Virion 4. Szermierz. Andrzej Ziemiański

sam w sobie osobliwy. Na szczęście w tym miejscu nikt nie zwracał uwagi na niewolnicę, która się szarogęsi. Służący, który otworzył drzwi, przepuścił ją bez słowa, bez powitania i bez komentarza. Tu się po prostu nie przychodziło marnować czasu. Tu się przychodziło w sprawie ustaleń dotyczących pieniędzy. Dużych.

      – Witaj, Luno. – Na widok czarownicy ogromny mężczyzna oderwał się od stojaka obciążonego stosem pism.

      – Cześć, Ampelos, spaślaku!

      Obruszył się na niby.

      – To nie tusza – sprostował. – Wiesz, że łatwo się przeziębiam, nałożyłem więc wiele warstw szat. Jedna na drugą.

      – A jedną z tych warstw jest kolcza tunika? – Doskonale znała zwyczaje partnera w interesach. – Żeby cię nie pomacał sztyletem żaden z tych, co ich przerolkowałeś do imentu, co?

      – Oj tam, oj tam… A skoro już przy strojach jesteśmy… – Otaksował Lunę bacznym spojrzeniem. – Przebrałaś się za niewolnicę? Wiesz, co będzie, kiedy ktoś to odkryje? Jaka afera?

      – Niewolnicą jestem prawdziwą. – Odwróciła się i zadarła tunikę, obnażając wypaloną na pośladku cesarską lilię. – Oznakowali mnie jak krowę na pastwisku.

      Ampelos przełknął ślinę.

      – Zwariowałaś? Żeby aż tak…?

      – Aż tak co? Prawdę mówię. Jestem zwykłą niewolnicą.

      Z rozbawieniem obserwowała subtelne zmiany zachodzące na obliczu Ampelosa. I choć to niemożliwe, miała wrażenie, że widzi narodziny pewnej myśli, potem to, jak dojrzewa, a potem…

      – Jak tam stan naszych finansów? – zapytała.

      Otrząsnął się z zadumy. Nawet u siebie wolał się zabezpieczyć, zgodnie z maksymą, że ściany mają uszy, i nie wymieniał żadnych kwot. Zapisywał je na papierku i podsuwał partnerce pod oczy.