Czyściciel 2: Skok. Inger Gammelgaard Madsen

schodach na zewnątrz, ale nic nie powiedział. Nie było sensu ryzykować psucia atmosfery już na starcie. Na pewno w trakcie weekendu i tak pojawią się napięte sytuacje. Doskonale pamiętał, kiedy Vicki i Olivia były nastolatkami. Marianna przypominała swoją matkę w tym wieku, miała równie krótki zapłon i wybuchała gniewem bez powodu.

      ‒ Dzień dobry, aniołku dziadka – powiedział, całując jej czuprynę i prawie przewracając ją z klęczek. Angolo pomógł mu, merdając radośnie ogonem i próbując lizać jego twarz. Marianna upadła na pupę i głośno się roześmiała, kiedy Angolo skierował swoje czułości na nią, okazując swoją radość za pomocą oślinionego języka.

      ‒ Chodź na śniadanie, Marianno. Jak znam Vicki i Tima, pewnie nic nie zjadłaś przed podróżą.

      ‒ Nie, nie jedliśmy – w głosie Marianny nadal było słychać śmiech. – Mama powiedziała, że mogę zjeść śniadanie tutaj.

      ‒ No widzisz, znam nasze dzieciaki – powiedziała Irene do Rolanda, który wkładał właśnie sweter, aby wyjść do skrzynki na listy. Pogoda w kwietniu była kapryśna, rano wiał chłodny wiatr, mimo że zbliżał się już maj.

      ‒ Nie trzeba, Marianna już przyniosła pocztę – powiedziała Irene, kiedy zauważyła, co chce zrobić. Wlała kawę do kubka i postawiła go obok gazety.

      Roland usiadł posłusznie i przypomniał Mariannie, że podano śniadanie. Znów bawiła się z psem. Od początku byli ze sobą mocno związani.

      ‒ Dziennikarze szybko działają. Już jest na pierwszej stronie – stwierdziła Irene.

      Roland podniósł gazetę i przeczytał nagłówek. Poniżej zobaczył zdjęcie Juliusa Habekosta, wyglądało jak z paszportu, i drugie zdjęcie: policyjny radiowóz na tle budynku mieszkalnego. Nie był zaskoczony ‒ kiedy odjeżdżali z Markiem z miejsca zdarzenia, widział, że sępy się zlatują. Przyciągały je policyjne radiowozy i wozy techników. Pewnie mieli też jakieś własne sposoby na wyczuwanie śladów śmierci i tragedii. Przynajmniej mieli na tyle dobrego smaku, aby nie publikować zdjęcia ogromnej czerwonej plamy na chodniku.

      ‒ Widzę, ale nie podkręcają wyników sprzedaży samobójstem, a faktem, że w sprawę jest zamieszanych dwóch oficerów policji.

      ‒ Oczywiście – powiedziała Irene – Samobójstwa nie są tak rzadkie, więc…

      Roland szybko przebiegł wzrokiem po artykule, mrucząc coś pod nosem parę razy. Julius Habekost pracował w więzieniu przez 25 lat, ostatnich parę lat spędził w Instytucie Enner Mark, jak eufemistycznie mówiono na wschodniojutlandzkie więzienie stanowe. Słowo „więzienie” nie było ostatnio mile widziane, gdyż niektórzy uważali je za upokarzające w stosunku do osadzonych oraz ich rodzin.

      Roland zerknął na Mariannę, która usiadła u szczytu stołu i patrzyła badawczo na zdjęcie z pierwszej strony gazety. Była blada, a jej oczy otworzyły się szeroko.

      ‒ Co się stało, skarbie? – zapytał.

      ‒ To… ojciec Matyldy.

      ‒ Matyldy?

      ‒ Mojej najlepszej koleżanki ze szkoły. Kiedy to się stało? Dopiero co go widziałyśmy, kiedy…

      ‒ Jesteś pewna, Marianno? Ten mężczyzna mieszkał w Horsens.

      ‒ Dokładnie. Rodzice Matyldy się rozwiedli i jej tata wyprowadził się do Horsens, żeby mieć bliżej do pracy, do więzienia. Matylda była u niego w zeszły weekend, odwiedziłam ją tam i dużo z nim rozmawiałam. Jest bardzo miły i zabawny. Co się stało?