Paragraf 148. Jacek Ostrowski

chciało jej się wywoływać wojny, bo nade wszystko ceniła sobie spokój.

      Brakowało jej kompana w życiu codziennym, faceta, który zająłby się takimi sprawami. Nie jest dobrze człowiekowi iść samotnie przez życie. Znała swoje wady, sporo ich, i próżno szukać takiego frajera, któremu byłoby z nią po drodze. Kiedyś znalazł się jeden odważny, kamikadze. Wszystko było nieźle, nawet romantycznie, ale facet okazał się pedantem. Nastąpiło zderzenie dwóch skrajnie różniących się osobowości, a takie spotkanie nigdy nie wróży dobrze. Zuza w pewnym momencie poczuła się zagubiona we własnym mieszkaniu. Z miesiąca na miesiąc było gorzej, coraz bardziej osaczał ją tymi porządkami. Szczoteczki do zębów stały na baczność w kubku, kosmetyki na tej samej półce, zawsze po ich prawej stronie, ubrania wisiały na wieszakach w szafie posegregowane według koloru, książki w biblioteczce chronologicznie według nazwisk autorów, konewka do podlewania kwiatów stała za drzwiami w przedpokoju, popielniczka na ławie, nigdy na stole, buty równo ustawione po lewej stronie drzwi wejściowych, kubki w szafkach według wysokości, kieliszki też i tak dalej. Znosiła to cierpliwie dość długo, ale w końcu miarka się przebrała, ucho w dzbanie urwało, romantyzm prysł i wtedy palant dostał kopniaka. Może wyszło niezbyt elegancko, bo spakowała mu rzeczy i wystawiła je na korytarz. Dzwonił, dobijał się, błagał, groził, ale była na to głucha. Stała po drugiej stronie drzwi i czuła dziką radość, a każdy jego okrzyk był ambrozją dla jej duszy. Może uczucia nie było, bo miłość wszystko by zwyciężyła. Tak zakończyło się jej wspólne mieszkanie z facetem. Zaskrzypiały otwierane drzwi. No, wreszcie łazienka jest wolna.

      Notatka operacyjna kapitana Mariańskiego:

      Na nożu znaleziono odciski papilarne podejrzanej. Sekcja zwłok wykazała, że obydwie ofiary poniosły śmierć w wyniku ran kłutych zadanych ostrym narzędziem. Do szerokości i głębokości ran pasuje nóż znaleziony w samochodzie marki Syrena. Zwłoki kobiety zostały poćwiartowane przy pomocy nieustalonego narzędzia, przypuszczalnie siekiery lub rzeźniczego tasaka. Dokonano tego z dużą fachowością, co wskazuje na uczestnictwo w tym osób trzecich i dlatego śledztwo należy skierować na poszukiwanie tych osób. Przesłuchania póki co nie wniosły do sprawy nic nowego. Obywatelka Marta Kownacka nie przyznaje się do winy. W domku jednorodzinnym przy ulicy Słonecznej znaleziono również ślady krwi zamordowanej kobiety, ktoś próbował je usilnie usunąć. Koledzy ze Służby Bezpieczeństwa nalegają o dyskretną milicyjną obserwację adwokat Lewandowskiej oraz prokuratora Jarzębowskiego. Przypuszczalnie prowadzą swoje odrembne śledztwo. Jutro przeprowadzę rozmowę telefoniczną z Wydziałem Kryminalnym Komendy Wojewódzkiej w Poznaniu w sprawie ewentualnych powiązań nieżyjącego już prokuratora Piotrowicza, ojca podejrzanej z prokuratorem Jarzębowskim. Mecenas Lewandowska obrońca obywatelki Marty Kownackiej odwiedziła Zakład Oczyszczania Miasta oraz próbowała dotrzeć do marginesu społecznego zamieszkującego nielegalnie na terenie okalającym wyżej wymienioną firmę. Przesłuchaliśmy wszystkich, z którymi się spotkała. Adwokatka próbuje za wszelką cenę potwierdzić zeznania podejrzanej, co skutkowałoby podważeniem oskarżenia. W trakcie swoich czynności dopuściła się czynu zabronionego, czyli przekupstwa świadka (kilka butelek wina).

* * *

      Zuza od samego rana była bardzo podekscytowana. Tuż przed siódmą zbudził ją telefon. Dzwonił znajomy milicjant, sierżant Nowak, który kiedyś z jej ojcem chodził na ryby. To on podobno wyłowił z Wisły ostatniego jesiotra. Później rybę wypchano, a mięso wyrzucono, bo do konsumpcji się nie nadawało, tak śmierdziało ropą.

      – Dzień dobry, pani mecenas. Przepraszam, że budzę, ale to ważne i nie może czekać. Tak jak pani prosiła, sprawdziłem sąsiadów Kownackich. Syn jednego z nich, tak jak i zamordowana sekretarka, ukończył Małachowiankę.

      – Wielu ją kończyło, ja też i mój ojciec – zauważyła Lewandowska, z trudem powstrzymując ziewanie – i moja babka też…

      – Owszem, ale chodzili do tej samej klasy, a przez kilka lat prowadzali się razem. Mało tego, termin ślubu już ustalono i nagle wszystko się rozsypało. Dlaczego? Tego nie ustaliłem.

      – O kurczę! – Zuza natychmiast oprzytomniała. – Rewelacja, to może być ciekawy trop. Jak on się nazywa?

      – Mirosław Wójcik. To dom po przeciwnej stronie ulicy, numer bodajże szesnaście. Nazwisko jest na skrzynce pocztowej.

      – Kapitan Mariański wie o tym? Coś działa w tej sprawie? – dopytywała.

      – Chyba pani żartuje – obruszył się milicjant. – On już ma winnego i nieformalnie zamknął dochodzenie. O ile wiem, to nawet tego Wójcika nie przesłuchał, a jedynie dzielnicowy przeszedł się po okolicznych domach. Jakiekolwiek wątpliwości mogłyby skomplikować sprawę, to na co mu to? Przecież pani wie, jak to działa. Statystyki wykrywalności to podstawa, a kogo skażą to sprawa drugorzędna. Kowal zawinił, a cygana powiesili.

      – Dziękuję za informację i liczę na następne – odparła.

* * *

      W barze mlecznym przy zbiegu ulic Tumskiej i Kwiatka jak zwykle kłębił się tłum ludzi. Wśród nich była i Lewandowska. Siedziała przy jednym ze stolików nakrytych wyblakłą, zniszczoną ceratą i delektowała się pierogami z serem, a przy okazji przeglądała „Trybunę Mazowiecką”.

      Wiadomości z pierwszej strony gazety zawsze skrupulatnie omijała – tam kwitła obrzydliwa rządowa propaganda – uwagę skupiała na dwóch rubrykach: sportowej i nekrologach. Piłką nożną i żużlem od zawsze się interesowała, klepsydrami od niedawna, od czasu kiedy kostucha zaczęła bacznej przyglądać się jej rocznikowi i delikatnie go nadgryzać.

      – Pani mecenas, dobrze, że panią widzę, potrzebuję pomocy. Syna oskarżają o włamanie, ale on nic nikomu nie ukradł. To porządny chłopak. – Jakaś stara przygarbiona babina przyplątała się do jej stolika. Miała łzy w oczach, głos drżał jej ze zdenerwowania, cała była roztrzęsiona. Zuzannie zrobiło się jej żal. Głupie naiwne matki, zawsze wierzą w niewinność swoich synalków i to mimo żelaznych dowodów. Są ślepe i głuche na wszystko. Wiele już takich beznadziejnych spraw prowadziła, większość z nich przegrała.