Mentz kyk stadig op. “Enige ander getuienis?”
Rajkumar, immer gereed en gretig: “The Supreme Committee’s e-mail traffic – there is a definite escalation. I think Ismail is right, they’re cooking up something. But I have my doubts about the target …”
“Tau?”
“Wat my pla is die verslae uit Zim uit. Macki is nie meer ’n speler nie – hy en Mugabe kan mekaar nie meer verdra nie.”
“So die goedere kom dalk nie uit Zim uit nie?”
“Moontlik nie. Dalk direk uit Oman, dalk uit ’n ander bron. Angola is ’n moontlikheid.”
“En die feit dat hulle iets in die Kaap beplan?” vra Mentz.
“Ek stem saam met Raj. Ten eerste, plaaslike terreur sal hul vennote baie ongelukkig maak. Hamas en Hezbollah is baie dankbaar vir ons regering se simpatie en ondersteuning. Ten tweede: Hoe baat hulle daarby? Wat is die doelwit? Ek kan niks logies sien wat hulle daarmee kan bereik nie. Ten derde: Wat sou die motivering wees? Nou?”
“Afghanistan,” sê die advokaat. “Dis die nuwe brandpunt. Die mujahedin het meer wapens en voorraad nodig, maar hoe kry hulle dit? Pakistan speel nou saam met die VSA, stop al die gate toe. NATO hou verkeer uit die Midde-Ooste met ’n valkoog dop, Somalië is danksy die seerowers nie meer ’n opsie nie.”
“Price of opium is down too,” sê Rajkumar. “Taliban cash flow is not what it used to be.”
“So van waar af stuur jy jou besendings?” vra Masilo, en antwoord sy eie vraag: “Van hier af.”
“Hoe?”
“Ek weet nie. Per skip?”
“Why not?” vra Rajkumar. “Afghanistan has no coastline, but Iran has.”
“Then why not ship the arms from Indonesia. Lots of angry Muslims there.”
“Good point. Perhaps because that is what the US will be thinking too. They have a big naval presence …”
Hulle kyk vir Mentz. Sy knik, skuif die dokumente op ’n netjiese stapel voor haar. “En tog, volgens Ismail praat hulle van ’n plaaslike aanval …”
“On the lower levels …”
“You know how information filters down from the top, Raj.” Sy kyk na Masilo. “Hoe maklik gaan ons vir Ismail Mohammed kan vervang?”
“Nie maklik nie. Die ding met Ismail het hulle benoud gemaak. Hulle vergader nie meer in Schotschekloof nie, ons sal eers moet vasstel waar die nuwe plek is. As daar een is.”
“Dis prioriteit, Tau. Spoor hulle op. En ek wil Ismail vervang hê.”
“Dit gaan tyd vat.”
“Jy het minder as ’n maand.”
Hy skud sy kop. “Mevrou, hulle was vir drie, vier jaar nie prioriteit nie. Dis ’n geslote kring. Ismail was klaar binne.”
“Daar moet nog iemand binne wees wat ons kan … bereik.”
“Ek sal ’n lys voorberei.”
“Raj, why can’t you read their e-mail?”
“They’re using an encryption we’ve never seen before. It might be a variant of 128 bit, but the bottom line is, we can’t crack it. We will continue to sniff every package. Sooner or later, they will make a mistake, and forget to encrypt. It happens. Eventually.”
Sy dink eers na voor sy sê: “Hier is iets aan die broei, menere. Al die tekens is daar. Die e-pos-verkeer, die skielike optrede teen Ismail, die gerugte, die sogenaamde shipment, ná twee jaar se stilte. En ek wil weet wat dit is. As julle nog mense en middele nodig het, praat met my. Tau, verdubbel ons observasie. Ek wil iemand in Ismail se plek hê, ek wil weeklikse vorderingsverslae hê, ek wil fokus en toewyding hê. Dankie dat julle vroeër ingekom het.”
* * *
Sy gaan haal nog twee tasse, dan die slaapsak en opblaasmatras, uit die wit Renault Clio wat in die straat geparkeer staan. Buite voel sy selfbewus. Wat dink die mense wat hier sien: ’n Vrou van veertig wat alleen intrek. En die vae angs in haar, ongedefinieer, dit lê net daar, soos ’n sluimerende reptiel onder die wateroppervlak.
Sy pak haar klere in die ingeboude kaste van goedkoop wit melamien. In die badkamer is daar nie genoeg plek in die kassie bo die wasbak vir haar goed nie. Toe sy die deurtjie toestoot, vang dit haar vas in die spieël – ’n amper-vreemdeling. Swart hare, tussen lank en kort, nie goed gestileer nie. Ongekleur, die grys sigbaar. Die soel Mediterreense vel, die plooitjies langs die oë, twee kepe langs die hoeke van die mond af, grimeringloos, leweloos, tam. ’n Gewaarwording, Here, Milla, geen wonder nie, jy het jouself laat gaan, watter man sal by jou bly?
Sy draai haastig om, wil die matras gaan opblaas.
In die slaapkamer gaan sit sy op die vloer, rol dit oop, plaas die klep teen haar lippe. Blaas. Woorde deur haar, soos altyd, te veel.
Sommige sal sy vanaand in haar dagboek skryf: Ek is hier omdat die vrou in die spieël kléin gefaal het, dag ná dag. Soos ’n tou in my hande, die onsigbare gewig aan die ander kant van die afgrond net swaar genoeg dat dit bietjie vir bietjie gly, tot die punt deur my vingers glip. Die oorsaak, weet ek nou, lê net hier, onder my vel. In die tekstuur van my weefsel, in die vlegsel van my DNS. So gemaak, so gelaat staan. Onbevoeg. Onbevoeg, ondanks my beste pogings en my vrome voorneme. Onbevoeg vanweë my pogings en voorneme. ’n Inherente, onontsnapbare, ingewortelde, totale, frustrerende, klaaglike onbevoegdheid: Ek kan nie ’n vrou wees vir daardie man nie. Ek kan nie ’n ma wees vir daardie kind nie. Met die sterk moontlikheid dat ek niemand se vrou kan wees nie, dat ek in die algemeen onbevoeg is om ’n eggenoot en ’n ouer te wees.
Haar selfoon begin lui in haar handsak. Sy druk die klepdoppie versigtig toe, sonder haas. Want sy vermoed dit is Christo. Haar gewese man. Vir alle praktiese doeleindes.
Die koevert het by hom aangekom.
Sy haal die selfoon uit haar handsak, kyk na die skerm. Christo se werksnommer.
Hy sal in sy kantoor sit, haar brief voor hom. En die dokumente van die prokureur, Saterdagmiddag so haastig opgestel. Christo sal die deur toegemaak hê, daardie woedende uitdrukking op sy gesig, die jou-fokken-armsalige-dom-vrou-weergawe. Die kwetswoorde sal opgedam wees. As sy die oproep beantwoord, sal hy die sluise ooptrek met: “Jissis, Milla.”
Sy staar na die skerm, haar hart wat klop, haar hande wat bewe. Sy laat die foon sak, plaas dit terug in die handsak. Die skerm skyn daarbinne met die lig van onheil.
Eindelik gaan die lui oor na stempos, die lig verdoof. Sy weet hy sal ’n boodskap laat. Swetsend.
Sy draai weg van die handsak, neem die besluit: Sy sal haar nommer verander.
Voor sy weer by die matras gaan sit, kom die biep wat sê sy het ’n boodskap.
* * *
(5 Augustus 2009. Woensdag.)
Hulle kom lewer die Ardo-yskas laatmiddag af. Toe hulle weg is, staan Milla en luister na die gerusstellende geluid daarvan, sy kyk na die bonkige vorm en sy dink, dit is iets om aan vas te hou. Die eerste, vierkantige skans teen teruggaan, teen verswelging, teen die vrees vir die vormlose toekoms. En hierdie nuwe onrus in haar, die beklemming oor geld. ’n Bed, ’n bank, tafel, stoele, lessenaar, gordyne, dit alles is bestel, ’n klein fortuin.
Haar neseier, haar nederige erflating, het aansienlik verklein.
Sy sal ’n werk moet kry. Dringend. Vir die geld. Maar ook vir die bevryding.
4
(6 Augustus 2009. Donderdag.)
Sy ry tienuur die