dit hou die turflande mildelik terug
die grond leeg soos ’n lidwoord
op ’n ysterpaal sit ’n kraai
en wag vir opvlieg
voordat jy jou oë kan knip
voordat jy kan sluk
daar is cochenille wat aanpak
om jou keel daar
is ’n grensdraad om jou vingers
en al wat ek verwag is
voorspelbare droogtes en swartryp
die liefde word ’n leë plaashuis
’n taktiek om jou lyk langs
my neer te lê
daar sal niks jou ontbreek nie
ek behou die teenwoordigheid van
gees om ’n donkerbril
op jou koue voorkop te sit die
verenigde front van cool
snags nog is ek verras
as ’n tortelduif begin roep
die wanhopige sooie is nou agter ooglede
die opstanding is uit die dood
vanaand slaap jou lyf teen my
aan soos ’n outydse stoel
ek word jou waghond jou
plaasaanval jou psalmis
onderkant die huis is ’n prieel
daar sal niks jou
[8]
ek dra water hier
waar geen fontein of gras
newel voor duiselige kamele nie
ek dra ou klere ek word
sanderig en het nie meer
nut vir multitools of iphones
nie ou koeie word begrawe
doelbewus teen droogte en wind
staangemaak tot langs ons
waar duine wag nie in
gematigde oker nie maar grys
nes ’n vloed skooltruiwol
en die duine word my arms
word die geweer in die hand
word die vinger op die sneller
ek dra water hier ek dra
jou saam sout na die see
[9]
’n uniform is jou skouers jou arms
vou om my soos werksdrag
jou lippe veiligheidstewels oor ’n onbeskutte
my vinger oor jou wang
soos bloed teen ’n deurpos
jou tong in my mond
onwaar soos koue fusie
asem uit jou keel betoog
oor my nes die oortuiging van
jehovasgetuies jou hande neem my in
haweloses om ’n vierenveertiggellingdrom
jou nek is ’n beloofde wond
jou ore die eindige roete
van ’n labirint
jou lyf die soeke
in die klere van vind
[10]
na die droogte kom die toegif en rus
in die oorweldigende kalmte
van maer vee en stoppellande
stilte voor die storm
in die son wat wil
weerkaats in ’n leë krip
weet ek nou jy kan die reën
manipuleer water stuur
van hoek tot kant
as ek my asem ophou
sal rietspruit bly vloei
met dieselfde oordrewe ywer
as wind
[11]
daar’s ’n stilte wat om jou
drapeer soos ’n langbroek met ’n goeie snit
jou heupe die heilige muur
ek betree jou
sonder aankondiging met hande
wat in jou soek soos woestyndiertjies na water
die asem deur jou tande vlug
rondom jare se fluoried
die bloed in jou lyf
met vaste voorneme
ek smeer spoeg aan jou kuiltjie
dik nes kwik
die liefde klam soos potplantgrond
daar’s ’n stilte wat om jou
drapeer in die beskutting wat struike bied
jou hart is ’n plant
bewaar in vermikuliet
[12]
beoordeel my aan sluimering
so oordadig daar’s ’n inval
in irak ek’s mans genoeg
gesluipskutter en bomonskadeliker
ek’t net genoeg asem vir
don’t go gentle into that en
al daardie net
nag genoeg
dat jy kan slaap
[13]
pieter het ’n sleutel of iets aan
die punt van ’n lang tou
en die gedoente wirr-wirr
bokant sy kop plaasskoolgewapen totdat
die lyn breek daar trek die sleutel
toe attie en willie die tweeling mekaar
met pendorings in hulle windties
skiet en sy pa attie moes
vashou dat hulle dit met
’n tang kon uittrek
by die van rooyens se lyndraad vertel
hansie reynecke oor sy perd net een spring
sanet pieter se sussie teken saam
met orna pouses op die bord
die skooltjie se voorstoep buig onder klere
en voete wat soos voëlneste
van ons maer lywe hang
die nagels van port nolloth slenter huis
toe oor verskroeide aarde
die haastige wip van ’n kwikkie
wat net so vinnig verdwyn soos
ek die kind en die sleutel
aan pieter se tou se punt
[14]