Reden om bang te zijn. Блейк Пирс

auto’s geparkeerd langs de straat en een enkele rode bestelwagen reed in de richting van het stoplicht dat ze net was gepasseerd.

      Misschien was ze gewoon paranoïde omdat een of andere klootzak haar in feite had geprobeerd te verkrachten. Dat plus de adrenaline die door haar heen vloeide, was een ongezonde combinatie. Ze moest gewoon naar huis, zich douchen en naar bed gaan. Dit feestgedoe moest stoppen.

      Ze naderde haar appartement en hoopte echt dat haar kamergenote niet thuis was. Ze zou tonnen vragen stellen over waarom ze zo vroeg thuis was. Ze deed het omdat ze nieuwsgierig was en geen eigen leven had... Niet omdat ze er echt om gaf.

      Ze liep de trap op naar het gebouw. Toen ze de deur opendeed en naar binnen stapte, keek ze de straat weer in en voelde ze weer dat ze werd gadegeslagen. De straten waren echter leeg; het enige wat ze zag, was een stel dat woedend tekeerging tegen de zijkant van een flatgebouw drie deuren verderop. Ze zag ook diezelfde rode bestelwagen. Hij stond geparkeerd aan het stoplicht, gewoon een beetje stationair te draaien. Sophie vroeg zich af of er een of andere geile gozer inzat die aan het kijken was naar de uitmaakscène naast het flatgebouw.

      Sophie ging naar binnen. De deur ging dicht en ze liet de nacht achter zich. Maar dat verontrustende gevoel bleef.

      ***

      Ze werd wakker toen haar kamergenote de volgende ochtend vertrok. De luidruchtige teef was waarschijnlijk op weg om meer mango’s of papaja’s te gaan halen voor haar pretentieuze fruitsmoothies. Sophie was er vrij zeker van dat haar kamergenote zo vroeg op de dag geen lessen had. Ze wierp een blik op de klok en zag dat het half elf was.

      Verdomme, dacht ze. Ze had klas in een uur en er was geen manier dat ze het op tijd zou halen. Ze moest douchen, ontbijten en naar de campus gaan. Ze kreunde en vroeg zich af hoe ze zo’n soort meisje was geworden. Zou zij nu de pestkop worden? Zou ze haar eigen drama in de weg laten staan van haar opleiding en het verbeteren van haar leven? Was ze...

      Een klop op de voordeur verbrak haar uit haar gedachten. Ze gromde en gleed uit bed. Ze droeg alleen een slipje en een dun katoenen T-shirt, maar dat deed er niet toe. Dit zou bijna zeker haar kamergenote zijn. Die idiote had waarschijnlijk haar portemonnee vergeten. Of haar sleutels. Of iets anders…

      Nog een klop, zacht en toch aandringend. Ja... Het zou haar kamergenote zijn. Alleen had ze zo’n irritante klop.

      “Ja, het is al goed!” riep Sophie.

      Ze bereikte de deur en opende ze. Ze merkte dat ze naar een vreemde keek. Er was iets mis met zijn gezicht, dat was het eerste wat ze opmerkte. En het laatste.

      De vreemdeling stormde het appartement binnen en deed de deur snel dicht. Voordat Sophie kon gillen, ging er een hand naar haar keel en een doek voor haar mond. Ze ademde een zware dosis chemicaliën in, een geur die zo sterk was waardoor ze tranen in haar ogen kreeg terwijl ze vocht tegen de greep van de vreemdeling.

      Haar strijd werd snel minder. Tegen de tijd dat een echt soort angst de kans kreeg om zich te vestigen, was de wereld een draaiende zwarte schaduw geworden die Sophie naar iets veel donkerder en definitiever trok dan slaap.

      HOOFDSTUK NEGEN

      Avery was niet gewend aan avonden zonder een hoop werk en hectische haast. Dus nu ze er zo een had, wist ze niet precies hoe ze moest reageren. Momenteel zat ze op haar bank, hield haar telefoon vast en stuurde Rose een bericht. Ze wist dat als ze van nu af aan Rose echt in haar leven zou houden, ze een punt zou moeten maken om er een prioriteit van te maken.