“Ik denk het ook,” zei ze en haatte het hoe gemakkelijk Connelly door de druk van de burgemeester bezweek. Hij had het altijd gedaan en het was een van de enige redenen waarom ze het altijd moeilijk had gevonden om haar inspecteur te respecteren.
“Sorry,” zei O’Malley toen ze teruggingen naar de auto. Finley liep achter hen aan, na de hele confrontatie met passief ongemak te hebben gevolgd. “Maar misschien heeft hij gelijk. Zelfs als de burgemeester hier niet zo vastberaden over was, denk je echt dat dit het soort zaak is waar je je nu mee zou moeten bemoeien? Het is iets meer dan twee weken geleden sinds je laatste grote zaak... Waar je bijna stierf, zou ik kunnen toevoegen. En twee weken sinds Ramirez...”
“Hij heeft gelijk,” zei Connelly. “Neem wat meer tijd vrij. Nog een paar weken. Gaat dat lukken?”
“Het zal zo zijn dan,” zei ze, op weg naar de auto met Finley. “Veel succes met deze moordenaar. Jullie zullen hem vinden, ik ben er zeker van.”
“Black,” zei Connelly. “Neem het niet persoonlijk op.”
Ze reageerde niet. Ze stapte in de auto en startte en gaf Finley slechts enkele luttele seconden de tijd om in te stappen voordat ze van de stoep en een lijk wegreed waarvan ze bijna zeker was, dat het niet het werk was van de onlangs ontsnapte Howard Randall.
HOOFDSTUK VIER
Avery was te overstuur en vol adrenaline om terug te gaan naar het ziekenhuis. In plaats daarvan ging ze terug naar haar appartement, nadat ze Finley terug had gebracht en in haar eigen auto was gesprongen. Er stonden verschillende dozen achter in haar kast en ze voelde plotseling de behoefte om ze eruit te trekken en erin te kijken. Meer dan dat, met haar geest een beetje actiever en de echte wereld op haar hielen, realiseerde ze zich dat er iemand was die ze moest bellen.
Toen ze Rose belde, jubelde haar dochter over de uitnodiging om later te komen eten met een glas wijn. Ze negeerde het feit dat Rose nog steeds zestien maanden te jong was voor de wettelijke leeftijd om alcohol te drinken.
Toen ze net voor tien uur in haar appartement aankwam, zette ze een pot koffie op en maakte ze twee broodjes. Hoewel het de gewone ham, kaas en mayo op wit brood was, was het lichtjaren beter dan het eten van de ziekenhuiscafetaria dat ze de laatste tijd zo veel at. Ze at de broodjes bijna afwezig op terwijl ze haar slaapkamer binnenging, de kast opende en de dozen eruit trok die ze ver naar achteren had geduwd.
Er waren twee dozen, een gevuld met verschillende dossiers uit haar korte carrière als redelijk succesvolle advocate. Ze kwam in de verleiding om daar doorheen te vissen, want ze had eigenlijk een paar mensen in moordzaken vertegenwoordigd. Maar in plaats daarvan ging ze naar de doos waarvan ze wist dat ze enig inzicht zou geven in wat ze vanmorgen had gezien.
Deze tweede doos was gevuld met de dossiers uit de zaak van Howard Randall. De zaak had iets meer dan drie jaar geleden plaatsgevonden, maar het leek alsof het in een ander leven was geweest. Misschien was het daarom dat ze het zo gemakkelijk en bijna conventioneel vond om advies en wijsheid van hem te vragen. Misschien was ze erin geslaagd om ver genoeg afstand te doen van de zaak en wat het haar carrière als advocate had gedaan.
De stapel dossiers vertelde een verhaal dat ze van binnen en van buiten kende, maar haar vingers op de pagina’s en foto’s leggen was alsof ze door het zand van de tijd speurde en door de korrels gluurde om een les te leren die ze misschien eerder had gemist. Ze vertelden het verhaal van Howard Randall, die als jongen door zijn gewelddadige moeder in elkaar werd geslagen. Het was diezelfde jongen die in de douchekabine op de middelbare school werd mishandeld door een leraar gymnastiek, een jongen die opgroeide als een man die niet alleen de woede zou uiten die in hem door de jaren heen was opgebouwd en geëvolueerd, maar het ook zou gebruiken om een briljante geest te vormen en te definiëren dat hij nooit op school had uitgeprobeerd. Nee, hij had zijn genialiteit voor de universiteit bewaard, beginnend in de gemeenschapsschool om hoge cijfers te halen en vervolgens indruk te maken op het toelatingsexamen van Harvard. Hij liep er school, studeerde er af en gaf er uiteindelijk les.
Maar zijn genialiteit was daar niet gestopt. Het was doorgegaan en had zich op wrede manieren getoond de eerste keer dat zijn hand een mes had vastgepakt. Het was een mes dat zijn eerste slachtoffer had gemaakt.
Avery kwam bij de foto’s van de plaats delict van zijn eerste slachtoffer, een twintigjarige serveerster. Een vrouwelijke studente, net als al zijn slachtoffers. Er was een diepe snee in haar keel geweest, van oor tot oor. Niets meer. Ze was leeggebloed in de kleine keuken van de broodjeszaak die ze destijds had gesloten.
Een enkele snee, dacht Avery terwijl ze naar de foto keek. Een verrassend schone snee. Geen tekenen van seksueel misbruik. Binnen, snijden en buiten.
Ze kwam bij de tweede foto en keek ernaar. En dan de derde en de vierde. In elk van hen trok ze dezelfde conclusie en registreerde ze het in haar gedachte als een statistiek voor een of andere gestoorde sport.
Tweede slachtoffer. Achttienjarige eerstejaarsstudente. Eén snee in de zijkant, het leek per ongeluk. Nog een, niet zozeer een snee maar een prikwond met het mes dat rechtstreeks in haar hart ging.
Derde slachtoffer. Negentienjarige Engelse, bijbaantje als stripper. Dood aangetroffen in haar auto, een enkele schotwond aan de achterkant van het hoofd. Later bleek dat hij haar vijfhonderd dollar had aangeboden voor orale seks, ze had hem uitgenodigd op de achterbank van haar auto en hij schoot haar neer. Er zijn nooit tekenen gevonden dat haar diensten werden verleend en in zijn getuigenis bevestigde Howard dat hij haar had vermoord voordat de handeling werd uitgevoerd.
Vierde slachtoffer. Achttien jaar oud. Met een steen op het hoofd geslagen. Tweemaal. De eerste klap was te laag geweest, had haar niet gedood. De tweede verbrijzelde haar schedel en raakte haar hersenen.
Vijfde slachtoffer. Nog een snee in de keel, een diepe, gestage snee van oor tot oor.
Zesde slachtoffer. Gewurgd. Geen vingerafdrukken.
Enzovoort. Schone moorden. Alleen overvloedige hoeveelheden bloed gevonden op drie scènes en dat was een kwestie van de omstandigheid, geen theater.
Laten we dus stellen dat Connelly’s voorgevoel en de mening van de burgemeester klopt. Als Howard opnieuw aan het vermoorden is, waarom zou hij zijn methoden veranderen? Niet om iets te bewijzen: iets moeten bewijzen is macho-onzin en niet zijn stijl. Dus waarom zou hij?
“Dat zou hij niet doen,” zei ze tegen de lege slaapkamer.
En hoewel ze niet naïef genoeg was om te denken dat zijn drie jaar gevangenisstraf Howard Randall een veranderde man had gemaakt die niet langer geïnteresseerd was in moorden, dacht ze wel dat hij veel te slim was om te beginnen waar hij was gestopt, in de stad die zichzelf op zijn kop zette om hem te vinden in de eerste plaats.
Als ze eerder twijfels had gehad, waren ze verdwenen toen ze door de dossiers keek.
Hij was het niet geweest. Niettemin… Iemand had het gedaan. En die klootzakken met hun vragen zoeken naar de verkeerde man.
***
Avery was zowel blij als een beetje bezorgd dat Rose niet aarzelde om voor haar neus weg te drinken. Ze aanvaardde dankbaar het glas witte wijn en verspilde geen tijd haar eerste slok te drinken. Avery had blijkbaar op een vreemde manier gekeken, want toen Rose het glas liet zakken, grijnsde ze en schudde haar hoofd.
“Niet mijn eerste glas,” zei ze. “Sorry dat ik je dromen van een ongerept en heilig klein meisje heb verpest.”
“Wijn zal me dat nooit aandoen,” zei Avery met een glimlach. “Sommige van je vroegere vriendjes echter...”
“O, mooie veeg uit de pan, mam.”
Ze hadden net een eenvoudig diner van kip Alfredo en een Griekse salade gegeten, die ze samen hadden gemaakt. Er speelde zachte muziek op de achtergrond, een vreselijke indiepop akoestisch gewauwel waar Rose tegenwoordig dol op was. Toch kon de muziek het moment niet verpesten. De stad was koud en donker buiten, de straatlantaarns