang.”
Sy was maar sewe jaar oud en nog nie voorheen blootgestel aan die wreedheid van die lewe nie. Sy het haar stoel snikkend weggerol van onder die venster en dit was teen Liza se bors dat sy haar kinderleed uitgestort het. Van daardie dag af het sy so ver moontlik uit haar stiefma se pad gebly. Die wrede woorde het haar nog meer as tevore in haarself laat keer. Wanneer daar gaste in die huis