De bol van Kandra. Морган Райс

      “Waar heb je het over?” vroeg de vierde jongen.

      Ook hij wierp zichzelf naar voren. Maar hij botste tegen Esthers barrière en kreunde van de pijn.

      Oliver keek naar Esther. Ze deed het geweldig, maar hij zag aan haar gezicht hoeveel moeite het haar kostte om de barrière in stand te houden. Hij moest iets doen om haar te helpen.

      Oliver trok zich terug in zijn geest en visualiseerde hoe de wind door de herfstbladeren waaide en in tornado’s veranderde. Toen duwde hij het beeld naar buiten.

      Meteen begonnen de gevallen bladeren te wervelen. Windzuilen rezen de lucht in en veranderden in tornado’s. Oliver creëerde er vijf, voor elke jongen één.

      “Wat gebeurt er!” riep Larry, wiens haar alle kanten op werd geblazen.

      Oliver concentreerde zich. Hij versterkte de wind met zijn geest en duwde naar buiten toe.

      Onmiddellijk sloegen de bladeren om de jongens heen. Ze probeerden ze weg te slaan en sloegen met hun armen alsof ze door een zwerm van bijen werden aangevallen, maar het was zinloos. Olivers tornado’s waren veel te sterk voor hen.

      Ze draaiden zich om en zetten het op een rennen. Het waaide zo hard dat ze meer dan één keer struikelden.

      Oliver pakte Esthers hand. Ze giechelde.

      “Kom mee. Laten we een andere route nemen.”

      HOOFDSTUK ACHT

      Harvard University was een indrukwekkende plek. De architectuur was schitterend, met veel hoge gebouwen en torens van rode bakstenen. Er was een grote groene tuin, omgeven door cafés, bars en boekenwinkels.

      “Hoe gaan we Professor Nightingale vinden?” vroeg Esther. “Het is hier enorm groot!”

      Oliver pakte het boek dat juffrouw Belfry hem gegeven had. Hij zocht naar de biografie van Professor Nightingale en las hardop voor.

      “Professor H. Nightingale is werkzaam op de Natuurkunde Afdeling van Harvard University, waar hij samen met een klein team van briljante PhD studenten experimenten uitvoert in het historische Farnworth Laboratorium van het Wetenschapscentrum.”

      Esther wees naar een gebouw aan de andere kant van de tuin. “Daar. Dat is het Wetenschapscentrum.”

      Oliver stopte het boek in zijn tas. Ze haastten zich over het gras en gingen de treden naar het gebouw op. Bovenaan de trap stond een beveiliger.

      “Bezoekers ID?” zei hij bruusk terwijl hij zijn hand uitstak.

      “Bezoekers ID?” herhaalde Oliver. Hij begon in de zak van zijn overall te voelen. “Oh… hmmm. Waar heb ik die nu gelaten?”

      “Hier!” zei Esther ineens.

      Oliver zag hoe ze iets uit haar zak haalde en het aan de beveiliger overhandigde. Hij besefte dat ze haar gaven moest hebben gebruikt om iets in haar zak te veranderen zodat het op een pasje leek. Hij hoopte dat het overtuigend genoeg zou zijn.

      Maar de beveiliger leek niet onder de indruk toen hij het pasje bekeek. Hij gaf het aan haar terug.

      “Een echte, mevrouwtje,” zei hij. Hij klonk behoorlijk verveeld, alsof een stel kinderen dat probeerde een laboratorium binnen te komen weinig meer voor hem was dan een ongemak. “Niet dat neppe pasje.”

      Oliver pijnigde zijn hersenen. Esthers poging om een geloofwaardig uitziende identiteitskaart te maken was mislukt. Hij moest een ander plan bedenken.

      Hij keek om zich heen voor inspiratie en zag een afvalbak aan de andere kant van de trap staan. Snel gebruikte hij zijn krachten om er rook vanaf te laten komen.

      “Oh nee! Ik geloof dat die afvalbak in de fik staat!” riep hij.

      De beveiliger rende er snel heen. Oliver en Esther grepen hun kans en glipten het gebouw in.

      “Goed bedacht,” zei Esther terwijl ze zich door de gang haastten.

      Binnen was het als een doolhof. Het herinnerde Oliver eerder aan een ziekenhuis dan aan een laboratorium, afgezien van de vreemde chemische geur, natuurlijk.

      Ze stopten bij een bord dat liet zien op welke verdieping de verschillende disciplines te vinden waren.