Die Pikkewouters van Amper-stamperland. Marié Heese

– nie die mooi donker groen van ’n wilderoosboom voor die blomme bot nie, ook nie die heldergroen van die gras wat langs die meer groei nie. Dis die verbleikte, gelerige groen van gras waarop ’n klip gelê het, sodat die son nie daarby kon kom nie. Dit pas by die Feeks, dink Pikketoos, maar mooi is dit nie.

      Pikketoos en Pokkelwyn kyk na mekaar. Hulle het gekom om ’n guns te vra. Dit sal nou baie ongeskik lyk as hulle sê hulle wil nie inkom nie.

      “Dankie,” sê Pokkelwyn styf. Hy hou Pikketoos se hand vas en die twee stap binne.

      “Sit,” sê die Feeks. “Ek bring gou vir ons iets.” Sy loop al wiggelend-waggelend na haar kombuis toe. Pokkelwyn voel seker dat sy weer so stil-stil lag, maar hy kan nie sien nie. Die sweet slaan op sy voorkop uit.

      Hulle sit doodstil, sonder om ’n woord te sê. Pikketoos loer bangerig rond, maar sien g’n van die nare goed wat die Feeks volgens die stories in haar huis aanhou nie. Daar staan wel ’n kas in die hoek waarin daar dalk enigiets weggesteek kan wees – miskien selfs Pikkewouter-gebeentes! Amper staan Pikketoos op om weg te hardloop, maar Pokkelwyn sit soos een wat wortelgeskiet het, en net toe kom die Feeks terug. Sy dra ’n skinkbord met drie glase en drie bordjies. In die glase is ’n geelwit vloeistof wat amper soos melk lyk, en op die bordjies is groen koekies. Die Feeks hou die skinkbord voor hulle.

      Pikketoos skud bang haar kop. “N … nee dankie, maar ek het vanmôre baie toebrode geëet – regtig baie – ek is nie honger nie.”

      Die Feeks hou die skinkbord voor Pokkelwyn. Hy is natuurlik ’n groot eter, eintlik ’n lekkerbek, maar wie weet wat die Feeks nie dalk alles eet nie? Wat sou daardie melkerige goed wees – en die koekies! Hy het nog nooit groen koekies gesien nie.

      Skielik kyk hy op in die bleek oë van die Feeks. Sy lag al weer so binne-in. Sy kan skaars die skinkbord vashou soos sy skud. Hy vervies hom dat sy so vir hom staan en lag.

      Hy byt op sy tande en steek sy hande uit om ’n glas en ’n bord te neem. Die Feeks sit die skinkbord neer, neem vir haarself en gaan sit. Sy hou vir Pokkelwyn dop. Goed, dink hy. As hy móét eet om iets hier reg te kry, dan sal hy eet. Daar word vreeslike stories vertel van wat die Feeks alles in haar kos sit. Sy weet seker van die stories. Maar al is dit ook wát, vandag gaan hy EET. Hy gee ’n groot hap uit die koekie en neem ’n sluk van die melk. Raai, dit proe nie veel anders as die koekies en melk wat hulle by die huis eet nie. Miskien kry hy donkie-ore daarvan, maar dit smaak nie sleg nie. Hy eet die koekie vinnig op en drink die glas leeg.

      Die Feeks knik ’n paar keer en drink hare ook leeg. Toe eet sy die laaste krummels van die koekie. “Nou goed,” sê sy uiteindelik. “Wat kan ek vir julle doen?”

      “Ons plant groente en vrugte vir die mark,” sê Pokkelwyn, “meestal tamartjies en appelmoene. Maar die slakkelange roei alles uit. Hulle verrinneweer ons tuin. Ons kan nie byhou nie. Nou het ons gedink … ons het gedink … miskien is daar ’n plek waar daar nie slakkelange is nie. As daar so ’n plek is, wil ons soontoe trek. Maar ons weet nie van so ’n plek nie.”

      Die Feeks sit hulle ’n lang tyd só en kyk. “Daar is so ’n plek,” sê sy op die ou end. “Ek weet van ’n plek waar daar nie slakkelange is nie.”

      “Waar … waar?” vra Pikketoos opgewonde. Die Feeks kry weer so ’n wegsteek-laggie in haar bleek oë. “O, ver, ver hiervandaan,” sê sy. “Dis baie moeilik om daar uit te kom.”

      “Sê net hoe, en waar,” sê Pikketoos. “Ons sal ’n plan maak.”

      “Ek weet net dat daar so ’n plek is,” sê die Feeks. “Ek weet nie hoe om daar te kom nie.”

      Pikketoos wil sommer huil van teleurstelling en viesheid.

      “Luister,” sê die Feeks. “Die plek is ’n geheim. Daar is drie bewaarders van die geheim. Julle moet by húlle uitvind hoe ’n mens daar kom.”

      “Wie is hulle?” vra Pokkelwyn.

      “Een is die Koggeljaan, wat in die berge woon,” sê die Feeks. “Die tweede is die ou, ou Spinnelak. Hy woon in die grootste boom in Amper-Stamperland. En die derde een is die Krokkenoster. Hy woon aan die onderent van die rivier, waar dit in die see uitloop.”

      Pikketoos en Pokkelwyn voel lam, kompleet asof hulle kraprank-gif ingekry het. Die Koggeljaan, die Spinnelak en die Krokkenoster! Hulle het al van dié drie gediertes gehoor, maar hulle dag dis sommer stories.

      “O, dis nie sommer stories nie,” sê die Feeks asof sy kan hoor wat hulle dink. “O nee, daar is regtig sulke goed. En hulle bewaar die geheim van die ver plek waar daar nie ... nie slakkelange is nie.”

      Nou lyk die Feeks doodernstig, maar Pokkelwyn voel nog steeds asof sy vir hom lag. Hy kan dit nie verdra nie. “Nou ja,” sê hy beslis, “dan sal ons maar die drie bewaarders van die geheim moet gaan soek.”

      Pikketoos gaap hom aan. Dis nie die Pokkelwyn wat sy´ ken nie! Die Pokkelwyn wat sy´ ken, vat nie eens graag aan ’n slakkelang nie, hy gril daarvoor. En hy is bang vir die donker, hoewel hy dink dat sy dit nie weet nie, en hy loop nie graag ’n tree verder as wat hy moet nie. En hier sien by sowaar kans om die Koggeljaan en die Spinnelak EN die Krokkenoster te gaan soek! Maar miskien sê hy dit net om vir die Feeks te laat dink dat hy baie dapper is. Sy sal haar ook maar dapper hou.

      “Goed, ons gaan,” beaam sy met ’n klein stemmetjie. Sy staan op en Pokkelwyn kom saam deur se kant toe.

      Die Feeks kom al skud-skud van die lag saam. Vinnig loop Pokkelwyn en Pikketoos terug na waar die pedonkie nog ewe droewig in die stof staan. Hy swaai sy stert en skud sy kop om die vlieë weg te hou. Stil klim die twee in die kar. Pokkelwyn laat die pedonkie draai en hulle begin huis toe ry.

      “Pokkelwyn,” sê Pikketoos ná ’n lang stilte, “ons sal nie regtig gaan nie, sal ons?”

      Pokkelwyn kyk voor hom in die pad. “Weet jy, Pikketoos,” sê hy, “ek wil gaan. Daardie Feeks het die hele tyd vir ons gelag. Sy dink ons is bangbroeke. Sy dink ons sal te pap wees om die geheim te probeer soek. Ek is moeg daarvoor om met slakkelange te sukkel, en ek laat my nie van die Feeks uitlag nie. Ek gaan.”

      “Dan gaan ek saam,” sê Pikketoos beslis. “Alleen sal jy honger ly – ek moet tog altyd vir die kos sorg – en ek gaan nie alleen met die slakkelange sukkel nie!”

      Die twee kyk mekaar aan. Albei is verbaas, nie een het dit van die ander verwag nie. Maar hulle voel nogal opgewonde.

      “Eers moet ons huis toe gaan,” sê Pokkelwyn, “om reg te maak. Maar môre val ons in die pad!” Hy klap kerplaks! met die leisels op die pedonkie se rug en dié begin skielik met ’n vaart te galop: lop, loppitie, lop! Die likkedissies in die klippers langs die pad duik vinnig in hulle gate weg.

      Een kleintjie het nie vir sy mamma geluister nie, toe kry hy so ’n neus vol stof dat hy ’n week lank hooikoors had; maar hy het darem iets gesien waarvan hy later vir sy agter-kleinlikkedissies kon vertel: Pikketoos en Pokkelwyn op die vooraand van hulle groot avontuur!