Son sözün ağzında,
son baxışın tavana zillənən gözümdə qalır.
Sonu faciəyə çevrilən bu həyat tamaşasında
sən məndən yaxşı aktyor olmağı gözləmə.
Mən faciə üçün yazılmış bir əsərdə
komik aktyor ola bilmərəm.
Pərdələr göz qapaqları kimi
tez-tez açılıb bağlanır.
Son pərdə gözləri qapamaq üçün sallanır.
Sən məndən yaxşı aktyor olmağı gözləmə.
Mən oxumadığım əsərdə
səhnəyə atılmış həvəskar aktyoram.
Özgə şəhərdə
Özgə şəhərdə yaşamaq nə gözəl.
Özgə şəhərin gülləri də fərqli,
quşları da, ağacları da,
binaları da, adamları da…
Adam özünü və sevdiyini yaxşı tanıyır özgə şəhərdə.
Doğma şəhərin doğma küçələrindən,
sənə baxan pəncərələrdən, tanış adamlardan çəkinirsən,
sıxılırsan…
Özgə şəhərlərdə tək ay tanış, bulud tanış,
günəş tanış, yağış tanış, külək tanış, sən tanış…
Bir də bizi tək buraxmayan qaranlıq gecələr tanış.
Qarış bu şəhərin adamlarına, qaynayıb qarış.
Dodaqların bizi unutduğu, qulaqların sakit qaldığı
bu yerlər necə də gözəl.
Gizlində dediyimizi aşkarda deyəcəyik,
və bütün küçələri qol-boyun gəzəcəyik.
Hələ insanların gur olduğu yerlərdə şəkil də çəkdirəcəyik.
Sonra, uzandığımız çəmənlikdə, pilləkənlərdə
göyərçinlər yaxın gəlib qonacaq əllərimizə,
qumru quşları baxışlarıyla məktub göndərəcək məndən sənə.
Hər anımızı kadra alacağıq;
baxıb gülən gözlərimizi, heç unudulmayacaq o günlərimizi.
Əl-ələ tutub qaçacağıq meydan, küçə boyunca,
kefini çıxaracağıq bu günlərin doyunca.
Sevib sevildiyi qədərdi bir insan ömrü.
Boşaldığın, dolduğun, sənin sən olduğun,
gecəsi gündüzündən,
gündüzü gecəsindən uzun
özgə şəhərdə yaşamaq necə də gözəl.
Çox gözəl.
Vətən bİtİr
Tarixini yazmayanın
taleyin özgələr yazar.
Bir millətin taleyində
bu qədər dərdmi olar?
Orda xeyli,
burda bir az,
sonra lap az,
yenə xeyli…
Torpaqları itirərək yol gəlirik.
Bu yoldumu?
Sonu varmı belə yolun???
İl dolanır,
əsr ötür,
alammırıq
itirilən,
pay verilən torpaqları.
Udammırıq
bizi udan zamanları,
bizdən qaçan
gümanları…
Ölən ölür,
itən itir.
Yel aparır,
sel aparır,
il aparır
izimizi.
Bir ovucluq vətən qalıb,
torpaq qalıb
babalardan miras bizə.
Bizdən nələr qalar sizə?
Bilən yoxdu.
Yeriyirik addım-addım,
keçmişlərə boylanırıq maddım-maddım.
Yollar itir,
inam itir,
zaman bitir.
Bizim olub əldən gedən
daha bir də bizim olmur.
İtkilərin yeri dolmur.
Görən nə vaxt oyanacaq
bu şahsevən,
yatan millət,
yuxusunda batan millət?
Olanları bilə-bilə,
görə-görə
biz hələ də
yanımızdan
ötüb keçən,
itib gedən
«Gün gələcək» zamanları gözləyirik.
Gələcəkmi bizim zaman?
Kimsə bilmir.
Heç kəs dinmir,
hamı susur
lal-kar kimi.
Zaman ötür,
güman itir,
VƏTƏN bitir.
«Bu gün dənizin qurbanlıq gəmisiyəm…»
Bu gün dənizin qurbanlıq gəmisiyəm.
Gecənin ölüm qonağı.
Gündüzü oğurlanmış kimidi həyat.
Rahatlıq yox, tənhalıqda.
Cəmlər tək olur insanlar darıxanda.
Qaranlıqda yollar bitmir ki, bitmir.
Səhər açılmağa qorxur.
Bir meh yox, sənə əl uzada.
Hər şey «get-get» deyir,
uzağı göstərərək.
Nə var o yaxın uzaqlarda?
Kimsə bilməz.
Sükunət qoxuyur havası sovulmuş otaq.
Kədərin dadı varmış,
yoxluğun qoxusu.
Quraqlıqdan balıq iyi gəlir,
dənizdən yarpaq ətri.
Boş şəhər
Bu şəhər, küçələr yenə də bomboş.
Yorğun ayağını