เสียงออดดังขึ้นอีกครั้ง เธอเดินหลบหลีกไปตามทางที่เต็มไปด้วยเด็กจำนวนหลายร้อยคน เมื่อเกือบถึงหน้าประตู เธอชนกับเด็กผู้หญิงตัวโตคนหนึ่งและทำสมุดบันทึกของเธอหล่น เธอหยิบมันขึ้นมา (ผมของเธอดูยุ่งเหยิง) และเงยหน้ามองดูว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นจะขอโทษเธอหรือไม่ แต่ก็ไม่เห็นเด็กคนนั้นเพราะเธอเดินหายเข้าไปในฝูงชนเรียบร้อยแล้ว เคทลินได้ยินเสียงหัวเราะดังออกมา แต่ไม่สามารถบอกได้ว่าเสียงนั้นตรงมาที่เธอ
เธอถือสมุดบันทึกของเธอไว้แน่น มันเป็นสิ่งที่มีความหมายกับเธอ เธอจะนำสมุดบันทึกเล่มนี้ไปกับเธอทุกที่ เพื่อบันทึกเรื่องราวและวาดภาพทุกสถานที่ที่เธอไป มันคือแผนที่ชีวิตในวัยเด็กของเธอ
ในที่สุดก็มาถึงทางเข้า เธอต้องแทรกตัวเพื่อเดินผ่านเข้าไป บรรยากาศช่างเหมือนกับการเข้าสู่รถไฟในชั่วโมงเร่งด่วน เธอหวังว่าการเข้าไปด้านในจะทำให้เธออบอุ่นขึ้น แต่ลมที่พัดมาจากประตูด้านหลัง ทำให้เธอรู้สึกหนาวเข้าไปอีก
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยร่างใหญ่สองคนยืนอยู่หน้าประตูทางเข้า ขนาบข้างด้วยเจ้าหน้าที่ตำรวจนิวยอร์กสองนายในชุดแต่งกายเต็มยศ พร้อมปืนขนาบข้าง
“เดินเข้าไป!” หนึ่งในพวกเขาสั่งการ
เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้าหน้าที่ตำรวจพร้อมอาวุธต้องมายืนคุมที่ประตูทางเข้าโรงเรียนมัธยมปลาย