Në mëngjes, paratë duhen përsëri, dhe unë shkoj, duke parë në arkitekturë. Unë pi birrë, marr dhëmbët, pjek lëvozhgat dhe bëj një tufë të gjatë cigareje, për dyzet e tre rubla, dy herë më të shtrenjta se një shishe vodka. Tymi i kondensuar ngrihet dhe bymehet me një erë të erës…
shënimi 10
Dhe të pastrehët janë në një festë
Dhe unë shkova me një të dashurën, një stilisti aktiv të modës pa një vendbanim të caktuar sipas pasaportës time, që është e gjithë bota perëndimore, në fshatin taiga në Buturlinovka… In!.. Mbretëria e gjumit, ku të gjithë nuk shohin para dhe është në gjumë gjysmë duke ëndërruar për një jetë të kaluar.
Në mëngjes u ngrita, u zvarrita në oborr dhe më mungoi. Zonja e trajtoi purenë në prag. Baska dhemb dhe derdh manaferrat në oborr. Një pulë e vetme i hëngri ato dhe ra pa jetë. Zonja, një budalla, mori dhe filloi të këpusë pendët në një jastëk nga një hangover, mendoi se ishte tepër vonë për të prerë, ajo vetë vdiq dhe pa prerë kokën, mishi ishte i ngurtë.
Ndërkohë, pula u zgjua dhe u përplas, duke ndezur pendët kudo, kudo, kudo, zogu tha nga një hangar dhe vrapoi tullac nga njëra anë.
– Le të shkojmë në një shëtitje nëpër fshat. – sugjeroi, në një të kaluar të ngathët, mezzo-soprano, një mik që u tërhoq pas meje.
– Apo ndoshta do të zvarritemi? – duke u zvarritur nga hapi tjetër i hyrjes, u përgjigja me një sushkim. Takat e mia ishin të ndenjura përtej pragut brenda kasolle dhe gjaku rridhte në kokë, gjë që intensifikoi dhimbjen. Një shok u ngrit në këmbë, duke u mbështetur në napën time dhe tundi hundën, këpucë të shtrenjta, vazhdoi në daljen nga oborri. Zvarrita hapat në këmbët e mia dhe hapa pas saj duke luajtur mollaqe në dyqan për vodka.
– Dhe azot? E pyeta, duke marrë një gllënjkë nga një shishe alkooli e blerë.
– Dhe ai ka një gjyshe Nyurka, nëna e tij turshi dhe kripë aq shumë sa është e mjaftueshme për të bërë një kafshim në kompani.
Pasi mbaruam, u drejtuam te autoriteti lokal, një i afërm i cili u lirua së fundmi nga vendet e privimit të lirisë dhe lëvizjes së ushqimit. Kasollja e tij ishte, si shumë, e ashpër. Ne, duke u përkulur në pjesën e poshtme të shpinës, hymë në verandë dhe pa u zhveshur hymë në kasolle. Në tryezë u ul me gjatësi beli, të zhveshur, të gjitha në tatuazhe, një njeri i dobët me nofkën Kharya. Nga muskujt në trupin e tij, vetëm kockat ishin të dukshme.
– Kharya e Madhe. – përshëndeti zotëria im pa u zhvendosur. Tavani me sa duket ishte ndërtuar për hobi dhe xhuxha.
– E shkëlqyeshme, nëse nuk po bëni shaka. – ish i dënuari u përgjigj me hundë me një timbr pa dhëmbë. Unë nuk isha duke u zhvendosur ashtu si shoku im, qëndrova te dera dhe prita një ftesë. – Uluni, vetëm ejani.
– A do të jesh Vodyaru? – pyeti tim.
– Dhe çfarë ka? pyeti Kharya.
– Sigurisht, çfarë tregu, këtu. – U përgjigj e imja me gëzim dhe vuri në tryezë një shishe litër vodka.
– Epo, le ta derdhim. – i burgosuri mori një flluskë, e shtypi dhe e derdhi në një turi. – hyr, ulu, të dashur miq, bëje veten në shtëpi. – Ai sugjeroi dhe konservoi nga fyti, dhe më pas lau nga turi. – Haaa!!! ai dha frymë dhe zgjëroi sytë. – Vetëm unë, si nënë, u varrosëm nga një meze, me një top rrotullues dhe jo një gjë e mallkuar. Vetëm havjar i zi. Ajo tashmë është në fytin tim duke dalë jashtë. Ju dëshironi, ngjiteni në bodrum.
– Diatez, ju thoni? Shpjegova
– ??farë?? pyeti Kharya. – kush është kjo?
– Kjo është e mia më e afërt, e saktë dhe jo e dënuar. – shpjegoi imja.
– Dhe çfarë lloj mrekullie je? – E pyeta me guxim edhe të burgosurin.
– Me qetësi, në heshtje djemtë nuk bien. – siguroi time dhe ma prezantoi pronarin një pallto. «Ky është xhaxhai im me një fjali njëzet vjeçare.»
– Njëzet e pesë vjeçar … – korrigjoi Kharya. – Epo, ngjit bodrumin e ri?! Ju nuk do ta dërgoni gruan tuaj?
– Dhe çfarë? Unë mund të mbys. – sugjeroi imja.
– Biznesi juaj. tha Kharya dhe derdhi vetë një vodka tjetër. – Makineritë janë zhdukur. – dhe e shtyu atë drejt meje.
– Uluni, mjaltë, unë po qaj, dhe ju do të punoni natën.
– Rripa. – u përgjigj ime.
U ngjita nën dysheme, ndeza një ndeshje dhe u mahnit; në raftet ishin copa tridhjetë e tre litra kanaçe me havjar të zi të konservuar. I nxora dy kanaçe.
Vetëm ne morëm gjysmë litër nga një turi, nga ana tjetër, sikur një chifir, pasi dy oficerë policie hynë në shtëpi.
– Epo, Harya? – ata vozitën. – A nuk kishit kohë për t’u mbështetur dhe tashmë derri nga Tradeswoman vodhi? Ejani, paketohuni, ejani me ne.
– Pse? – pyeti tim.
– Jep një rrëfim. A doni me të, Vasilisa? – sugjeroi një polic të guximshëm dhe të cekët.
– Në parim, ju mund të punoni jashtë në vend. – Shtoi një polic të dobët dhe të gjatë.
– Por kar ju e menduat!! – Kharya i dehur snickered, mori një çekiç dhe dy thonj për njëqind e pesëdhjetë milimetra nga dritarja e dritares dhe, nga ana tjetër, ai gozhdoi këmbët në dyshemenë prej druri, pa hequr pantoflat e tyre, duke mos rrudhur dhe, siç duket, duke mos ndier dhimbje. Pantofla të njomura me gjak. «Tani më merr, por mos e prek mbesën time, përndryshe do të shkosh vetë në kovë… Epo.., E dobët? Unë nuk kam vjedhur një derr; nuk do të shoh një shekull vullneti.
– Epo, ti je budalla, Harya. – Vizatuar e guximshme.
– Saktësisht, u rrënua nga lisi, pse është kaq mizore? – shtoi i dobët.
– Pse kaq mizore? Eja, Palych, te ciklopët, tensioni i tij. – sugjeroi guximshëm. – Ky nuk ecën, nuk ecën.
– Në, ti budalla, Harya!! Tani, Vaska, – iu drejtua minave. – Vendoseni lavamanin, përndryshe është gjysëm i pëshpëritur. – u kthye dhe u largua.
Kharya mori pincë nga pragu i dritares dhe i tërhoqi thonjtë përsëri pa asnjë tension, pa e shtrembëruar kurrë fytyrën. Ne hapëm gojën në befasi.
– Po, mos u tall me ju djema. ai na siguroi. -pour.., këmbët e mia ishin akoma të ngrira në miniera. Por kjo llum gri bie menjëherë. Hahaha!!! – dhe shtrëngoi gojën e ndyrë, nga e cila mund të shiheshin pjesët e nxirë të dhëmbëve të dikurshëm.
– Honey, jahtja ime! – m’u drejtua miku im. – nxitoi mbi të, ai ka të gjithë djemtë. Ai është një grua për tërë jetën e tij, por nëna e tij nuk e pa atë në datat. Madje ajo e lindi në zonë kur po vuante mandatin me gjyshen time për një thes me grurë që i vodhën së bashku, dy motra binjake. Po xhaxhai?
– Po, kjo është mbeturina, dëgjoni, çfarë shaka nga zona do t’ju tregoj … – Dhe Kharya, pa i kushtuar vëmendje mizave, vazhdoi kujtimet e tregimeve qesharake që ndodhën në burg.
– Dhe e gjithë zona duhej të qëndronte për dy orë në pesëdhjetë e pesë gradë acar.
– Dhe çfarë ndodhi? pyeti mbesa xhaxhai.
– …