– Και τότε θα καταστρέψουμε αυτό το nickle.
– Είναι νόμιμο αυτό; Apchi
– Τι;
– Λοιπόν, για τον κάπρο, apchi.
– Προσβλέπετε, αυτό θα συμπεριληφθεί στην αναφορά, ως επίδομα για τον επίσημο σκύλο Polkan, για τη σύλληψη του Idot και του ψίχουλα.
– Αλλά ήμουν εγώ, apchi, ποιος τους πιάστηκε;
– Εσύ, αλλά μου χρωστάς, θυμάσαι;
– Ναι, apchi, θυμήθηκε.. Αφήστε να υπάρχει Polkan.
– Και θα στείλουμε την αναφορά μέσω του Internet στο Marshall.
– Έχετε δει ποτέ τον στρατάρχη, apchi. – Arutun επιβράδυνε το κουτάλι.
– Oχι Αν και κάποτε δούλευα ως βοηθός του.
– Έτσι, ποιος υπέγραψε τα έγγραφα; – Arutun έφτασε για ρέγγα και μανίκι άγγιξε το λιπαρό στρώμα του μπορς. Υπάρχει ένα παράθυρο στην πόρτα του, όπως σε μια ταμειακή μηχανή: υπάρχουν μυστικά χαρτιά και grub, για τα οποία, σας λέω ένα μυστικό, φτύνω πολλές φορές.
– Και δεν ήξερε; apchi.
– Αν δεν αναγνώριζε, τότε δεν θα ήμουν εδώ.
– Δεν καταλαβαίνω, έζησες εκεί σαν τυρί σε βούτυρο, γιατί έπρεπε να φτύνεις;
– Αυτή η σούβλα σε αυτή τη χώρα είναι μια προσβολή και στην πατρίδα μου είναι ένα σημάδι χαιρετισμού και αγάπης, σαν ένα φιλί. Μετά από όλα, όταν φιλάς, πιπιλίζεις το άλγημα του συνεργάτη σου. Και αυτό είναι ένα φιλί στην απόσταση… Κανείς δεν είδε το πρόσωπό του. Ω καλά καλά, φάτε και πηγαίνετε να παρακολουθήσετε την δεκάρα.
– Και εσύ; apchi.
– Και σκέφτομαι. Τι συμβαίνει;! – Ο Κλοπ χαστούκι. Είμαι κάτω από το zhinka.
– Στο υπνοδωμάτιο;
– Στην τουαλέτα, ο κριός, φυσικά. Καλύτερα να τα κλείσετε στο γκαράζ. Από εκεί, δεν θα βγουν μέχρι το πρωί.
– Και το αυτοκίνητο; apchi.
– Ποιο αυτοκίνητο;
– Λοιπόν, από το γκαράζ, apchi, τότε υπάρχει ένα αυτοκίνητο;
– Υπήρχε μια φορά, πιο συγκεκριμένα – μια μοτοσικλέτα. Η Izya έσπασε, τώρα μόνο ένα τσαλακωμένο κομμάτι μετάλλου, που βρίσκεται γύρω…
– Λοιπόν, πήγα, αφεντικό; apchi.
Το πρωί το παλιό Toad ήρθε και, έχοντας λάβει οδηγίες, πήγε να καθαρίσει τον αχυρώνα. Στον αχυρώνα για μεγάλο χρονικό διάστημα το χέρι του πλοιάρχου δεν εφαρμόστηκε και όλα ήταν καλυμμένα με σκατά. Ο Ottila, ως συνήθως, κάθισε για να ευθυγραμμίσει τα νύχια. Θέλω να σημειώσω ότι όλοι οι ντετέκτιβ έχουν ένα χόμπι που τους οδηγεί να σκεφτούν: ο Χολμς έχει ένα βιολί, ο Poirot εμπιστεύεται τα γκρίζα του κελιά χωρίς παρεμβολές, ο πράκτορας Kay έχει μια πίτα και ο Klop έχει ισιώνει τα νύχια. Και όταν τελειώνονταν, θα τους οδηγούσε και θα τους απομάκρυνε, για να τους ξαναφτιάξω ξανά και ταυτόχρονα να νιώθω ένα κουράγιο σκέψης.
Μπάλες, μπαλάκια, δεμάτια, μπαλάκια. Και έτσι, μετά από ώρα, μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, και… Ξαφνικά, ένα άσχημο πρόσωπο του φιδιού εμφανίστηκε από τον αχυρώνα και κοίταξε, χαμογελώντας στον αστυνομικό.
– Τι θέλεις, βρώμικο; Ρώτησε η Οτίλα.
– Μπορώ να καπνίζω, αφεντικό; είπε ο γέρος αβέβαια.
– Τι, βρωμάει;
– Δεν είναι η σωστή λέξη. Εσείς, πεζοπορία, γύρισες ένα σάπιο πτώμα ενός δεινοσαύρου;
– Oχι, απλά το έδιωσα και άφησα το μικρό περιστέρι, το οποίο από μόνο του δεν οξυγονώνει.
– Εντάξει, καπνίστε.
Ο