Światy równoległe. Łukasz Lamża

włos zjeżył mi się na głowie.

      Rozprawka o metodzie

      W tym miejscu należy się chyba parę słów wyjaśnienia na temat metody, którą przyjąłem podczas pisania niniejszej książki – i w ogóle mojej „metody dziennikarskiej”, jeśli wolno mi tak powiedzieć. Otóż moim fundamentalnym założeniem jest, aby zawsze – zawsze – podchodzić do danego tematu z otwartym umysłem i z takim właśnie nastawieniem słuchać argumentów obu stron. To dlatego przed napisaniem tekstu o wysokich dawkach witaminy C (zobacz rozdział 11) przeprowadziłem długą rozmowę z Jerzym Ziębą, który ową terapię promuje; to dlatego pojechałem do siedziby firmy Boiron, by porozmawiać na temat homeopatii z osobami, które produkują i sprzedają produkty homeopatyczne (rozdział 4). To dlatego wreszcie, gdy przyszło do tematu powiększania piersi w hipnozie (rozdział 10), zamiast odruchowo parsknąć śmiechem, podjąłem trud dokopania się do artykułów naukowych na ten temat z lat siedemdziesiątych i ostatecznie doszedłem do wniosku nieco innego niż dziewięćdziesiąt pięć procent polskich „sceptyków”.

      Przyznam, że przed napisaniem tego tekstu nigdy bliżej się nie interesowałem smugami chemicznymi, pomyślałem więc, że tym razem spróbuję wykorzystać swoją dość szczególną sytuację niemal całkowitej niewiedzy i podejdę do sprawy jak „człowiek z ulicy”. Zrobię dokładnie to, co mi zalecił anonimowy autor wlepki, i to, co robią miliony ludzi na całym świecie: spróbuję wyrobić sobie zdanie po prostu metodą „obejrzenia filmu na YouTubie”. Bądź co bądź, taka jest właśnie najpowszechniejsza dziś metoda uzyskiwania wiedzy na najróżniejsze tematy, a film, który „wyskakuje jako pierwszy” po wpisaniu słowa kluczowego „chemtrails”, obejrzało przede mną sto sześćdziesiąt tysięcy osób. Proszę bardzo: przekonajcie mnie!

      O co chodzi?

      Zacznijmy może od szybkiego streszczenia, o co chodzi. Gdy już po obejrzeniu filmu zrobiłem porządny research, okazało się, że nie ma tu drugiego dna ani nie chodzi o nic innego jak o owe białe smugi pozostające za samolotami, które każdy z nas widział pewnie setki razy.

      Standardowe wyjaśnienie jest następujące: w silniku samolotu odrzutowego następuje spalanie paliwa. Jednym z produktów tej reakcji jest para wodna. Samoloty latają na wysokościach, na których temperatura powietrza jest bardzo niska. Para wodna ulega kondensacji, powstaje więc najzwyczajniejsza w świecie chmura, tylko mająca kształt krechy, a w gruncie rzeczy dwóch lub czterech krech, które później zlewają się ze sobą i tworzą jedną białą smugę. I tyle. Formalny termin na tego typu strukturę to „smuga kondensacyjna”, można też na nią patrzeć jako na szczególnego rodzaju chmurę, określaną czasem jako cirrus aviaticus