StaVl Zosimov Premudroslovsky
© StaVl Zosimov Premudroslovsky, 2019
ISBN 978-5-0050-9885-6
Создано в интеллектуальной издательской системе Ridero
GEVAL №1
neus
Apulase EERSTE
Welkom!
Gaan onmiddellik na die beskrywing van die belangrikste deelnemers aan die gebeure wat in hierdie afdeling van my voorgestel is.
Die eerste op die lys is majoor-generaal Ottila Aligadzhievich Klop. Van almal rondom hom was hy nie standaardgroei nie – nege en negentig en nege sentimeter.
U vra: «Maar hoe is hy toegelaat in die geledere van die voogde van die orde, na een en ’n halwe meter sal hulle immers nie in die leër aanvaar word nie, en sonder die leër sal hulle nie aanvaar word nie… Maar hy is ’n besonderse geval: Sy ouers was, meer presies, sy ma en haar oupa, wat hom in die plek van sy vader, gewone burgers van die Russiese Federasie met oorspronklik Joodse wortels bedien het. Dit is net dat sy ma, een keer in die laaste millennium, toe die wêreld nie oral in die rekenaars en die Groot Sowjetunie gebruik gemaak het nie, hom vrywillig aangesluit het in die orde van mededingers van die land, wie se plig was om skoon te maak nadat die pasiënte met ’n solitaire leeggemaak is. En dit het in sommige Afrikaland gebeur en die ou stamme van die Sentraal-Afrikaanse pigme was siek, waarvan een, of liewer die leier self, die Groot Ouderling is, honderd en twintig duisend jaar van sy kalender oud is, en vandat sy volksgenote lank gelede getreur het (gesterf), diegene wat sy geboorte onthou, was dus nie en hy kon beweer dat sy ma die son is, en sy vader die maan, ens. ens. Natuurlik het die toekomstige moeder van Ottila nie in hierdie sprokie geglo nie, maar sy het nie aanstoot gegee nie, sy glimlag net en knik vir die Groot Ou Tyd van al die mense van die aarde. Nadat sy die lekkernye se lekkernye ontvang het, was hulle eksoties baie aanloklik: gebraaide bison-oë in knoffelsous, gerookte eiers van ’n olifant met sjokoladesalm, vars bloedborscht vars verlore paramedikus Ivan Kozimovich Pupkin aan die vooraand en Coca-vrugtesap op die derde. Oor die algemeen het die swanger moeder wakker geword en dan was haar lewe nie meer van belang nie.
En volgens die wetgewing van die Pygmy-stam, was die gemiddelde hoogte van ’n soldaat en voog van die orde minstens tagtig sentimeter en hoogstens een meter vyf en ’n half sentimeter, is hy natuurlik na hul polisie geneem en met die uitruil van ervaring na Rusland gestuur. Hy het dus in die diens gebly: hy het permanente verblyf gekry soos enige gastewerker, en aangesien hy terselfdertyd ’n burger van die Russiese Federasie was, kon niemand hom deporteer nie. Kortom, alles is moontlik in ons land, veral vir geld. Maar hy moes militêre opleiding met sy pa in die stam ondergaan en die olifant op die eksamen vul. Dit is te kenne gegee in die dokument wat op die plek van aanvraag aangebied is, wat op Ottila se buik uitgeput is en deur UNESCO goedgekeur is. Natuurlik is ’n ander dokument daaraan geheg, alhoewel dit nie-amptelik gelyk het, het dit honderd dollar gelyk. En nog meer so, in die hoofdokument is aangedui dat hy in die rang van generaal van die leër van die noord-suid-afdeling van die stam genaamd Nakatika Ui Buka gedien het. Natuurlik is hierdie titel aan hom toegeken as gevolg van sy vader lewenslank, veral omdat hul stam in die VN-magte gelys is.
Jong Ottila het die volgende ervaring in die diens van die stam opgedoen, meer presies, die eksamens afgelê: boogskiet, gooi van ’n tomahawk en klimlesse op die boomstamme, wat hom toegelaat het om te klim, op gelyke vertikale en met puistjies. Hy kan ook albei bene oor sy eie ore of ander ore gooi, en aan albei hande op die vloer vasgehou het, ’n tapdans kan dans, ’n drievoudige regop opwaarts doen, sywaarts, vorentoe, agtertoe en sonder om aan die vloer te raak. Hy het geleer om katte, honde en ander diere wat byt en verslind, te tem, insluitend muskiete, bedbugs, luise en grieslyne.
Nadat Ottila op eie versoek en weens sy moeder se siekte gestuur is, is hy na die Ministerie van Binnelandse Sake gestuur as klerk – adjudant van Marshall, wat hy nog nooit in sy oë gesien het nie, maar net sy stem op die radio en ’n spesiale telefoon gehoor het. Na die ouderdom van twee en dertig jaar is hy na die dorp Sokolov Ruchey, Leningrad-streek, en in St. Petersburg, die Lyuban-spoorweg, oorgeplaas weens besnoeiings in die administratiewe apparaat.
Hulle het vir hom ’n hut, ’n voormalige beroepskool, toegeken. Die eerste helfte van die hut het die perseel vir huisvesting beset, en die tweede was bedoel as ’n sterk punt.
En dan sit Ottila Aligadzhievich in haar kantoor en skryf ’n kwartaallikse, en dan onmiddellik, jaarverslag. Hy is haastig, maak foute, verwar woorde in tale en hy ken ’n dosyn daarvan, waaronder: Frans, inheemse stam, vyf verskillende Sowjet-tale, Latyn, Russies, Russiese letterkunde, Russiese fenya, Russiese haweloses, ondervraagtaal en ander.
Hy skryf, skryf, en dan kom die seun van tien jaar na sy kantoor:
– Vader? – het die honderd dertig sentimeter tienjarige seun, Izya, beskeie kinderlik gevra.
– Wat, seun? – sonder om sy kop te lig, antwoord die nege-en-negentig sentimeter vader van Ottil.
– Pa..? – Izya huiwer. Vader het nog geskryf.
– .. wel, praat?! vra die vader.
– Pa, ek het die boks hier gekyk, nè?!
– En wat?
– Daar is nie enkele woorde vir my daar nie…
Ottila kyk op haar vaderlike manier na haar seun, sonder om sy kop te laat sak, tel sy bene op ’n spesiale stoel met traprakke op die sypote, staan op, draai om en gaan sit op die tafel. Hy kyk liefdevol na sy seun deur die bril, laat sak op die punt van sy neus en vra, kyk in die oë van sy seun en lig nie sy kop nie, wat sy kop seer en sy nek was gevoelloos. Hy kyk na almal van onder af. Dit het ook inbreuk gemaak op sy burgerlike posisie. En nog meer voor ’n seun wat soos ’n gewone kind grootgeword het. En nou, as hy op die tafel sit, kon hy selfs op sy swart wenkbroue frons.
– En watter woorde verstaan u nie, seun?
– Wel..: President, sommige mag, FSB.. wat is dit? Ons het nog nie die geskiedenis deurgemaak nie. Is dit so, vlugtig.
– Of is u slegs ’n prokuratoriese skool gedurende hierdie periode van studie. – die vader glimlag, haal sy bril af en trek hulle liggies in ’n vuis vas, en hy leun dan op die tafelblad. Hy klap sy seun op die skouer met sy ander hand en vryf hom met ’n groot kaal kop, wat nie menslik was nie.
– Nou, luister, – sug die vader, – die president in ons gesin is ek, ’n bietjie krag is u moeder. Wel, sy, jy weet wat hy doen… laat dit nie toe om na te gaan nie, kyk na die lesse.
«Voere,» het Izya bygevoeg.
– Voed nie, maar berei kos voor. – het die vader bygevoeg.
– En wie voed dan?
Vader loer in die linkeroog van sy klein oupa en dan na die wydoog regterkant wat sy seun by sy ouma gekry het. Hulle sê sy was Chinees, maar slegs Russified. So beweer sy vrou; hoogte, gewig en breedte van die middel in tweehonderd. Die blondekleurige en blouoog naas, anders as die rooikappie.
– Ek voed julle almal! – antwoord trots op ’n ondertoon pa en buig sy bors uit. Sy gesig word hoogs verstandig.
– En wie is ouma? het die seun gevra en sy neus gepluk.
– Moenie jou neus optel nie, seun, vandag is nie die dag van die mynwerker nie – en sy hand saggies van sy seun se kop verwyder, -.. ons ouma is die KGB. Oud-inheemse KGB.
– En wat is die KGB? – Sonny bekommerd.
Die vader het die hand van sy seun losgelaat en, terwyl hy wegkyk na sy seun, soos ’n ram by die nuwe hek na die portret van Dzerzhinsky gekyk.
– Die KGB is dieselfde as die RFD. Eers oud as ouma. En regverdig, nie soos nou nie, alles is korrup… Ouma is oor die algemeen die RFD…
– Die KGB … – die seun het reggemaak en nadat hy ’n sabel droë snot in die dieptes van die neusgate opgerol het, uitgetrek, na hom gekyk en sy tande gebyt, uitgespoeg en sy neus gekreukel. – phew.., sout.
– MOENIE die