Hrabia Monte Christo. Александр Дюма

oczy, chcąc o coś zapytać człowieka, który jej oddał ten bilet, ale zdążył już zniknąć.

      Zwróciła więc jeszcze raz oczy na list, chcąc go odczytać powtórnie i spostrzegła, że było tam jeszcze postscriptum:

      Musi Pani to polecenie wykonać osobiście i sama; jeśli Pani przybędzie w towarzystwie, albo kto inny zgłosi się zamiast pani, odźwierny powie, że o niczym nie wie.

      Ten przypisek ochłodził znacznie radość Julii. Czy aby nie powinna się czegoś obawiać? Czy to nie była jakaś zasadzka na nią? W swojej naiwności nie wiedziała, jakie może grozić niebezpieczeństwo młodej dziewczynie w tym wieku, ale przecież niekoniecznie trzeba znać niebezpieczeństwo, aby się go lękać; a nawet warto zauważyć, że to zazwyczaj niebezpieczeństwa nieznane budzą w nas największą trwogę.

      Po chwili wahania postanowiła zapytać kogoś o radę.

      Ale wiedziona dziwnym przeczuciem, nie poszła ani do matki, ani do brata, tylko do Emanuela.

      Zeszła na dół, opowiedziała mu, co się jej przytrafiło, gdy wysłannik firmy Thomson i French odwiedził jej ojca; opisała mu scenę na schodach, powtórzyła obietnicę, jaką wtedy złożyła, i pokazała mu list.

      – Trzeba tam pójść, Julio – rzekł Emanuel.

      – Pójść? – szepnęła Julia.

      – Tak, a ja pójdę z tobą.

      – Ale nie zrozumiałeś, że mam tam iść sama?!

      – I wejdziesz tam sama – odpowiedział młodzieniec – a ja będę czekał na rogu ulicy Musée; i jeśli tak długo nie będziesz wracała, że zacznę się tym niepokoić, pójdę tam i zapewniam cię – biada tym, na których mogłabyś się poskarżyć.

      – Sądzisz, Emanuelu, że naprawdę mam iść na to spotkanie?

      – Tak. Czy posłaniec nie powiedział ci przecież, że chodzi tu o ratunek dla twojego ojca?

      – Ależ powiedz mi w końcu, Emanuelu, jakie niebezpieczeństwo mu zagraża?

      Emanuel wahał się chwilę, ale wzięło nad nim przewagę pragnienie, aby Julię przekonać.

      – Słuchaj – rzekł do niej. – Dziś jest 5 września, nieprawdaż?

      – Tak.

      – Dzisiaj o jedenastej twój ojciec ma zapłacić prawie trzysta tysięcy franków.

      – Tak, wiem o tym.

      – Ale w kasie nie ma nawet piętnastu tysięcy!

      – I co się stanie?

      – To, że jeśli twój ojciec nie znajdzie do jedenastej kogoś, kto by mu podał rękę, o dwunastej będzie musiał ogłosić się bankrutem.

      – Ach! Chodźmy! Chodźmy! – zawołała dziewczyna, ciągnąc Emanuela za rękę.

      Tymczasem pani Morrel wszystko opowiedziała synowi.

      Wiedział on już, że z powodu kolejnych nieszczęśliwych wypadków w wydatkach firmy zaprowadzono duże ograniczenia; ale nie zdawał sobie sprawy, że rzeczy tak daleko już zaszły.

      Ta wiadomość go zdruzgotała.

      Zerwał się nagle, rzucił do drzwi, wbiegł szybko po schodach, sądził bowiem, że ojciec jest w gabinecie; ale stukał na próżno.

      Za chwilę usłyszał, jak skrzypnęły drzwi od sypialni Morrela; odwrócił się i ujrzał ojca.

      Na widok Maksymiliana Morrel krzyknął ze zdziwienia; nie wiedział bowiem nic o przybyciu syna. Ale stał nadal nieruchomy, przytrzymując lewym ramieniem jakiś przedmiot ukryty pod surdutem. Maksymilian zbiegł szybko ze schodów i rzucił się ojcu na szyję; i nagle odskoczył, dotykając dalej prawą dłonią piersi ojca.

      – Ojcze! – zawołał, blednąc śmiertelnie. – Dlaczego chowasz pod surdutem parę pistoletów?

      – O! Tego właśnie się obawiałem! – westchnął Morrel.

      – Ojcze… Ojcze! Na Boga! – wykrzyknął młodzieniec. – Po co ci ta broń?

      – Maksymilianie – odpowiedział Morrel, patrząc prosto na syna. – Jesteś mężczyzną, jesteś człowiekiem honoru, chodź za mną, to ci wyjaśnię.

      I podążył pewnym krokiem do gabinetu, a Maksymilian, chwiejąc się, poszedł za nim.

      Morrel zamknął za synem drzwi, przeszedłszy przedpokój skierował się prosto do biurka, położył pistolety na brzegu i wskazał synowi palcem otwarty rejestr.

      Księga ta zawierała dokładny obraz sytuacji.

      Za pół godziny Morrel miał zapłacić dwieście osiemdziesiąt siedem tysięcy franków, a posiadał tylko piętnaście tysięcy dwieście pięćdziesiąt siedem.

      – Czytaj – rzekł Morrel.

      Młodzieniec przeczytał i znieruchomiał, zdruzgotany.

      Morrel nie mówił nic; cóż by mógł dodać wymowniejszego niż wyrok tych nieubłaganych liczb?

      – Czy wszystko już zrobiłeś, ojcze, aby przeciwstawić się temu nieszczęściu?